Τα γνωστά και τα άγνωστα της παγάνας

«Και πες πως έφτασε η ώρα εκείνη που το σκυλί το βρήκε το κοπάδι γιατακιασμένο στο ρέμα στην χαράδρα. Εκεί που μόνο προς τα πάνω έχει δίοδο διαφυγής ή κάτω για τα λιβάδια στα ριζά του βουνού, σκέτη παγίδα. Το γάβγισμα πια το μονότονο της ιχνηλασίας γύρισε στο κοφτό αλύχτισμα  της στάμπας εκεί που τα ήθελες! Μα πάλι όλα είναι στον αέρα αν δεν ξέρεις να κλείσεις το μέρος.

Μα υπάρχει περίπτωση να μην ξέρει κάποιος να κλείσει το μέρος αυτό;»

Και όμως υπάρχει! Και είναι γεγονός, έγινε και ακόμη με πονάει σαν το θυμάμαι και τώρα. Τα λόγια του Στέλιου του «Φιντέλ», σαν του είπε το ο Σάκης το «Ψαρούλι» να πάει να τα σηκώσει, γιατί τα σκυλιά τα είχαν στάμπα και εκείνα δεν λέγανε να κουνηθούν, αφήνοντας το καρτέρι του, από την μεριά που θεωρούσε πως ήταν απίθανο να φύγουν, ακόμα ηχούν προφητικά και πλέον δικαιωμένα:

«Θα πάω, αλλά αν μας φύγουν από εδώ που ‘μαι εγώ το κρίμα στον λαιμό σου».

Μπήκε κάνοντας όσο θόρυβο μπορούσε, μπας και «χαλάσει» το καρτέρι που έπιανε πριν. Γοργά όσο μπορούσε μέσα από το πουρνάρι, πλησίασε τον «Αζόρ» και τον «Αραπάκο» και την «Τσακίρα» που είχαν ξελαρυγγιαστεί δύο ώρες τώρα. Το όπλο γεμάτο παγανόσκαγα έβαλε φωτιά στον αέρα και οι ντουφεκιές έμοιαζαν με πόλεμο στην δύσβατη χαράδρα.

Αποτέλεσμα φεύγει ένα Καπρί από εκεί που ήταν καρτέρι ο Στέλιος και κοντά του ακόμη ένα! Αμέσως όλοι οι επίδοξοι εκτελεστές έτρεξαν να προλάβουν κατά εκεί. Άλλοι που ήταν από κάτω έτρεξαν στα αυτοκίνητα να βάλουν νέο ζώμα. Σκύλος στα καπριά από κοντά μόνο ένας. Έμεινα στο καρτέρι μου, εκεί στην πάνω έξοδο προσπαθώντας να συγκρατήσω με το τηλέφωνο, με τον ασύρματο, το ανθρώπινο ποτάμι και την ανθρώπινη αμυαλιά. Τα άλλα δυο σκυλιά μέσα ακόμη να γαβγίζουν. Το ζώμα έσπασε. Έμεινα εκεί και προσπάθησα να δω τια θα κάνουμε. Ο Στέλιος ξανά στο καρτέρι του. Η αφεντιά μου μέσα με τα σκυλιά, ο Σάκης στην θέση μου που ήταν το ένα «κλειδί» της παγάνας. Μα πριν καλά-καλά προλάβω να φτάσω στην κινούμενη στάμπα των σκύλων μας στο Κοπάδι, που έμεινε μέσα παρακαλώ, η Σκρόφα έξυπνη και κωλοπετσωμένη, χρόνια στο κουρμπέτι, σταμάτησε να μυρίζει τις μυρουδιές κάτω στα ριζά. Τον θόρυβο των αυτοκίνητων που μετατράπηκε σε ξαφνική σιωπή τον ξεδιάλυνε με την πείρα μπαρουτοκαπνισμένου στρατηγού. Γύρισε απότομα και άλλαξε πορεία με το «ανώριμο», αλλά ορεξάτο για τρέξιμο φουσάτο της να την ακολουθει πιστά.  Άλλες τέσσερις σκροφίτσες μπλιώρες (δίχρονες) και καμιά δεκαπενταριά μικρά πίσω της είδα σε ένα ξέφωτο και ξανά απέναντι στην απρόσιτη πλαγιά, ροβόλησε τον κατήφορο και περνώντας από τον Δημήτρη και τον Βάϊο που νέα παιδιά δεν πρόλαβαν χωρίς «διάτα» καλή από κάποιο έμπειρο, να πιάσουν καν θέση. Για χαριστική βολή, σηκώθηκε τελευταίο και ένα Καπρί-θηρίο και σιγά-σιγά έφυγε ακλουθώντας μια διαδρομή που κανείς δεν περίμενε. Κάτω από τα καρτέρια και σε υψομετρική διαφορά πενήντα-εξήντα μέτρων από το απρόσιτο για το δικό μας μυαλό!

