Γουρουνόσκυλα με αφεντικό σύντροφο

Κυνήγι αγριόχοιρου ίσον Σκύλος Παλληκάρι και χαρισματικό. Πολλές είναι οι απόψεις για το πώς ένα σκυλί ξεχωρίζει και κυνηγά καλύτερα από τα άλλα στο δύσκολο αυτό κυνήγι. Άλλοι λένε το αίμα που κυλάει μέσα στις φλέβες του και τα γονίδια που κουβαλά παίζουν τον πιο καθοριστικό λόγο στην κυνηγετική εξέλιξη ενός κυνηγόσκυλου. Ίσως να είναι και η πιο τεκμηριωμένη επιστημονικά άποψη τελικά, μιας και την αποδέχονται και οι πιο πολλοί και κυρίως οι επιστήμονες. Η καθαροαιμία. Από την άλλη ισχυρίζονται πολλοί πως ίσως μετράει ο «δάσκαλος» που έχει ό κάθε φέρελπις κουταβάκος και το πώς θα χειριστεί τα προσόντα του ο κυναγωγός του.

Είναι ξεκάθαρο πως δεν μιλώ ως ειδικός και κτηνίατρος, μιλώ όμως ως κυνηγός που πέρα από όσα είδαν τα μάτια μου, θυμάμαι και όσα άκουσαν τα αυτιά μου όλα αυτά τα χρόνια. Ως δάσκαλο δεν εννοώ άνθρωπο μα κάποιο μεγαλύτερο και πιο έμπειρο σκυλί που θα ακολουθήσει η αγέλη σαν αρχηγό. Κοντά σε αυτόν θα μάθουν τα μικρότερα τι κυνηγούν και πως. Εκεί μέσα στο παιχνίδι όπως το αντιμετωπίζουν τα μικρότερα μαθαίνουν τι εστί Αγριόχοιρος. Πως είναι η σκρόφα που μαζεύει τα μικρά της και πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει ένας τσατισμένος και πολύ περισσότερο ένας τραυματισμένος αγριόχοιρος.

Αυτό όμως που κατάλαβα για μερικά σκυλάκια που το μυαλό τους στροφάρει λίγο παραπάνω από το κανονικό και αφήνουν εποχή είναι κάτι άλλο. Το πάθος τους να δώσουν χαρά στο αφεντικό τους. Στον Δικό τους άνθρωπο. Το πάθος τους να είναι χαρούμενος ο «σύντροφος» της δικής τους αγέλης. Είναι σκυλιά που στο βουνό κυνηγούν αλλά όταν κοντά τους είναι το αφεντικό κάνουν όλο το κυνήγι. Βγάζουν το Καπρι σαν τον λαγό από το καπέλο κάθε φορά που τα άλλα έχουν χάσει κάθε ελπίδα και δεν μπορούν να το βρουν κρυμμένο μέσα στο πυκνό από νωρίς με την ζέστη η τον βοριά να έχει εξαφανίσει κάθε ίχνος.

Τι είναι εκείνο που κάνει τον σκύλο να ανακατώνει τα πάντα να ψάχνει όλο το βουνό; Και σαν το βρει να σταμπάρει για ώρα μέχρι να έρθει το αφεντικό να καθαρίσει την μπουγάδα στο επίμονα γιατακιασμένο καπρί. Και το πιο απίθανο, αν δεν τον ακούει ο κυνηγός μετά από ώρα να πάει να τον βρει και με τον τρόπο του να τον πάρει να πάνε μαζί εκεί που βρήκε γιατακιασμένο τον Βασιλιά του Κλειστού στο βαθύ και ανήλιαγο ρουμάνι;

Η αγάπη που πήρε το σκυλί από το αφεντικό του αυτό είναι. Η αγάπη και η φροντίδα. Η κάθε φορά όπου μπήκε μέσα στο κλειστό και σαν μάλωνε ο σκύλος με τον κάπρο να μπει μπροστά και να παίξει κορώνα γράμματα την ζωή του για εκείνο. Η σιγουριά που από κουταβάκι απόκτησε ότι ο Αφέντης του θα το στηρίξει και στο τέλος θα δαγκώνει το πεσμένο θήραμα και θα γευτεί το αίμα και την σάρκα του. Ακόμη η φροντίδα που αποκόμισε όταν χτυπήθηκε και το πήρε αγκαλιά να το προλάβει στον γιατρό. Η αγωνία που ένιωθε σαν περίμενε να ξυπνήσει από ένα δύσκολο χειρουργείο και τα χάδια που απολάμβανε μετά σαν γιάτρευε την πληγή του.

Ήταν σε ένα εκπαιδευτικό που φύγανε τα σκυλιά μέσα στο Καταφύγιο Άγριας Ζωής στο απέναντι βουνό. Όπλα δεν είχαμε φυσικά μα ποιος να πάει με την ζέστη να φορεί τα σκυλιά τα οποία κυνηγούσαν, στάμπαραν, μετά πάλι κυνηγούσαν και απομακρύνονταν. Κατέβηκα το βουνό και έφτασα στους πρόποδες του ΚΑΖ. Εκεί απλά και χωρίς πολύ ένταση φώναξα τα ονόματα των σκύλων μας «Ρεξ» και «Ματζάρ» μερικές φορές. Οι άλλοι γέλασαν.

