Μα δεν θα βάλει δράμια ποτέ;

«Μα δεν θα βάλεις δράμια ποτέ; Τι το θες το slug το όπλο;» Ήταν πάντα μια ερώτηση που τα πρώτα χρόνια μου έκαναν πολλοί και ειδικά στην παρέα που τώρα κυνηγώ σαν πρωτοπήγα και είδαν το δεύτερο slugόπλο, μετά του Κώστα του Γκουντούλα που τον είχαν για κάλο σκοπευτή και ήταν, αλλά και ως κυνηγό που μόνο να ξαπλώσει μια «ντάνα» θηράματα μπρός του δεν τον ένοιαζε. Του αρκούσε η καλή ντουφεκιά που θα έριχνε το θήραμα με την μια κάτω. Μερακλής και κυνηγός από μια πιο παλιά σχολή, όταν έψαχναν το Καπρί με το κιάλι. Όταν ήταν όλα καθαροί Αγριόχοιροι με μικρά αφτιά, λιπόσαρκοι και με μίσος στην καρδιά τους για ότι πλησίαζε στο γιατάκι σε απόσταση δέκα μέτρων.

Γράφω πολλές φορές για κυνηγούς παλιούς και λησμονώ πως πέρασαν τα χρόνια και κυνηγώ ένα τέταρτο του αιώνα. Σήμερα θα σας πω με μια δική μου ιστορία γιατί δεν έχω καλή άποψη για τα δράμια όσον αφορά τον Αγριόχοιρο.

Χρόνια πριν Έφεδρος Αξιωματικός και Αρχιφύλακας σε ένα φυλάκιο στο Ποτάμι έκανα παρέα με ντόπιους κυνηγούς και πολλές φορές όταν μπορούσα πήγαινα μαζί τους αφού κυνηγούσαν στον τομέα μου. Κάποια φορά, καθώς ήμουν με το υπηρεσιακό τζιπ και τον οδηγό και τον υπαρχιφύλακα σε αναγνώριση, είδα την παρέα να κυνηγά. Σταμάτησα, έστειλα τους άλλους στο φυλάκιο και έμεινα μαζί τους. Όπλο μου έδωσε ένας γεροκυνηγός παππούς που δεν ήταν καλά και είπε να καθίσει στο αυτοκίνητο. Γρίπη σερνόταν στον τόπο γερή. Μου έδωσε την φυσιγγιοθήκη του και έψαξα να βρω μονόβολο. «Καπεταν-Γιώργη, μόνο μπίλιες έχω, τι το θες το βόλι;» μου είπε. (Καπετάνιο λόγω στρατιωτικής ιδιότητας.) Μπίλιες; Μπίλιες! σκέφτηκα και έφυγα γοργά με την αψάδα της νιότης. Βιαζόμουν να πιάσω καρτέρι και μου είχαν αφήσει και ένα πολύ καλό όπως εξελισσόταν η παγάνα.

Μπήκαν τα σκυλιά στα καλάμια και στα βάτα δίπλα στο ποτάμι και σε λίγο ένα μπουλούκι ξέσυρε μπροστά μου. Σημάδεψα καλά μια σκρόφα μεγάλη και σαν έφτασε στα τριάντα σαράντα μέτρα της έριξα. Πρώτο, δεύτερο, τρίτο τουφέκι! Η απόσταση ήταν τέτοια που με τα μονόβολα έπρεπε να πέσει. Από σημάδι και άσχετος να ήμουν με δυο φορές την εβδομάδα βολή, είχα γίνει εξπέρ! Έτρεξα στο κατόπι της βρίσκοντας αίμα, πλημμύρα παντού. Και σαν πείστηκα πως είμαι αργός και δεν την φτάνω αφού ανέβασα εκατόπενηντα παλμούς σταμάτησα. Παρόλη την αντοχή μου, για την οποία φημιζόμουν στο στράτευμα, ένιωσα πόσο ανήμπορος είναι ο Άνθρωπος απέναντι στο θηρίο…

Σε λίγο από μακριά άκουσα να πέφτει αν ντουφέκι και στο Racalάκουσα πως «έπεσε το βαρεμένο». Ήταν κοντά σε ένα πέρασμα που το ήξερα. Ένα χιλιόμετρο μακριά. Έφτασα εκεί και είδα την σκρόφα που τελείωσε ο σύντροφος να είναι με την κοιλιά άδεια. Πρώτη σκέψη πως την άδειασε για να την κουβαλήσουμε εύκολα. Μα σαν τον είδα να την ανοίγει πιο πολύ κατάλαβα. Δεν είχε μείνει τίποτα μέσα παρά πνεύμονες καρδία και συκώτι. Στομάχι και τα υπόλοιπα έντερα είχαν χυθεί στον δρόμο. Η νεκροψία έδειξε πως ήχε όλα τα δράμια κολλημένα στο τομάρι της και εκείνο το πρώτο που ένιωσα να την έχει πάρει καλά, απλά της άνοιξε την κοιλιά από μπρος προς τα πίσω. Ένα χιλιόμετρο μακριά κάποιος την τέλειωσε ενώ έτρεχε ακόμη…

