Μόνο τότε τελειώνει το κυνήγι

«Κάθε μονοπάτι έχει δύο διαβάτες τακτικούς, τον Λύκο και το Καπρί. Αν ξέρεις το μονοπάτι εκεί θα τα βρεις να περνούν σαν το Λεωφορείο της γραμμής…»

Αυτή την σκέψη είχαμε στο μυαλό όλοι σαν η παρέα απλώθηκε μέσα στην συννεφιασμένη μέρα να ψάξει για πατήματα. Η βροχή που έπεσε όλη νύχτα έδειχνε κάθε πιθανή κίνηση αποτυπωμένη πάνω στα πρανή των δρόμων και στα μονοπάτια του βουνού. Ακόμη και η παραμικρή κίνηση φαινόταν τόσο καθαρή που για ένα μάτι γυμνασμένο έλεγε πολλά ακόμη και για την ώρα που πέρασε το θήραμα.

Ο Δημήτρης με τον σκύλο στο λουρί ανέβαινε την γεμάτη πουρνάρια πλαγιά, μέσα από ένα μονοπάτι παλιό, που χάραξαν τα αιγοπρόβατα που περνούν από εκεί τα τελευταία εκατό χρόνια. Από τον καιρό που λευτερώθηκε ο Τόπος από τους Τούρκους και παλιότερο λέγαν οι γεροντότεροι.

Δεν ήμασταν πολλοί στο βουνό, έξι νοματαίοι και υπολόγισε έναν ακόμα που θα ερχόταν σαν τελείωνε με τα ζωντανά του. Τετάρτη βλέπεις και όποιος μπορούσε ήρθε. Ανέβαινα την πλαγιά από ένα σύρραχο τρείς σούδες μακριά από τον Δημήτρη, να «κόψουμε» τον τόπο όπως λέγαμε από το πρωί. Χίλιες έγνοιες στο μυαλό άδειαζαν μία μία, με κάθε βήμα στην δύσκολη ανηφόρα, μα τώρα πια που το κυνήγι κοντεύει στο τέλος του τα πόδια πάνε θαρρείς μοναχά τους. Έξαφνα τα μάτια μου έπεσαν σε ντορο. Δύο μεγάλοι αγριόχοιροι να βαδίζουν δίπλα δίπλα, ένα φαινόταν για Σκρόφα και το άλλο Καπρί από τα ίχνη τους. Άκουσα στον ασύρματο τον Δημήτρη να λέει, «Αρχηγέ, ο σκύλος γάβγισε και τραβούσε σαν τρελός και τον αμόλησα!». Δεν πρόλαβε ο αρχηγός να πει «γιατί ρε αγόρι μου τον άφησες ακόμη δεν είμαστε απλωμένοι» και ο Μπαρλάκ, έτσι λένε τον σκυλάκο μας, έκανε στάμπα.

Το μονοπάτι που στείλαμε τον μικρό έδωσε τα πατήματα και απόδειξε για ακόμη μια φορά πόσο χρήσιμες είναι οι παλιές συμβουλές.

Γρήγορα πιάσαμε τα μονοπάτια και μέρη που αγναντεύαμε απέναντι στα σύρραχα που χώριζε τις σούδες που κατέβαζαν τα νερά του και με την ελπίδα να το δούμε σαν περάσει από κάποια σημεία που το βουνό δεν είναι ντυμένο. Είδα τον σκύλο να βγαίνει απέναντί μου και να αλλάζει μέρος. Έκανε πάλι στάμπα στην ρεματιά από κάτω μου.