«Ρε έχουμε μια ώρα να ξελαρυγγιαζόμαστε και εσύ ήρθες για έξυπνος ρε Γιώργο; Και επιτέλους βροντόφωνος είσαι γιατί τόσο χαλαρά;»

«Γιατί έτσι έχει το πράγμα…»

Σε λίγο είδαν στο GPS τα σκυλιά να σταματούν το κυνήγι και να έρχονται προς το μέρος μας. Μην πιστεύοντας με ρώτησαν πως γίνεται αυτό. Δεν μίλησα μα σαν ήρθαν τα σκυλιά μοιράστηκα μαζί τους μια σοκολάτα που είχα και λίγο ψωμί, ενώ έκοψα τεχνικά ένα μπουκάλι να το κάνω ποτίστρα να πιουν το λιγοστό νερό που είχα.

«Αυτό είναι ρώτησε ένας νεώτερος κυνηγός; Δωροδοκίες;»

Και αυτό ήταν αλλά και ότι κάθε φορά που χτυπούσαν τα έπαιρνα και τα πήγαινα στον γιατρό ενώ οι άλλοι έμεναν στο κυνήγι. Ναι το φαγητό και το νερό αλλά και η μάχη που έδωσα να βγάλω τον Ματζάρ από το αγριοκλειστό και τα βάτα όταν αιμορραγούσε, μισοπεθαμένος, αφού πρώτα κυνήγησα τον Κάπρο που γύρισε να τον αποτελειώσει.

Και αυτό ήταν, αλλά και όλες τις φορές που πήγα με τον Ρεξ και ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που αντίκρισε σαν συνήλθε από την νάρκωση. Τα πρώτα μάτια που είδε μισοζαλισμένος και η πρώτη μυρουδιά από το χέρι που τον χάιδευε να ξυπνήσει μετά τον φόβο του χειρουργείου. Ο ΔΙΚΟΣ ΤΟΥ σύντροφος.

Και αυτό, αλλά και εκείνη η παράξενη αίσθηση που έχουν τα ζώα να καταλάβουν όταν διψούν στο βουνό ότι το νερό που τους δίνεις είναι το τελευταίο σου. Και ότι εσύ διψάς ίσως πιο πολύ από εκείνα. Το χάδι που τους δίνεις δίπλα στην φωτιά που άναψες να στεγνώσεις μέσα στην παγωνιά του χειμώνα και το φαγητό που χωρίς να ζητήσουν τους έδωσες.

Γιατί τα γράφω τούτα καλοκαιριάτικα θα πει κάποιος. Γιατί το καλοκαίρι που όλοι ψάχνουν για σκυλιά και πολλά αλλάζουν παρέες δυο και τρεις φορές, κανείς δεν σκέφτηκε πως ο σκύλος μπορεί να είναι γονιδιακά φτιαγμένος να κυνηγάει και θα το κάνει σίγουρα, μα έχει και ψυχολογία. Μα δεν θα το κάνει αν δεν δεθεί με την ομάδα και κυρίως με κάποιον που να ταιριάζουν τα χνώτα τους. Αν δεν γίνει αυτό τότε ποτέ ο σκύλος δεν θα αποδώσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του.

Όποιος δεν χαϊδεύει τα σκυλιά και δεν τα κακοπαίρνει με καλές κουβέντες και φιλότιμο ποτέ μα ποτέ δεν θα μπορέσει να πάρει από εκείνα αυτό που έχουν να δώσουν. Έτυχε κάποτε ένας κυνηγός φίλος να έχει μια αποστροφή στα χάδια στα σκυλιά και μας έλεγε «μην τα χαϊδεύετε τα χαλάτε». Ακόμη και τον δικό του, πιο πολύ τον έβριζε παρα τον καλομιλούσε. Αποτέλεσμα ο σκύλος του έψαχνε να βρει εμένα στο βουνό και μαζί του έκαμα από τα πιο όμορφα κυνήγια! Εκείνος δε, γουρούνι από τον σκύλο του δεν πήρε! Από την άλλη ούτε από τα σκυλιά τα υπόλοιπα δεν πήρε πολλά και αυτό γιατί λες και τον απέφευγαν. Τα αγαπούσε αλλά σαν εργαλεία και πολλές τρυφεράδες δεν είχε. Το ένιωθαν λες και ποτέ ούτε στην στάμπα σαν έμπαινε δεν του έκαναν την χάρη να το πάνε πάνω του!

Τα σκυλιά δεν είναι εργαλεία. Το σκυλί μου το λέω παιδί και τα παιδιά σκυλιά μου πολλές φορές. Σκέφτομαι πως τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν. Μιλούνε ζητάνε χάρες και αγάπη και φυσικά μπορούν να σου πουν τα πάντα. Μα τα σκυλάκια μου δεν μιλούν και πολλές φορές ζητούν αγάπη με το βλέμμα τους και το χαρούμενο αλύχτημα τους. Ποτέ δεν θα μεγαλώσουν πολύ. Πάντα μικρά θα είναι στην ζωή μας, λιγοζώητα γιατί ο Θεός τα έφτιαξε αεικίνητα, έτσι τα βλέπουμε πάντα μικρά σε ηλικία. Και φεύγουν πάντα νωρίς, μερικές φορές πρόωρα πάνω στον αγώνα…

Ειδικά για τα γουρουνόσκυλα κατέληξα ότι και εκείνα ακόμη που έχουν τα προσόντα, γίνονται Μυθικά Σκυλιά μόνο με μια συνταγή, την Αγάπη.