Η ομάδα Κυνηγών Βλαχογιαννίου
Πριν περίπου 35 χρόνια μια παρέα φίλων στο Βλαχογιάννη κόλλησε την ιδέα του κυνηγίου του αγριόχοιρου. Βλέποντας και «ζηλεύοντας» τα κατορθώματα των Βορειοελλαδιτών κυνηγών του Αγριογούρουνου που τα κάλυπτε μια αχλή μυστηρίου και θρύλου για όλους τους υπολοίπους κυνηγούς, αποφάσισαν την δημιουργία μιας ομάδας. Έτσι άρχισαν να ψάχνουν το Καπρί. Θήραμα δεν υπήρχε και μπόλικο αλλά η αισιοδοξία ξεχείλιζε. Ο αγώνας έφερνε την γνώση και η ελάχιστη επιτυχία μπόλιαζε και άλλους στο μεράκι του «Βασιλιά του Κλειστού». Κάπως έτσι φθάσαμε στο σήμερα.
Σήμερα στο Βλαχογιάννη η ομάδα αυτή με την ωρίμανση των καιρών μεταξελίχθηκε σε μια καλοκουρδισμένη μηχανή. Αρχηγός της ομάδας είναι ο Δημοσθένης Παπακυπριανός ο οποίος και περηφανεύεται ότι ντουφέκι δεν γύρισε σε άλλο θήραμα όλα τα χρόνια που κυνηγά και ούτε κυνήγησε ποτέ πέρα από ότι ορίζει η νομοθεσία του κυνηγίου. Άγραφη και γραπτή. Αυτό που τον χαρακτηρίζει κυρίως είναι η ψυχρή λογική, η ηρεμία και η νηφαλιότητα του σε οποιαδήποτε περίπτωση δίνοντας έτσι λύσεις άμεσα. Την ίδια φιλοσοφία έχουν όλα τα μέλη της ομάδας, κανόνας απαράβατος. Όποιος διαφώνησε με την φιλοσοφία της ομάδας, σήμερα αν δεν κυνηγάει κοτσύφια απλά ακόμα δεν ξέρει το μέλλον του!!!
Υπάρχουν στην ομάδα αρμονικά δεμένα μέλη από την «παλιά Φρουρά» μέχρι και εκκολαπτόμενοι κυνηγοί που μαθαίνουν μυούνται στα μυστικά του «Άγριου» από τους παλιότερους. Στο Βουνό βγαίνουν συνήθως από οκτώ ως δέκα άτομα από μια παρέα δεκατεσσάρων φίλων που πάντοτε κάποιοι θα απουσιάζουν γιατί κανείς μας δεν γεννήθηκε χωρίς υποχρεώσεις. Τα μέλη της ομάδας είναι κατά ηλικία από τον μεγαλύτερο στον νεότερο οι:
Παπακυπριανός Νίκος, Παπακυπριανός Αθανάσιος, Γκουντούλας Κων/νος, Αθανασούλης Ανδρέας, Κολτσίδας Κων/νος, Καλύβας Αθανάσιος, Γκαραβέλης Αθανάσιος, Ρουπακιάς Γεώργιος, Δημοσθένης Παπακυπριανός (ο Αρχηγός), Γκουντούλας Δημήτριος, Πανταζής Δημήτριος, Γκουντούλας Αχιλλέας, Βαρδακάς Γεώργιος και ο Βενιαμίν της παρέας Γκουντιλιάνης Στυλιανός.
Η Παρέα αυτή ξεχωρίζει από όλες τις παρέες θαρρώ της περιοχής μας, γιατί δεν ανταμώνει κατά την διάρκεια του κυνηγίου μόνο, αλλά όλο τον χρόνο κάνει παρέα και αλληλοϋποστηρίζονται τα μέλη της όπως τα μέλη μιας αγαπημένης οικογένειας. Τα τσιμπούσια στο Χωριό έχουν αφήσει εποχή και όλοι έχουν να λένε όχι μόνο για την κυνηγετική δεινότητα αλλά και για τις επιδόσεις στον χορό με πρωτεργάτη τον «Επίτιμο Αρχηγό» Αθανασούλη Ανδρέα, πολύπλευρο ταλέντο τόσο στο καρτέρι όσο και στην πίστα. Το «Chivasμε μανάρι» είναι η σπεσιαλιτέ της παρέας μετά από εισήγηση του!
Η παρέα όμως δεν είναι μόνο οι φίλοι - κυνηγοί, μάλιστα δεν θα ήταν τίποτα ιδιαίτερο αν δεν συνοδεύονταν από τα «παιδιά» της, τους πιστούς συντρόφους τα σκυλιά. Έτσι δικαιολογείται η απάντηση της παρέας σε όποιον απ’ έξω ρωτά «ποιος πήρε το θήραμα» και απαντά, «τα Σκυλιά μας». Τα σκυλιά στην παρέα αυτή είναι κάτι που έχει χαρίσει άπειρη χαρά αλλά και έχει κάνει να κλαίνε σαν μωρά άντρες που κανείς ποτέ δεν είδε να χύνουν ένα δάκρυ. Να κλαίνε για την απώλεια ενός φίλου σαν μικρά παιδιά, και να χύνονται σε μανιασμένα καπριά σαν θηρία για να σώσουν τους μικρούς τους φίλους από την οργή του «άρχοντα του Δάσους» την ώρα του ξεφωλιάσματος του από τα πιο δύσβατα σημεία του δάσους.
Τα σκυλιά της ομάδας είναι κυρίως ημίαιμα κυνηγόσκυλα από Τουρκία και Ελλάδα όπως και Ελληνικοί Ιχνηλάτες. Κοινή πεποίθηση στην ομάδα είναι ότι η ψυχή του σκύλου μετράει στο αγριογούρουνο πρώτα και μετά η καθαροαιμία, χωρίς να αμφισβητείται το καθαρόαιμο σκυλί που θα αφήσει σίγουρους απογόνους, όσον αφορά την οσφρητική ικανότητα, αλλά η «καρδιά» του κουταβιού θα το χαρακτηρίσει πρωτίστως ως γουρουνόσκυλο. Η παρέα φροντίζει πάντα να βγάζει τα δικά της κουτάβια εκτιμώντας πολύ το δέσιμο τους με την παρέα και την δυνατότητά τους να μην χάνονται αλλά να ακούνε τις εντολές των μελών της ομάδας.