Το μέρος κλείστηκε καλά και αφήσαμε και τον Αραπάκο, τον αδερφό του Μπαρλάκ. Πήγε γαβγίζοντας προς στο σημείο που έκανε στάμπα ο Μπαρλάκ και λίγο πριν άρχισε να γαβγίζει και να κυνηγά. Ο Μπαρλάκ σαν τον άκουσε έφυγε και πήγε μαζί του. Είχαν πάρει ένα ζαρκάδι. Έφεραν το βουνό γύρω σπάζοντας τα νεύρα των καρτεριών και τελικά τον πιάσαμε τον ένα τον Αραπάκο στην πίσω πλευρά του βουνού και τον άλλο τον χάσαμε. Σε λίγο ακούστηκε στο τηλέφωνο η φωνή του Σάκη να λέει πως ο Μπαρλάκ κάνει στάμπα στο σημείο που είδαμε το πρωί τους ντορούς. Όλοι πάλι βιαστικά να πιάσουμε καρτέρια. Η αφεντιά μου ανέβηκε σε ένα σέλωμα όπου είναι διάβαση αγριόχοιρων και έπιασα καρτέρι.

Η παγανα ξεκίνησε και μια σκρόφα βγήκε στον Σάκη που είχε την τιμή να την θηρεύσει μιας και ήταν εκείνος που πρώτος βρήκε τον σκύλο να την κάνει στάμπα. Τα Σκυλιά πήγαν στο θήραμα και όλα καλά…

Καλά λέγαμε… αλλά τα κουτάβια με τον Τζακ που είχαμε αμολήσει να βοηθήσει τον Μπαρλάκ στην στάμπα αφού δάγκωσαν έκοβαν βόλτες και ήρθαν μέχρι κάτω από το καρτέρι μου. Ήμουν ακίνητος, αμίλητος και ατσίγαρος για ώρα. Οι υπόλοιποι που ήταν κοντά μαζεύτηκαν να τραβήξουν την σκρόφα που ήταν και μεγαλούτσικη. Σιγά σιγά κατέβηκα πιο κάτω όταν άκουσα τα σκυλιά να ψάχνουν προς το μέρος μου.

Ο Δήμος ο αρχηγός μου λέει «Ρε Γιώργο δεν φωνάζεις τα σκυλιά να έρθουν σε σένα, να τα κατεβάσεις με το τζιπ κάτω; Εμείς θα τραβήξουμε χαμηλά την σκρόφα.» Σκέφτηκα να μην μιλήσω γιατί μέχρι τότε ήμουν «ανύπαρκτος» όπως οφείλει κάθε καλό καρτέρι Μιας και σήμερα δεν ήμουν στην παγάνα όπως έκατσε η φάση είπα να δείξω τυπικότητα. Εξάλλου ο δεύτερος ντορός έμπαινε και δεν βρήκαμε να βγαίνει…

Φώναξα δυνατά τα ονόματα των σκύλων μας να έρθουν, μα εκείνα λες και τα έδωσα θάρρος μπήκαν στο κλειστό στο χαμηλό σημείο του σύρραχου και άρχισαν να γαβγίζουν. Όπλο δεν είχα. Το είχα αφήσει στο τζιπ πίσω μου. Συνέχισα να τα καλώ… Όταν το κλειστό θαρρείς σκίστηκε και κλαδιά παρασυρθήκαν στην διάβα του θεριού... Το είδα μια στιγμή μέσα στα δέντρα καθώς έκανε επίθεση στο κουτάβι και μετά άρχισε μια μάχη στο κλειστό. Αν είχα το όπλο…. Αν! Με το αν όμως δεν γράφεται ιστορία…

Έτρεξα και πήρα το όπλο μου. Έβαλα φυσίγγια για παγάνα και άρχισα να ρίχνω και να φωνάζω. Είχα ήδη από πριν μαρτυρήσει την θέση μου και τα παιδιά στα δεξιά μου ψηλά είχαν φύγει προ τα κάτω δυο συρραχα μπρος μου για να κουβαλήσουν την σκρόφα. Το καπρί σηκώθηκε και έφυγε για το μέρος που είχαμε πριν θηρεύσει το ταίρι του. Γοργά σαν να μην υπήρχε πυκνή βλάστηση πέρασε τα συρραχα μεσοπλαγίς και έδωσε χαιρετίσματα στην παρέα που το κοίταζε με τα όπλα στον ώμο ενός συντρόφου που κατέβαινε πρώτος το βουνό. Τι επακολούθησε; Ο απόλυτος χαμός…