Η παραπάνω διδακτική για εμένα ιστορία είναι κορυφαίο παράδειγμα… βλακείας. Γιατί ο αρχηγός και άλλοι τέσσερις ήταν στο ένα χιλιόμετρο παραπέρα και είχαν στάμπα που προέκυψε από το πουθενά καθώς ερχόταν. Ο σκύλος κόλλησε εκεί γύρισε στον αρχηγό και εκείνος αφού το σκέφτηκε τον άφησε ξανά να πάει. Θέλεις να πεις από υποχρέωση στον σκύλο; Θέλεις να το πεις «αχόρταγοι», για πρώτη φορά σαν παρέα; Είπαμε ότι ευκαιρία και για άλλη μια εύκολη κάρπωση. Η παρέα έσπασε στα δυο και η βιασύνη του Γιώργου, που τα είχε δει από το πρωί μας έκαψε. Καλός κυνηγός μα η πείρα η άτιμη είναι το άπαν  στο κυνήγι του Αγριόχοιρου.

Η παγανα η σωστά οργανωμένη είναι όλη η υπόθεση στο κυνήγι το δικό μας. Και η οργάνωση της δεν θέλει μόνο πόδια μα και μυαλό. Πολλές φορές έχει γραφτεί από πολλούς η αξία της σιωπής και της προσέγγισης της αθόρυβης στα καρτέρια. Μα σαν φτάσουμε εκεί συμφωνία πάλι με τον αέρα δεν έχουμε. Και ειδικά το Χινόπωρο που ο καιρός και ο αέρας αλλάζει σαν την διάθεση της γυναίκας!

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή…  

Σαφές κόψιμο και ιχνηλασία από νωρίς το πρωί. Αυτή πρέπει να είναι η μέριμνα κάθε ομάδας και ο Αρχηγός, αν μεν έχει πληροφόρηση σίγουρη, να βεβαιωθεί πως μέσα στο συγκεκριμένο τμήμα του βουνού υπάρχουν τα θηράματα ή την «έκαναν Λούης». Οπότε εμείς, απλά θύματα της πολλές φόρες ψεύδους πληροφορίας ενός τσομπάνη, θα χάσουμε άλλη μια μέρα κυνηγίου στο κατόπι φαντασμάτων! Αν δεν έχουμε πληροφορίες τότε με την ιχνηλασία θα προσδιορίσουμε μία ή και περισσότερες περιπτώσεις. Στις οποίες κατόπιν και θα δώσουμε την βαρύτητα και θα επιλέξουμε την καλύτερη περίπτωση στην οποία θα δώσουμε και επιπλέον προσοχή με ενδελεχή ιχνηλασία που θα καθορίσει τα γιατάκια. Ο αρχηγός θα αποφασίσει που θα γίνει η παγανα αφού πάρει όλες τις πληροφορίες.

Η γνώση του βουνού και του ανάγλυφου του, είναι σημαντικά και αν πάμε να κυνηγήσουμε σε ένα νέο μέρος καλό είναι να έχουμε «οδηγούς» κάποιους ντόπιους φίλους μας ή να χρησιμοποιήσουμε κάποιο χάρτη της περιοχής και κυρίως να προσέξουμε κάθε λεπτομέρεια που μπορεί να είναι εκ των προτέρων υπολογίσιμη.

Τα καρτέρια μπαίνουν ανάλογα με το όπλο και την εμπειρία. Στο καρτέρι που είναι πιο δύσκολο με μεγάλη περιοχή και ανοιχτό πεδίο βολής πρέπει να μπαίνει έμπειρος κυνηγός που μπορεί να ντουφεκίσει μακριά. Και κυρίως εκείνοι που δεν χρησιμοποιούν σφαιρίδια αλλά μονόβολα. Η διαδρομή για τα καρτέρια ΟΦΕΙΛΕΙ να είναι η πιο αθόρυβη και κόντρα στον άνεμο διαφορετικά το πολύ-πολύ να βρούμε άδεια γιατάκια! Τα αυτοκίνητα για την μετακίνηση προς τον κυνηγότοπο ή ακόμα και μέχρι το καρτέρι(!!!) και η επικοινωνία είναι η αιτία που το παραδοσιακό κυνήγι του παλιού μοναχικού κυνηγού πέθανε για τους πιο πολλούς. Ο θόρυβος της μηχανής και η συνεχής ανταλλαγή σχόλιων από κινητά και ασυρμάτους είναι η αιτία που τα θηράματα πολλές φορές μας διαβάζουν πριν καν δούμε ίχνος τους. Και βλέπουμε ως ντορό μόνο την σκόνη τους που άφησαν φεύγοντας από ώρες!

ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ με την σειρά, άλλα για στάμπα, άλλα για ξεφώλιασμα, άλλα για δίωξη. Πάντα  μα πάντα κρατάμε μια εφεδρεία.

Πιάνουμε διαβάσεις «ντίρες», που είναι προφανείς και πολλά σημεία που ξέρουμε από παλιά. Εκεί που κάποτε μας έφυγε ίσως μας ξαναφύγει. Έστω ένας πρέπει να θυσιαστεί στο «γκαβό» καρτέρι, το δεύτερο και εκεί μπορεί να γράψει ιστορία, με την θήρευση του ορίου μιας μέρας μόνος του!

Η παγανα πρέπει να παίρνει φωτιά! Φασαρία και θόρυβος από απανωτά ντουφέκια ανακατεμένα με το αλύχτισμα των τετράποδων συντρόφων μας, συνθέτουν την συμφωνική ορχήστρα της παγάνας. Αλλά η κίνηση των παγανιέρηδων πρέπει να είναι εκείνη που θα κατευθύνει τα θηράματα και όχι τα θηράματα εκείνους. Μόνο έτσι τα Αγριογούρουνα θα βγουν στα καρτέρια. Και εκεί η φειδώ στο κάψιμο των παγανόσκαγων πρέπει να βρίσκει την χρυσή τομή με την συνεχή όχληση των θηραμάτων ώστε να μην βρουν τον χρόνο να σκεφτούν το «γύρισμα» και σπάσιμο της παγάνας, περνώντας ανάμεσα στους παγανιέρηδες!

Τα καρτέρια μπαίνουν σε τέτοια σημεία και απόσταση που η επικάλυψη πυρών να είναι αδύνατη. Είναι προτιμότερο να φύγει το θήραμα αν δεν πέσει από τον «κατρεριτζή» που το ντουφέκισε άστοχα ή δεν το κατάλαβε, πάρα να έχουμε δυστυχήματα από λάθος και εξοστρακισμούς!

Προσοχή ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ στους παγανιέρηδες που είναι οι μόνοι που μιλούν όσο θέλουν και μας κατευθύνουν! Ειδικά όταν είναι μέσα στο παιχνίδι και μπλέξουν σε κατάσταση δύσκολη με κάποιο Καπρί δυνατό που λογω όγκου και πείρας βγαίνει δύσκολα προς τα έξω.
Αν ζητήσουν να μη πυροβολήσει κανείς πάρα εκείνοι αν χρειαστεί, δεν πυροβολεί κανείς ακόμη και να το δουν, γιατί πίσω του μπορεί να βρίσκεται ο σύντροφος μας! Ο παγανιέρης είναι, μαζί με τα σκυλιά μας, οι κύριοι πρωταγωνιστές της παγάνας και πρέπει να τους σεβόμαστε και να εκτιμούμε την δουλειά τους μέσα στο αφιλόξενο περιβάλλον με την πυκνή βλάστηση όπου συνηθίζει να φωλιάζει ο  αγριόχοιρος.

Μια καλό κουρδισμένη παγάνα θα φέρει το αποτέλεσμα και αν η σιωπή είναι πολύτιμη για επιτυχία στο καρτέρι, η ταχύτητα της κάλυψης του «τόπου» είναι λιγότερο σημαντική από την σωστή του κάλυψη. Το παν είναι να υπάρχει ο καλός αρχηγός, και όλοι να ακούσουν τις εντολές του. Και ακόμη αν δεν είναι αρκετά καλός είναι προτιμότερο να ακολουθηθεί ένα σχέδιο κακό παρά δέκα καλά!

Όσον αφορά τους νεότερους κυνηγούς, που ίσως νιώσουν ότι δίνεται η βαρύτητα στον παλιότερο, μπορεί νιώθουν ένα παράπονο και ότι απλά εκτελούν εντολές. Όλοι έτσι ξεκίνησαν και έμαθαν με τον καιρό. Να ξέρουν όμως ότι στο καρτέρι τους αν και ίσως δεν είναι το καλύτερο εκεί θα βγει το θήραμα το παλιό και το τρόπαιο το μεγάλο! Γιατί όπως μου έλεγε ένας παλιός κυνηγός, που τώρα βρίσκεται από χρόνια στα αιώνια κυνηγοτόπια του ουρανού, «το Καπρί Γιώργη μου, μυρίζει τον καινούργιο και τον άβγαλτο και τον προτιμάει! Και αν του φύγει; Έφυγε! ώρα του καλή, θα το ανταμώσει πάλι και θα είναι πιο έμπειρος…»