Γιατί άλλαξαν τα γιατάκια του Αγριόχοιρου;
Έχει πλέον τελειώσει η κυνηγετική περίοδος για το κυνήγι του αγριόχοιρου. Μια ομολογουμένως καλή χρονιά για τις περισσότερες παρέες και μια μέτρια για άλλες στην περιοχή της Θεσσαλίας. Μα πέρα από τις παγάνες αυτές καθαυτές μερικά πράγματα ξένισαν στην φετινή περίοδο. Και αυτά έχουν σχέση με τον Αγριόχοιρο και με την θήρευση του ανά περιοχές.
Όταν ξεκίνησε η χρονιά ένα παράξενο καλοκαίρι είχε μεσολαβήσει που παρά τις καταρρακτώδεις βροχές σε περιορισμένους τόπους έφερε ανομβρία στις πιο πολλές περιοχές της Θεσσαλίας και δη στα κυνηγοτόπια που τόσο καλά ξέρω και εκτείνονται στο μεγαλύτερο τμήμα της. Ένα ξενο, παράξενο τοπίο, που εκεί που άλλες φορές θύμιζε το «Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι» έγινε σταδιακά κρανίου τόπος. Τα ελευθέρας βοσκής γελάδια, τα πάλαι ποτέ τροφαντά, να θυμίζουν τις ισχνές Αγελάδες του Μωυσέως! Η ξηρασία όμως ειχε και μια άλλη συνέπεια, εκτός από την δυστυχία των αγροτών και την περαιτέρω φτωχοποίηση τους. Λες και δεν τους έφτανε μια σειρά ανίκανων κυβερνήσεων τους πήγε κόντρα και η Φύση!
Η συνέπεια αφορά το κυνήγι του αγριόχοιρου και είναι πως άλλαξε παντελώς την γεωγραφική κατανομή του Θηράματος. Σε περιοχές που δεν υπήρχε πολύ θήραμα μετά τα πρώτα κυνήγια παραδοσιακά και μιλώ για τις πεδινές περιοχές, παρατηρήθηκε παραμονή του θηράματος σε αυτές. Μιας και το ιδιότυπο φετινό καλοκαίρι έφτασε σχεδόν μέχρι τα τέλη του Νοεμβρίου. Χρόνια είχα να αδιαβροχοποιήσω τις αρβύλες μου τόσο λίγες φορές όπως φέτος. Για την ακρίβεια ποτέ πριν! Οι αγριόχοιροι λοιπόν προτίμησαν την σιγουριά του κάμπου και την πρόσβαση τους στο πολυτιμότερο αγαθό. Το νερό, που είναι η αχίλλειος πτέρνα τους.
Έμειναν λοιπόν στα πεδινά και ψηλότερα στα βουνά, όπου και πιο δροσιά είχε και νερά από πηγές. Παράξενο δεν είναι μα ήταν λογικό. Γνωρίζοντας ανθρώπους και πράγματα και ακόμη και μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είδαμε επιδόσεις σε ομάδες που ήταν πράγματι εντυπωσιακές. Τις περισσότερες φορές να πιάνουν το όριο κάρπωσης μέρα παρά μέρα εξόρμησης. Ομάδες που πέρυσι είχαν θηρεύσει τα μισά θηράματα από εμάς φέτος είχαν εκτοξευτεί σε αριθμούς. Φυσικά αυτό δεν λέει τίποτα για τον κυνηγό μιας και το κυνήγι είναι η αφορμή και όχι η αιτία. Η αφορμή να περάσεις καλά με φίλους και να ακούσεις την μελωδία της δίωξης και την ένταση της στάμπας. Όμως από την άλλη λένε πολλά. Οι πολλές αποτυχημένες μας εξορμήσεις σε κυνηγοτόπια που έπρεπε ως τον Νοέμβρη σχεδόν να κουβαλάς νερό για τα σκυλιά ηταν απόρροια ενός καλοκαιριού πέρα από κάθε προσδοκία άνομβρου για την περιοχή.
Τελικά για ακόμη μία φορά αποδεικνύεται πως τα τερτίπια του καιρού επηρεάζουν τον αγριόχοιρο. Αυτός με την σειρά του ως ευφυέστατο ον παίρνει καθοριστικές αποφάσεις για την επιβίωση του. Παραμονή σε πολύ μεγάλα υψόμετρα αν έχει βρεθεί εκεί το καλοκαίρι ή παραμονή στον κάμπο και σε μέρη δροσερά. Όταν λοιπόν σου «καθίσει» η ευκαιρία σαν ομάδα να έχεις ένα κυνηγοτόπι γεμάτο θηράματα είσαι μέσα στην χαρά και βλέπεις απλά τους άλλους να παραπονιούνται για την …ανυπαρξία θηράματος με απορία.
