Αγριόχοιρος απολογισμός και εμπειρίες

Το φετινό κυνήγι τελείωσε και έφερε χαρές, πίκρες και όλα στον υπέρτατο βαθμό όπως αρμόζει σε ένα τόσο δυναμικό κυνήγι που ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη. Μέσα από το κυνήγι της φετινής χρονιάς όμως όπως και στα άλλα βγήκαν καινούργιες εμπειρίες για όλους μας. Εμπειρίες που έχουν να κάνουν με τα τις βασικές συνιστώσες του κυνηγιού. Τόσο με τους ανθρώπους όσο και με το θήραμα. Τώρα που η αντάρα της μάχης έχει καθίσει και μετράμε κέρδη και απώλειες, θηράματα και χαμένους τετράποδους συντρόφους στο κυνήγι, άλλο είναι το σημαντικό. Αυτά που μάθαμε ξανά από την αρχή, όλοι νέοι και παλιοί. Ποιος είναι αυτός που ξέρει τα πάντα...

Ο αγριόχοιρος είναι ο Βασιλιάς του Δάσους αναμφισβήτητα και ξεχωρίζει από όλα τα θηράματα για την δυσκολία του κυνηγίου του. Ομάδες ολόκληρες βιώνουν την αποτυχία πολλές φορές όχι από ένα μόνο θήραμα αλλά και από κοπάδια ολόκληρα που ξεφεύγουν μέσα από κλεισμένες παγάνες. Οδηγούμενα από πανέξυπνες και έμπειρες γέρικες σκρόφες ξεγελούν κυνηγούς και σκύλους.

Ξεκινώντας από το πρώτο από όλα το θήραμα και τις συνήθειες του. Αυτά που είδα φέτος άλλαξαν τις εμπειρίες μου κατά πολύ. Αγριόχοιροι που λες χρόνο με τον χρόνο γίνονται πιο έξυπνοι. Θαρρείς πώς μαζεύουν σε κάθε παγανα εμπειρίες όπως και εμείς. Αυτό συμβαίνει με τον αγριόχοιρο όπως λέγανε παλιοί κυνηγοί και τώρα τελευταία κορυφαίοι θηραματολόγοι. Ο αγριόχοιρος είναι ευφυής αυτό είναι γνωστό. Το βλέπουμε και εμείς που κυνηγάμε καιρό στα ίδια μέρη. Βλέπουμε αγριόχοιρους που πέρυσι μας ξέφυγαν με τον ένα τρόπο και φέτος μας κάνουν άλλα κόλπα λες και έχουν κάνει επιστήμη τον τρόπο που κυνηγάμε. Νέες διαδρομές διαφυγής και τεχνάσματα που ξεπερνούν την φαντασία μας και ακόμη και την πάντα ευφάνταστη σκέψη του πιο έμπειρου κυνηγού.

Η μεγάλη ξηρασία που έπληξε φέτος την χώρα μας και η συνακόλουθη έλλειψη νερού έφεραν μεγάλη διαφοροποίηση στην κατανομή του αγριόχοιρου. Εγκατέλειψαν παραδοσιακά κυνηγοτόπια και για να έχουν πρόσβαση στο νερό κατέβηκαν χαμηλά, κοντά σε ποτάμια και λίμνες ή έμειναν ψηλά στα βουνά σε μέρη όπου υπήρχαν πηγές. Έτσι είδαμε να υπάρχει αφθονία θηράματος σε τόπους όπου όταν ξεκινούσε το κυνήγι δεν υπήρχαν θηράματα ή με τα πρώτα κυνήγια ανέβαιναν ψηλά σε περιοχές πιο προστατευμένες. Αντίθετα φέτος τα αγριογούρουνα ωθούμενα από την ανάγκη τους για νερό έμεναν σε κάμπους και όσο και να ασκούνταν θηραματική πίεση πάνω τους εκείνα επέμεναν να παραμένουν κοντά στο πιο πολύτιμο συστατικό της ζωής. Το νερό. Εξάλλου όλοι οι πόλεμοι για το νερό γίνονται στο κάτω κάτω…

Στο κυνήγι ο βασικός συντελεστής και πρωταγωνιστής, πιο πολύ ακόμη και από τον κυνηγό είναι ο σκύλος. Αυτός ο πιστός σύντροφος που μόνο δεν μιλάει, που χωρίς αυτόν δεν υπάρχει περίπτωση να δει κανείς θήραμα να βγαίνει από το κλειστό και ας είναι γιατακιασμένο δίπλα του. Οι παραξενιές του καιρού, όσον αφορά τα σκυλιά και την απόδοση τους στο κυνήγι είχαμε συνηθίσει να κυνηγάμε με υψηλές θερμοκρασίες μόνο στις αρχές του κυνηγιού. Τότε πάντα το νερό ήταν και θα είναι το θέμα. Αλλά φέτος που το νερό ήταν λιγοστό και ακόμη και γνωστές νερομάνες στέρεψαν πολλές φορές το κυνήγι έληξε άδοξα για τον λόγο αυτόν ακριβώς.

