Τι μου έλειψε στο βουνό και δεν το είχα

Το κυνήγι μπορεί να έχει επίσημα ξεκινήσει 20 Αυγούστου για το πτερωτό θήραμα, μα το κυνήγι ξεκινάει για εμάς τους γουρουνοκυνηγούς στις 16 Σεπτέμβρη. Σε λίγες μέρες θα ξεκινήσουμε πάλι τις ετοιμασίες για το πρώτο τριήμερο. Εκεί στα ψηλά βουνά και στα λαγκάδια θα ανταμώσει η παρέα πάλι με κέφι και όνειρα για την νέα σεζόν.

Οι παρέες ετοιμάζουν φαγητά και ποτά και όλα τα καλά για να περάσουν όμορφα τις βραδιές στο βουνό. Ακόμη και ηλεκτροπαραγωγά ζεύγη θα φέρουν οι πιο οργανωμένοι προκειμένου να μην τους λείψει το φως και οι ανέσεις του πολιτισμού στο πουθενά! Ειδικά για το φαγητό η προετοιμασία είναι αρίστη. Λες και ετοιμάζουμε γλέντι και όχι κυνήγι για πολλούς. Μα θα πει κανείς πως «γλέντι είναι το κυνήγι ειδικά το πρώτο»; Είναι, αλλά για να παραμείνει γλέντι και όχι δοκιμασία επιβίωσης χρειάζεται να προσεχθούν κάποια πράγματα.

Ξεκινώντας με τον άνθρωπο μια επίσκεψη στον γιατρό μάλλον κάλο είναι να γίνει και ειδικά για όσους έχουν πατήσει τα σαράντα και πάνω. Μερικές φόρες ασήμαντα ή σημαντικά πράγματα μπορεί αν προβλεφτούν να μας χαρίσουν όμορφο κυνήγι και να όχι να μας κάνουν να βιώσουμε άσχημες καταστάσεις.

Γυρίζω στο 2015 όταν όλο το καλοκαίρι ένιωθα κάπως. Ταχυπαλμίες και άγχος και πίεση. Δεν έδωσα σημασία. Έκοψα και το τσιγάρο προσπάθησα να κάνω προπόνηση, έκανα, μα τίποτα. Λέω, να τα CapitalControl, να η κρίση, να με την δουλειά τα ζόρια, αυτό θα φταίει! Βγήκα στο βουνό από την Παρασκευή το μεσημέρι. Περπάτησα πενήντα μέτρα, έφτιαξα το γιατάκι και έπεσα. Πτώμα. Ήρθε το βράδυ μάτι δεν έκλεινα και για να πάω τριάντα μέτρα αγκομαχούσα. Ο νοσοκόμος που κοιμόταν μαζί μας μέσα στο παλιό πέτρινο εκκλησάκι το είπε το πρωί στους φίλους μας και συντρόφους μας στην παρέα Γιατρούς. ¨Την δευτέρα να σε δούμε και εγώ και ο καρδιολόγος ο Ηλίας» είπε ο Θάνος.

Το σαββατοκύριακο κύλησε σαν να ήμουν σε μια κατάσταση ζω πεθαίνω… απλά περπατούσα ζαλισμένος, πυροβόλησα και το χέρι έτρεμε, οι σφαίρες στο πουθενά στο χώμα... Δεν θέλω να τα θυμάμαι. Την Δευτέρα έμαθα πως έχω υπερθυρεοειδισμό καραμπινάτο (ως κυνηγός!) και έπαιζα με την ζωή μου. Γιατί είχε επηρεάσει την καρδιά κυρίως. Φυσικά με την αγωγή και τα χάπια που μου συνέστησαν σε δέκα μέρες ήμουν άλλος άνθρωπος! Αλλά που μυαλό να πάω να δω τι τρέχει πριν... Η σιγουριά της σωματικής μου δύναμης μου με έκαμε να μην μπορώ να σκεφτώ το άσχημο. Λάθος που ευτυχώς πλήρωσα φθηνά...

