Εκτύπωση

Έτσι απλά ρε!

Κάθε φορά που την επόμενη θα φύγω για κυνήγι στο βουνό, ειδικά τα Σαββατοκύριακα, ξέροντας οτι πάλι τίποτα δεν καναμε και οι δουλειές περιμένουν ατελείωτες και ζώντας σε κράτος απατεώνα, νομίζω οτι εκει θα μεινω στις σπηλιές και δεν θα ξαναγυρίσω πίσω να μπώ πάλι στην κόλαση του Ηλίθιου που μας "αναπτύσει" διαρκώς και του ΔΝΤ που μας "οργανώνει" (που να αναπτυχθει του γαιδάρου και να τους οργανώσει καταλλήλως την όπισθεν!!!) και την ζωη μας πινει ώρα με την στιγμή σαν βδέλλα.

Έλα όμως που σε περιμένει μια οικογένεια και παιδιά που θέλουν φαγητό και τον πατέρα. Γυρνώντας κάθε Δευτέρα πρωί καταλαβαίνω οτι η ήττα της επιστροφής ειναι υποφερτή μονο λόγω του κυνηγίου το Σαββατοκύριακο. Άντε κατακαημένε Αστέ, μικροαστέ μπατίρη κατα τα άλλα, που λυώνεις χωρίς διέξοδο...

Εμείς που το βουνό μας γέννησε και η βροχή μας ποτίζει δεν μας βρέχει εχουμε το πιο όμορφο αλκοολίκι εσυ βαριόμοιρε τι σου μελλε να πάθεις που ζεις για το σημερα χωρίς όνειρο.

Ωρες ώρες θαρρώ πως τούτος ειναι ο λόγος που μας μισουν τοσοι άσχετοι με την φύση "οικολογούντες", εμείς απ' το ονειρο μεσα του βουνού και την αψάδα του κυνηγιού, σαν υπνο ζουμε την ζωή και οταν ο εφιάλτης το παρακάνει σαν μωρά παιδια ξυπνάμε αποζητώντας της μάνας μας την σίγουρη αγκάλη, της Μάνας που μας γέννησε και κείνη ολο στοργή μας παρηγορει. Η Φύση...

Παιδιά της καλομαθημένα εμεις, που τα ρουμάνια τα' χουμε γιατάκια και τις κορφές για αγνάντι πρωινό και τα ξωκκλήσια σπίτι, εσείς οτι και αν κάνετε, εμείς θα ζούμε και σε πεισμα ολονών στο τέλος θα επιβιώνουμε και θα νικήσουμε, γιατί ποτε μας δεν αφήσαμε το Βυζί της μεγάλης Μάνας που με αγάπη μας ποτίζει...

Έτσι απλά ρε!!!