Φέτος μου έκανε εντύπωση πως παρά την συνήθεια που υπήρχε χρόνια να κυνηγάμε με αγορασμένα σκυλιά από το εξωτερικό, που πάντα θα γίνεται και αυτό, από την άλλη πολλές ομάδες κυνηγών έχουν πλέον τα δικά τους σκυλιά. Σκυλιά που από κουτάβια αναθρεμμένα με αγάπη και φροντίδα, έμαθαν τον τρόπο του κυνηγιού κάθε παρέας και τα αποτελέσματα είναι εκπληκτικά. Ίσως έπρεπε να έρθει η κρίση για να μπει ό Έλληνας κυνηγός στην νοοτροπία να εξελίξει τα δικά του γουρουνόσκυλα. Λέω εξελίξει εν γνώσει μου ότι θα πω κάτι που φαίνεται παράξενο και ίσως αιρετικό αλλά βλέπω πως μέσω διασταυρώσεων έχει αναπτυχθεί μια «ράτσα», σε εισαγωγικά πολλά, γουρουνόσκυλων που είναι σχεδόν ίδια μορφολογικά. Το ωραίο είναι πως είναι και ίδια στον τρόπο που κυνηγούν. Έχουν χαρίσματα συγκεντρωμένα που τα κάνουν ολοκληρωμένα σκυλιά από μικρές ηλικίες.

Φυσικά και φέτος υπήρχαν οι απώλειες και τα τραυματισμένα σκυλιά. Και ίσως περισσότερο από άλλες χρονιές και ίσως η αιτία ήταν η έλλειψη διάθεσης από τα αγριογούρουνα να εγκαταλείψουν τα σίγουρα βοσκοτόπια τους για το αβέβαιο μέλλον σε μια άλλη περιοχή που δεν υπήρχε νερό. Οπότε έμεναν εκεί και πολεμούσαν. Ειδικά τα καπριά είχαν μια επιμονή να μην ξεγιατακιάζουν εύκολα αλλά να μένουν εκεί και να πολεμούν μέχρι τελικής πτώσεως. Αυτό σημαίνει πως ειδικά σκυλιά μαχητικά και κυρίως άπειρα απόκτησαν τις πρώτες τους πληγές, τα παράσημα που λένε οι παλιότεροι.

Μια παρατήρηση που έκανα φέτος και στην δική μου ομάδα αλλά και σε άλλες με νέα παιδιά να παρατάνε τα κλασσικές 12GAκαραμπίνες γενικής χρήσης Multichockκαι να αγοράζουν slugόπλα. Αυτό σημαίνει πως υιοθετούν σιγά σιγά το μονόβολο ως μόνη επιλογή και αυτό ονομάζεται κυνηγετική παιδεία. Το μονόβολο είναι το σωστό πυρομαχικό για τον Αγριόχοιρο και ειδικά για τον Κάπρο. Φέτος η επιτυχίες που είχαν οι κυνηγοί που χρησιμοποίησαν μονόβολα ήταν σημαντικά αυξημένες σε σχέση με τις παλαιότερες χρονιές. Μιλώντας με συναδέλφους που έκαναν την επιλογή ρωτώντας γιατί το έκαναν και πως το σκέφτηκαν μου είπαν πως όταν είναι στο κλειστό το πιο κοντό όπλο είναι πιο βολικό και το μονόβολο έχει μεγαλύτερη ισχύ και ακρίβεια. Δίνει την δυνατότητα για μακρινή βολή και πάλι η χρήση δραμιών σε κοντινή απόσταση δίνει πάλι αποτέλεσμα ειδικά σε κλειστά. Αλλά παρατηρώ πως όλο και περισσότεροι αρχίζουν να λένε πως αν το μονόβολο πάρει τον αγριόχοιρο το αποτέλεσμα είναι πιο σίγουρο και έχει αποδειχτεί πολλές φορές.
Σε αντιδιαστολή με τα σφαιρίδια, δράμια, τα οποία και αφήνουν τραυματισμούς, αίματα σταγόνες, όνειρα και τελικά θήραμα που έχει αλλάξει Νομό αλλά.. το χτύπησαν σίγουρα!!!

Κλείνω αυτόν τον απολογισμό της χρονιάς με τον Κυνηγό. Τον άνθρωπο πίσω από τον σκύλο, εκείνον που θα δώσει το τέλος στο κυνήγι με την θήρευση ή την αποτυχία. Φέτος παρατήρησα σε πιο έντονο βαθμό όχι μόνο στην παρέα μου αλλά και σε συζητήσεις με πολλούς συναδέλφους την αδυναμία να βγουν στο βουνό συχνά. Παρέες που είχαν αρκετή επιτυχία αλλά όχι ότι μπορούσαν να πετύχουν, γιατί κυνήγησαν μόνο Σάββατο Κυριακή και όχι όλοι πάντα. Δυστυχώς ακόμη και η ανάγκες για τροφές και χειρουργεία αποτελούν πλέον μεγάλο βάρος ακόμη και επιμεριζόμενες σε όλα τα μέλη της ομάδας. Τόσα χρόνια κρίσης έχουν επηρεάσει ακόμη και τη δυνατότητα για εξόδους, όχι όμως το πάθος για το κυνήγι.

Φυσικά πάντα το κάλεσμα της Φύσης όταν χαράζει η μέρα είναι μια συνήθεια που δεν μπορείς εύκολα να αντισταθείς. Είναι μεγάλο το πάθος για το κυνήγι και ριζωμένο στο μυαλό και την ψυχή μας. Κάθε πρόβλημα εκεί γίνεται λίγο πιο τραχύ και όλα ακολουθουν τον ρυθμό του αλυχτίσματος της στάμπας και η καρδιά πετάει στο γοργό τρέξιμο των σκύλων πίσω από την αφηνιασμένη αγέλη των αγριόχοιρων.

Όσο θα υπάρχει το βουνό και φωλιάζουν καπριά στις δασωμένες πλαγίες του το μυαλό κάθε μέρα εκεί θα πετάει. Και τα Βουνά είναι εκεί και ο Κάπρος θα φωλιάζει εκεί, αυτά θα είναι πάντα οι σειρήνες που θα μας καλούν… Και εμείς θα ακολουθούμε το μαγικό τραγούδι τους.