Γυμναστική και λίγο τρέξιμο είναι απαραίτητα λίγο πριν το κυνήγι. Όχι πολλά αλλά και λίγα να κάνει κάποιος αρκούν για το ξεσκούριασμα.

Φαρμακείο και τα απαραίτητα αντιβιοτικά αντιπυρετικά φάρμακα για ανθρώπους και ζώα. Πολλές φορές έστω και ένα τσίμπημα από αγριόσφηκα ή μέλισσα, μπορεί να σε βγάλει νοκ άουτ πριν ακόμη βγεις από το αυτοκίνητο. Ειδικά στην ύπαιθρο και με το φαγητό να γίνεται σε καταστάσεις όχι τόσο ελεγχόμενες κάλο είναι να υπάρχουν φάρμακα για την διάρροια. Μπορεί να ακούγεται κάπως αλλά έχουν χαθεί σημαντικές μάχες από την αιτία αυτή!

Επιθέματα Compeedγια τυχόν φουσκάλες στα πόδια για εμάς της πόλης! Πολλές φορές τα πόδια από την τριβή την υπερπροσπάθεια. Τα βαριά άρβυλα σε σχέση με τα καλοκαιρινά ελαφρά υποδήματα σε συνδυασμό με μάλλινες κάλτσες κάνουν πάντα το πόδι να υποφέρει από την τριβή και να θερμαίνεται. Πολλές φόρες ανέβηκα πετώντας το πρωί και κατέβηκα σαν το τσακισμένο μουλάρι το μεσημέρι… Περπατούσα σαν να γυρνούσα τραυματίας από τον πόλεμο στην Αλβανία! Και επειδή η περηφάνια εξατμίζεται από τον πόνο, το όπλο το είχα ενίοτε και σαν γκλίτσα… Ποιος εγώ που δεν καταδέχομαι να το ξεκρεμώ από τον ώμο παρά να ντουφεκίσω!

Το όπλο μας πρέπει να καθαριστεί και να ελέχθη πριν βγούμε στο βουνό. Μαζί μας καλό είναι να υπάρχει και μια συλλογή καθαρισμού που θα βολέψει πολλά όπλα της παρέας. Ειδικά για όσους δεν ασχολούνται με την σκοποβολή και δεν ξέρουν σίγουρα πως το όπλο ρίχνει κάλο είναι, με τα τρυγονάκια να έχουν ήδη ξεκινήσει, να πάνε και εκείνοι για καμιά δοκιμαστική ντουφεκιά. Όχι σαν τον φίλο τον Τάκη με την LuigiFranchiτου, που ανακάλυψε Παρασκευή πριν το κυνήγι πως το δαχτυλίδι του όπλου είναι σπασμένο. Αγώνας δρόμου να το φτιάξουμε για να μην χάσει την έναρξη!

Από τα πυρομαχικά μας, μην λησμονήσουμε να υπάρχουν τα απαραίτητα «παγανόσκαγα» για όλους. Φυσικά μερικά καινούργια μονόβολα και δράμια. Απαραίτητα για την περίπτωση που δεν το θυμόμαστε, αλλά τα φυσίγγια μας είχαν γίνει μούσκεμα την τελευταία φορά και ίσως να δούμε αγριόχοιρο και απλά πιέζοντας την σκανδάλη να τον βγάλουμε απλά μια φωτογραφία χωρίς… φιλμ!

Τα άρβυλά μας να είναι όσο το δυνατόν καλύτερα συντηρημένα. Δεν θα ξεχάσω τότε που έβαλα άρβυλα πολύ καλής μάρκας, αλλά που τα κρατούσα εφεδρικά (να μην τα λασπώσω ήθελα) και έμαθα πως οι κόλλες τους μετά χρόνια χαλάνε με το πιο άσχημο τρόπο. Το έμαθα κατεβαίνοντας το βουνό με την σόλα χαμένη μέσα σε κάτι πουρνάρια. Και φυσικά το κυνήγι πήγε χαμένο για εμένα και εκείνη και την άλλη μέρα έμεινα σε ένα καρτέρι στα πενήντα μέτρα από τον δρόμο. Ενώ μέσα μου λαχταρούσα να ακολουθώ τα σκυλιά μας στο κλειστό. Φυσικά από τότε πετάω και ένα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως κυνηγητικό…

