Και σαν πέσει εκείνη η ντουφεκιά

«Ο χαρακτήρας του γουρουνά δεν φαίνεται στο κυνήγι επάνω, στο τράβηγμα και στην ταλαιπώρια φαίνεται. Εκεί χωρίζει η ήρα από στο στάρι…» Σοφά λόγια ειπωμένα μετά από σκέψη από έναν κυνηγό που είχε φάει τα βουνά με το κουτάλι.

Το κυνήγι από μόνο του ανοίγει τα πλεμόνια και την όρεξη για το κάτι παραπάνω. Δίνει αέρα εκεί που ανάσα κονταίνει και ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ταβάνια. Όλα αυτά μέχρι να κινήσει το θήραμα για τα καρτέρια. Μέχρι εκεί όλοι είμαστε ένα σώμα μια ψυχή…

Και σαν πέσει εκείνη η ντουφεκιά, που όλοι περιμένουν και τελειώσουν οι ευχές και τα μπράβο στον σύντροφο που ευόδωσε την παγάνα και το κυνήγι. Ξαφνικά όμως πάντα χαλάνε οι ασύρματοι και πολλοί εξαφανίζονται από προσώπου γης ειδικά όταν η μέρα έχει φθάσει στο τέλος της. Ακόμη δε ειδικότερα όταν το καπρί είναι τρόπαιο αληθινό, ένα θηρίο μεγάλο και βαρύ.

Η έξυπνη κίνηση. Και η τύχη!

Θυμάμαι ακόμη την κουβέντα του αρχηγού κάποτε. Με πήρε στο τηλέφωνο μην ακούσει άλλος σαν έμπαινα στην στάμπα σε ένα τραυματισμένο, αλλά όχι πολύ χτυπημένο, Κάπρο. «Γιώργο κανόνισε να το σκοτώσεις εκεί μέσα να κόψουμε όλοι το κυνήγι!». Κατάλαβα πως ήθελε και με το δίκιο του να βγάλω το θήραμα έξω από την απότομη χαράδρα. Να βγει και να χτυπηθεί σε σημείο που θα ήταν εύκολη η μεταφορά του. Πήγα και με την βοήθεια του Αζόρ το έβγαλα, αφού του έριξα μια σε σημείο που δεν θα πάθαινε τίποτα. Βγήκε στον δρόμο και φορτώθηκε σε χρόνο μηδέν στο αγροτικό του Τάκη που το βάρεσε. Αυτό ήταν το καλό σενάριο. Αλλιώς θα αφήναμε φυσιγγιοθήκες όπλα και άδειες στο βουνό και θα παρατούσαμε το κυνήγι.

Το αξέχαστο. Ή αλλιώς, η νίλα του Δράμαλη…

Ήταν ώρες που ο Κώστας με τον Χρήστο ήταν μέσα στο ανήλιαγο κλειστό το γεμάτο πουρνάρι και φαρξούς γαβριά και παλιούρια. Ένα πραγματικό καταφύγιο για τα αγριογούρουνα. Πυκνό και απέραστο στο πιο μεγάλο τμήμα του. Περίμενα στο καρτέρι μου μέχρι που άκουσα τον Αρχηγό να λέει. «Αν δεν πάει λύκος εκεί δεν βγαίνει το καπρί. Εκείνοι οι δύο θέλουν να το σκοτώσουν εκεί μέσα να μας κάψουν. Τράβα εσύ και ξέρεις…».

Ήξερα εγώ αλλά που να φανταστώ…

Πήγα τρέχοντας, ήμουν ξεκούραστος και είχα βαρεθεί στο καρτέρι. Άρχισα να μπαίνω μέσα στο κλειστό αφήνοντας το μονοπάτι και με κόπο έφτασα στα σκυλιά που κάνανε στάμπα. Το Καπρι ήταν γιατακιασμένο σε ένα σημείο διαλεγμένο στο ποιο πυκνό σημείο του κλειστού. Έφτασα κοντά του και με κόπο μπόρεσα να το δώ σαν κουνήθηκε να αγριέψει τα σκυλιά μας. Το ζύγιασα και μια τουφεκιά στα πισινά του το έκανε να πεταχτεί. «Σηκώθηκε παιδιά, αφήστε το να βγει ψηλά στα καρτέρια» λέω δυνατά. Και που το είπα τι κατάλαβα; Το καπρί πέρασε από τον Στέλιο, που τότε στο ξεκίνημα του δεν το πολυσκεφτόταν, ο οποίος και του φύτεψε ένα μονόβολο στο ριζάφτι. Άλλα ο Στελάκος ήταν μέσα στο κλειστό παραπάνω από εμένα στα διακόσια μέτρα. Εκεί το καπρί έπεσε ηρωικά και όλοι άκουσαν τις χαρούμενες φωνές του Στέλιου.