Μια άλλη παράμετρος που καθόρισε το κυνήγι του αγριόχοιρου είναι δυστυχώς η ύπαρξη πολλών υβριδίων. Και πώς το καθόρισε; Με τους πολλούς τραυματισμούς σκύλων. Θα πει κανείς που κολλάει αυτό; Φυσικά και έχει σχέση, διότι ο οικόσιτος χοίρος και ο ημίαιμος έχουν μια φυσική άνεση με τον άνθρωπο και η οποία έχει περάσει γονιδιακά μέσα τους. Όταν λοιπόν τα Αγριογούρουνα διασταυρώνονται με ημίαιμους και οικιακούς χοίρους το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό. Τόσο σε κιλά και βάρος όσο και στην τάση να μένουν και να μάχονται με τα σκυλιά. Φυσικά αυτό συνεπικουρούμενο με την ανυδρία ανάγκαζε τα αγριογούρουνα να μένουν να πολεμούν. Γνωρίζουμε πως πολλές φορές κατά την δίωξη ακόμη ο Αγριόχοιρος θα σταματήσει για ένα «λούτσισμα» σε μια μπάρα με νερό φανταστείτε να ξέρει πως νερό δεν υπάρχει και πόσο δύσκολα θα αφήσει το δροσερό γιατάκι του. Από την άλλη όταν πλέον αρχίσει η δίωξη, πάλι θα «σκάσει για νερό» και κάποια στιγμή θα σταματήσει και θα λύσει τις διαφορές τους με τα τετράποδα φιλαράκια μας. Αν δεν τύχει να είναι κοντά κάποιος κυνηγός, να στηρίξει τον αγώνα των σκύλων και με την μυρουδιά του ακόμη το αποτέλεσμα θα είναι πικρό. Πίκρα που σαν παρέα γευτήκαμε πολλές φορές φέτος. Με τα κουμάσια των σκύλων μας να έχουν καταντήσει νοσοκομεία και από μια δύναμη δώδεκα σκύλων νε βρεθούμε με επτά εκτός κυνηγίου για μήνα σχεδόν ταυτόχρονα. Δεν συνυπολογίζω την τακτικότατη επίσκεψη μας στον κτηνίατροι κάθε λίγο και λιγάκι.
Σε κουβέντες με συναδέλφους πάνω κάτω την ίδια κατάσταση βίωσαν όλοι. Οι πιο άτυχοι με νεκρά σκυλιά που έπεσαν στην μάχη και άλλοι με πολυτραυματίες που πολλοί έμειναν και με κουσούρια μόνιμα!
Μια παρατήρηση που πάλι μας έκανε εντύπωση είναι πως ενώ τα Αγριογούρουνα δεν μπαίνουν στην διαδικασία της στάμπας εύκολα και κοιτάζουν την διαφυγή, φέτος είδαμε πράγματα παράξενα. Ίσως φταίει και η απειρία κάποιων σκύλων μας λέγαμε. Μα είδαμε και την συμπεριφορά τους με τα έμπειρα σκυλιά. Μια από τα ίδια.
Ίσως τελικά ο καιρός και οι αλλαγές στην φύση επηρεάζουν πράγματα στα οποία δεν πήγαινε ποτέ ο νους μας. Θηραματολόγος δεν είμαι μα άλλη εξήγηση δεν μπορώ να βρω.
Λένε πως το αγριογούρουνο έχει μνήμη τροφής και μνήμη κινδύνου. Είναι σίγουρο πάω μυρίζει το νερό κατά πως έλεγε και ο μέγας δάσκαλος Στέφανος Γρανίτσας. Μα ποιο σίγουρο είναι πως έχει μυαλό και αυτό δεν χρειάστηκε να μου το πει κανένας. Είναι ένα θαυμαστό ζώο και οι αντιδράσεις του πολλές φορές αν και τις θεωρούμε προβλέψιμες είναι μοναδικές. Σίγουρα του χρόνου αν με το καλό δω ίδιο καλοκαίρι θα πάρω την παρέα μου και θα πάω εκεί που θα τα βρω να λουτσίζονται όμορφα μέσα στις λάσπες.
Και αν έχει απομείνει κανένα τεμπέλικο στην ξεραΐλα χαλάλι του να ζήσει μόνο για την ταλαιπώρια που τράβηξε! Άντε και τον Σεπτέμβρη όλοι μας ξανά στο βουνό…