Μαχαίρια και σουγιάδες φυσικά και πρέπει να έχει ο κάθε γουρουνάς στο γιλέκο του. Γιατι το πότε θα πρέπει να καθαριστεί το θήραμα είναι θέμα θερμοκρασίας αλλά και για το τράβηγμα του πιο εύκολα. Φανταστείτε να πρέπει να ανοιχτεί ένα καπρι που θηρεύτηκε το πρωί και να το ανοίγεις μα την πέτρα σαν πρωτόγονος! Γιατί πως αλλιώς θα το κουβαλήσουν δυο άτομα και να είναι πιο ελαφρύ από την μια και από την άλλη μην τυχόν και βρωμίσει το κρέας. Το έχουμε δει και αυτό. Η εφευρετικότητα του κυνηγού είναι μεγάλη. Αλλά η βλακεία δεν ξεχνιέται!

Μα και αρκετά σκοινιά τόσο για το μάζεμα των σκύλων αλλά και για το τράβηγμα των θηραμάτων. Ποτέ δεν θα ξεχάσω χρόνια πριν όταν χτύπησε η παρέα ένα καπρι πολύ μεγάλο δυο χιλιόμετρα σε ευθεία από το πιο κοντινό αυτοκίνητο. Κανένας δεν κρύφτηκε από το τράβηγμα. Μα για κακή μας τύχη μόνο ένα σκοινι από σκύλο υπήρχε μεγαλούτσικο και άλλο τίποτα. Εκεί οι αορτήρες των όπλων μας έβγαλαν από το αδιέξοδο αλλά εκείνος που κουβαλούσε τα όπλα έφτυσε το γάλα της μάνας του και κάθε λίγο έφτυνε και εμάς!

Το αυτοκίνητο μας πρέπει να είναι ετοιμοπόλεμο. Και τι εννοώ; Όχι στο μυαλό μας αλλά στην πραγματικότητα. Μια επίσκεψη στο συνεργείο και ένα σέρβις καλό κάνει, κακό δεν κάνει. Έχουμε όλοι μας πείρα πως είναι να είσαι στο πουθενά με ένα αυτοκίνητο που δεν πάει. Και κυρίως το πρόβλημα είναι ότι και εκεί που είσαι ενδεχομένως και κανένας δεν έρχεται! Ποια οδική βοήθεια θα έρθει να σε βρει στο απάτητο βουνό που μόνο 4Χ4 ανεβαίνει; Πάλι θα πω την κακιά μου πείρα όταν έμεινε το αυτοκίνητο από χαλασμένο αισθητήρα καταλύτη, ενώ κάτι έδειχνε που το παράβλεψα από καθαρή αβλεψία. Το καμάρωνα δυο μέρες σε ένα λόφο, πριν το τραβήξουμε την Κυριακή σε άσφαλτο, για να έρθει την Δευτέρα η οδική να το παραλάβει!

Για τα σκυλιά ειδική μέριμνα για νερό στα αυτοκίνητα που μετέχουν σε κάθε παγάνα. Το νερό είναι το απαραίτητο σε κάθε οργανισμό και κυρίως στα σκυλιά. Αυτά που θα κυνηγήσουν σε θερμοκρασίες που μπορεί να επιφέρουν πολλές βλάβες στα ζωντανά, αν δεν ποτίζονται σε κάθε ευκαιρία.

Για τον κυνηγό δεν θα πω τίποτα για το νερό. Απλά όπως είπε κάποιος φίλος μου δεν πρόκειται να δώσω σταγόνα νερό, σε όποιον δεν είδα το πρωί να κουβαλά μαζί του τουλάχιστον δυο μπουκάλια μεγάλα. Ένα για εκείνον και ένα για τον σκύλο του!

Γράφοντας τα όλα αυτά από την κακή μου πείρα, εύχομαι στην έναρξη του κυνηγιού κανείς να μην προσθέσει τίποτα στην παραπάνω λίστα!