Ήταν 13:56 όταν έπεσε. Μα εκεί κάπου άρχισε το πανηγύρι, με κάποιους που θυμηθήκαν δουλειές στα ζώα, για άλλους που θυμηθήκαν τον θερμοσίφωνα και το ρεύμα. Και φυσικά κάποιοι ασύρματοι δεν δούλευαν ξαφνικά. Ο αρχηγός εξαίρεσε εμένα και ονομαστικά κάλεσε όλους τους διαθέσιμους να πάνε κοντά στο πεσμένο θηρίο του κλειστού. Ήταν ένα εξαιρετικό ζώο και αρκετά μεγάλο. Ένα αληθινό τρόπαιο, με χαυλιόδοντες που εξείχαν από το άτομα του και πλησίαζαν τα δώδεκα εκατοστά έξω! Βοήθησα λίγο στο δέσιμο και στο τράβηγμα, μα ο Αρχηγός είπε πως αρκετά κουράστηκα. Άρχισα να κατεβαίνω την πλαγιά και σιγά σιγά έφτασα σε ένα αγροτικό που είχαμε αφήσει σαν κίνησε η παγανα και ήπια νερό σαν να μην είχα πιει για μέρες. Το τι έγινε πίσω το άκουγα στον ασύρματο και το έμαθα. Το αγριογούρουνο έφτασε στο αγροτικό στις 18:30. Το καπρι το τραβούσαν έξι άτομα με ότι σκοινι είχαν διαθέσιμο. Το μέρος ήταν πλαγιά και όπως ήδη είπα ήταν πολύ πυκνό. Τους βγήκε η ψύχη και έπρεπε να σπάζουν κλαδιά για να το περάσουν από κάποια πολύ κλειστά σημεία. Παράλληλα έβριζαν όσους την είχαν κάνει νωρίτερα και άφησαν με τους άλλους στον κόπο και στην ταλαιπώρια τους. Φυσικά όταν έφτασαν πλέον στο Αγροτικό να βάλουμε το θήραμα στην καρότσα άδειασαν ότι είχαμε και δεν είχαμε από νερό.

Είναι σύνηθες να φαίνεται στο τράβηγμα του θηράματος η προθυμία του καθενός και το φιλότιμο η δύναμη και το πείσμα του καθενός. Ειδικά όταν τα θηράματα είναι πολλά και τα άτομα που απαρτίζουν την ομάδα πρέπει να μοιραστούν για να τραβήξουν το καθένα τότε φαίνεται η παλληκάρια του καθενός και η αξία της ομαδικότητας. Τα «τρακτέρ» και οι ψόφιοι φαίνονται εκεί στο τράβηγμα όπως οι πονηροί και οι ευθείς. Έχω τύχει να τραβάω κάπραρο με άλλους παρέα και να μην καταλάβω το πώς βγήκε από το κλειστό στον δρόμο. Επίσης έχει τύχει να τραβάμε μεσαίο θήραμα και να μην μιλήσω καλύτερα το πόσο κουράστηκα γιατί έπεσα σε δύο φιλαράκια που δεν τραβάνε καθόλου όμως και τους ήξερα καλά.

Στην τελευταία εξόρμηση την παραμονή της πρωτοχρονιάς ο αρχηγός κτύπησε ένα ΤΕΡΑΣ. Έκαμαν τέσσερις να τραβάνε μιάμιση ώρα να το φέρουν στα μισά και ένας με τα όπλα. Μαζευτήκαμε μετά πολλοί και η μισή διαδρομή μέχρι την καρότσα έγινε σε είκοσι λεπτά. Με το αγροτικό να βρίσκεται πάνω σε μια απόκρημνη πλαγιά έπρεπε να βρούμε τρόπο να το πάμε. Ένας από την ομάδα μας ο Ανδρέας είχε βίντσι στο τζιπ και είχε και εβδομήντα μέτρα τριχιά! Την προηγούμενη μέρα είχαμε με τον Ανδρέα την κουβέντα για τον τρόπο που τραβάνε οι Ιταλοί τα θηράματα. Του άρεσε και πήρε μαζί του τριχιά. Και έτυχε να χρειαστεί. Τελικά μην μελετάς κάτι θα το βρεις μπροστά σου. Το σύστημα δούλεψε μια χαρά και τα τελευταία εκατό μέτρα τα πιο δύσκολα που για να τα παρακάμψεις σε πιο βατό δρομολόγιο ήθελες μια ώρα ακόμη έφυγαν σφαίρα. Εμπειρία τεχνολογίας…

Είναι τελικά ο κόπος που αποφεύγει ο κυνηγός ή κάτι άλλο; Ποτέ δεν είδα κάποιον που να σκότωσε ένα αγριογούρουνο να φεύγει από το τράβηγμα εκτός και αν έπαθε κάτι και δεν μπορεί. Είναι πολλές φορές όμως που ο ανθρώπινος χαρακτήρας λειτουργεί παράξενα. Λίγο η απογοήτευση που δεν βγήκε το θήραμα σε εμένα λίγο ο Εγωισμός; Κάπου εκεί χάνεται το μέτρο και προσπαθεί να ξεφύγει ο άλλος από τον κόπο. Όλα ανθρώπινα είναι. Μα η χαρά του κυνηγιού του Αγριόχοιρου θαρρώ είναι κυρίως όταν έχεις θήραμα και όταν το βγάζει η παρέα από το κλειστό. Εκεί τα πειράγματα, τα μικροατυχήματα και όλα έχουν μια χαρούμενη νότα βρεγμένη από κιλά ιδρώτα. Εκεί γίνεται η ομάδα μια ψυχή.

Καλά είπε κάποτε ένας σύντροφος όταν μας είχε πιάσει η γκρίνια γιατί είχαμε καιρό να χτυπήσουμε. «Εμ, δεν βαρέσαμε και κάνα μεγάλο καπρί να το τραβήξουμε παρέα να νιώσουμε πάλι ομάδα. Να μάθουμε πάλι ο ένας τα χνώτα του άλλου και να καταλάβουμε πόσο αξία έχει το όλοι μαζί»