Εκτύπωση

Ο Παγανιέρης

Το καρδιοχτύπι που κάθε φορά νιώθει ο παγανιέρης σαν μπαίνει στην στάμπα, άλλη μια φορά, αλλά πάντα πρώτη φορά με αυτό το Καπρί, σε τούτο το μέρος, ετούτη την μέρα, με τον σημερινό καιρό, είναι ότι τον φέρνει πίσω στην πρώτη φορά που είδε το μεγάλο «Άγριο» του τόπου μας τον «Βασιλιά του Κλειστού» εκεί που οι ρόλοι του θύτη και του θύματος του κυνηγού και του Θηράματος δεν έχουν κατασταλάξει ακόμα καλά...

Τον φέρνει πίσω όχι ως ανάμνηση αλλά ως μια πραγματικότητα γιατί η καρδιά και το μυαλό όσο μαζεμένα και προσηλωμένα στον σκοπό να είναι δεν υπάρχει περίπτωση να μην λειτουργούν με άλλον τρόπο από εκείνον που θα διασφαλίσει τους Όρους και την κατάληξη της σχέσης του Κυνηγού – Θηράματος με το Αγριογούρουνο που τον περιμένει να μετρηθούν ως ίσος προς ίσο.

Αν η καρδιά αρχίσει να χαλαρώνει και το μυαλό να φεύγει αλλού, σημαίνει ότι ο παγανιέρης πρέπει να σταματήσει να επιδιώκει την σύγκρουση και να πιάσει κανένα καρτέρι γρήγορα, γιατί το αποτέλεσμα δεν θα είναι το προσδοκώμενο για αυτόν.

Όλοι ρωτάνε σαν τελειώσει το κυνήγι ποιος το «βάρεσε», και η δόξα πάει στον τιμημένο κατρεριτζή που ώρες ακίνητος υπομένοντας το κρύο και το κάμα είχε την τύχη να ανταμώσει με το θήραμα και να το καρπωθεί κάνοντας όλη την παρέα να πει ένα μεγάλο ουφ!!! Μας έκανε όλους Μάγκες!! Πάμε για το επόμενο ή για καφέ στην κυρά-Ουρανία!!

Όμως το ουφ του παγανιέρη είναι πιο βαθύ και το χαμόγελο του πιο αληθινό από όλους τους άλλους που λίγο ζήλεψαν που δεν ήρθε σε εκείνους, ακόμη και εκείνοι που παρακαλούσαν να μην τους έρθει και ρεζιλευτούν αν το χάνανε. Το χαμόγελο αυτό μπορεί να μην το βλέπει κανένας γιατί εκεί στο γατάκι του κάπρου σαν λήξει η «μάχη» και το ξεφωλιάσει μόνος, ολομόναχος, περιμένει την ντουφεκιά και το «έπεσε» για να πιάσει να πιει μια στάλα νερό και ίσως βάλει μια χαψιά στο στόμα του, πριν πάρει τον δρόμο να βγει ξανά κάτω από τον ουρανό να βρει ξανά τους συντρόφους. Να δει ξανά Ήλιο. Εκείνο το έπεσε είναι όλη η επιβράβευση των κοπών της στιγμής που πάντα κρατάει βασανιστικά αιώνια.

Ποια είναι όμως η ιδιοσυγκρασία του κυνηγού που μόνος του τραβιέται, όπως η πεταλούδα προς το φως, στον δύσκολο και άχαρο για πολλούς ρόλο του παγανιέρη;

Άχαρο, ας το δούμε πρώτο αυτό, όπως πιστεύουν κάποιοι θιασώτες του αρχοντικού κυνηγίου και αυτοβαφτισμένοι πολλές φόρες «ελεύθεροι σκοπευτές» ή «ματιαστές» στην ντοπιολαλιά, διότι το δόγμα είναι φέρε μου το θήραμα να το ντουφεκίσω, «γιατί είμαι σίγουρος καρτεριτζης», με την λιγότερη δυνατή καταβολή κόπου πάντοτε!!! Πίσω από όλα αυτά καμιά φορά κρύβεται και λίγος (ως πολύς ενίοτε) φόβος για την μοναξιά του «κλειστού» όπου όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά. Το να βγάζεις το θήραμα να το σκοτώσουν οι άλλοι δεν είναι και το καλύτερο για κάποιον ο οποίος θεωρεί την ύπαρξη του μοναδική στην γη και ότι όλα είναι για να περνά καλά αυτός. Απόψεις.

Ας πάμε τώρα γιατί είναι δύσκολο να είναι κάποιος παγανιέρης. Είναι δύσκολη η δουλειά του παγανιέρη γιατί απαιτεί ταυτόχρονα πλεμόνι, πόδια, κορμί γερό, γρήγορη σκανδάλη, σίγουρο σημάδι, αγάπη στα σκυλιά και το αντίστροφο, αντοχή στην καταπόνηση στα τραύματα που όλο και προκύπτουν στα κλειστά, και κυρίως ατσάλινη θέληση και ψυχή. . .

Ψυχή. Μάλλον μόνο ψυχή απαιτείται θα έλεγαν πολλοί, αλλά αν δεν έχεις όλα τα άλλα δεν γίνεται να έχεις και «ψυχή» λέγαν κάτι τύποι που έτυχε να τους έχουμε προγόνους και τους λεγαν «Αρχαίους Έλληνες». Γιατί ο Παγανιέρης έχει «ψυχή» και πίστη στον εαυτό του, στα πόδια, στα χέρια, στο ντουφέκι του. Ξέρεις όταν τους δεις όλους μαζί το πρωί που θα πας σε μια ομάδα σαν μαζεύεται να κινήσει για το κυνήγι, ότι αυτός είναι «παγανιέρης». Ξεχωρίζει από όλους και στο κυνηγοτόπι όταν θα κάνει όλον τον αγώνα για να πάρει η ομάδα το Τρόπαιο χωρίς να τον νοιάζει η προσωπική του επιτυχία αλλά τα Αποτελέσματα της Ομάδας σαν σύνολο. Αν το έχουμε «φορτώσει στην καρότσα» ή όχι.