Όλα τα σκυλιά ακλούθησαν το Καπρί στην ξέφρενη πορεία του και αφού έκανε το βουνό να μοιάζει με ισιάδι εξαφανίστηκε σε άγνωστη κατεύθυνση. Άγνωστη απλά γιατί κανείς δεν ήταν σε σημείο να ακούσει που πήγαν τα σκυλιά. Στη πραγματικότητα άλλαξε νομό. Με τέτοια άνεση που βρήκαμε εκ των υστέρων μια λούτσα που σταμάτησε να πάρει το μπάνιο του. Και αν σκεφτεί κανείς πως αν δεν ήταν ο μπάρμπα Νάσιος να πιάσει το τελευταίο σκυλί μας, δέκα χιλιόμετρα πιο πέρα στην Ασφαλτόδρομο για Τρίκαλα, ακόμη θα ψάχναμε!

Γιατί γράφω τούτες τις αράδες; Πρώτα πρώτα για να μην ξεχάσω ποτέ την νίλα που πάθαμε, προ της οποίας η Νίλα του Δράμαλη ήταν απλή οδοντόκρεμα! Μετά για να μοιραστώ με όλους τα συμπεράσματα που έβγαλα από την κακή μου πείρα. Πολλές φορές είναι πολύτιμες οι αποτυχίες πιο πολύ από τις επιτυχίες γιατί μπορείς να τις προλάβεις στο μέλλον αν έχεις ένα δράμι μυαλό.

Το νόημα που βγαίνει από όλη την ιστορία όπως το σκεφτόμουν μετά, σαν πήρα τον δρόμο της επιστροφής είναι ότι αν κάτι είναι προφανές μάλλον ισχύει. Από την άλλη όταν τα καπριά έχουν βγει ραντεβού και έχεις βρει την σκρόφα ή το κοπάδι ψάξε κοντά. Ακόμη και αν σήκωσες το κοπάδι, το καπρί σίγουρα εκεί γύρω θα το βρεις. Γιατακιασμένο κοντά, κουρασμένο από την νυχτερινή περιπέτεια. Αν δεν το ψάξεις εσύ φταις που χάθηκε. Δεύτερο και κυριότερο πως τα σκυλιά μάλλον κάτι παραπάνω από σένα ξέρουν πάντα στο βουνό και μην υποτιμάς ποτέ την επιμονή τους όσο και προφανές να βλέπεις το αντίθετο.

Και τρίτο ποτέ μα ποτέ μην αφήνεις το όπλο σου όταν είσαι στο βουνό! Τόσο εγώ όσο και τα παιδιά που πήγαν να τραβήξουν το θήραμα έπρεπε να περάσουν τα όπλα στον ώμο. Ποιος υπολόγιζε όμως πως θα το έβρισκαν το καπρι μετά τα σκυλιά; Πρώτη φορά στην ζωή μου έπαθα τέτοια πλάκα. Έχω το χούι να ρίχνω μόνο καλά και δυνατά μονόβολα και έτσι μπορώ να τουφεκάω μακριά. Η απόσταση ήταν τέτοια που μπορούσα να το τραυματίσω τουλάχιστον.

Τελευταίο αφήνω την κουβέντα που είπε ένας παλιός σύντροφος και μέντορας μου στο κυνήγι του αγριόχοιρου. Την θυμήθηκα με στεναχώρια μετά όταν έτρεχα να βρω τον σκύλο μας.

«Το κυνήγι τελειώνει μόνο σαν βάλεις το σκυλί στο κουμάσι του…»