Είπα από τότε δεν βάζω δράμια ούτε σαν επιλογή στο «κλειστό» έστω για κοντά. Το μονόβολο κάνει την δουλειά του. Αν δεν υπήρχε το δεύτερο καρτέρι προφανώς την σκρόφα εκείνη θα την τρώγανε οι αλεπές και τα όρνια. Θα πίστευα πως δεν την πήρε ούτε μια βολίδα και θα έσκαγα από στεναχώρια για την αστοχία μου. Φυσικά και δεν είναι τα buckshotsή δράμια ή μπίλιες για το αγριογούρουνο το κατεξοχήν πυρομαχικό, αλλά για το ζαρκάδι, αυτό λέει και το όνομα του στα αγγλικά. Αλλά έλα που έχουν γίνει παράδοση στον τόπο μας και κυρίως σε ανθρώπους παλιούς κυνηγούς που κυνηγούσαν μοναχικά και κοντά στο ζαρκάδι πέφτανε σε κάνα γουρούνι και ο σκοπός ήταν να ματώσει και μετά εκείνοι ξέραν. Θα το ακλουθούσαν μέχρι να βρει μαύρο χιόνι και στο τέλος θα έπεφτε και εκεί «έπαιζε» το μονόβολο για το τέλος. Μην ξεχνάμε πως ήταν όμως για το φαγητό της οικογένειας, για να βγει ο χειμώνας.

Σήμερα το πράγμα είναι αλλιώς και το θήραμα για εμένα δεν είναι νούμερο. Δεν είναι μόνο κάρπωση απλά. Είναι πάνω από όλα ένας σεβαστός αντίπαλος που κυνηγάμε όχι μόνο για το φαγητό αλλά και για ότι προσφέρει η όλη δραστηριότητα στον άνθρωπο.

Το να φύγει ένα τραυματισμένο ζώο είναι πάνω από όλα αντιδεοντολογικό. Το να το πετύχεις και να πέσει εκεί ή λίγο παραπέρα πάει καλά. Αλλά πόσες φορές έχει τύχει άριστοι σκοπευτές της παρέας, που όλοι ξέρουμε πως τουφεκούνε, να πιστεύουν πως το έχασαν και να το βρούμε μετά από καιρό τραυματισμένο και άρρωστο σε άλλη παγάνα; Πολλές. Νομίζω πως είναι καιρός να σκεφτόμαστε πως το θήραμα πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως πρέπει με τα ανάλογα πυρομαχικά. Όχι μόνο για εμάς αλλά και για εκείνο. Στην τελική είμαστε οι κυρίαρχοι της Φύσης και πρέπει να μας νοιάζει κάθε ζωντανό να είναι καλά. Το ότι κυνηγούμε δεν σημαίνει κάτι άλλο παρά την αέναη σχέση του κυνηγού με το θήραμα και τον σεβασμό που πρέπει να την διέπει.

Θα σταθώ στον παράγοντα ψυχολογία. Πιστεύω πως εκείνος είναι που κάνει πολλούς να χρησιμοποιούν τα δράμια στο κυνήγι. Θέλοντας να σιγουρέψουν το ότι τουφέκισαν καλά και να μην πει κανείς πως τους έφυγε όπως ήρθε στο καρτέρι, θεωρούν πως με τα δράμια θα διορθώσουν όποια σκοπευτική ατέλεια ή κακή στιγμή. Στην πραγματικότητα εκείνη η τουφεκιά που θα είναι εύστοχη ΜΕ ΤΟ ΜΟΝΟΒΟΛΟ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΜΑΚΡΙΑ ή θα «κρατήσει» ακαριαία το θήραμα ή θα το τραυματίσει τόσο καίρια που δεν θα φύγει εκτός ακτίνας κυνηγίου. Η αστοχία δεν θα το πλήξει σε καίριο σημείο, θα του προξενήσει ελάχιστη ζημία που αυτοθεραπεύεται ή δεν θα το πετύχει καθόλου. Φυσικά το θήραμα πάλι θα έρθει στο ντουφέκι μας ή κάποιου συναδέλφου ακέραιο!

Με την χρήση των ψηφίδων, δραμιών, πάλι η εύστοχη τουφεκιά θα το βρει και θα το καταβάλει αν είναι κοντά στα 25 – 35 μέτρα το πολύ. Όμως αν δεν βρει καίριο σημείο ίσως φύγει με αρκετές πληγές αλλά πού μακριά. Ίσως εκτός δυνατοτήτων της παρέας να το βρει και να το καρπωθεί. Εκεί ίσως πεθάνει μετά από ώρες ή μέρες. Αν είναι πιο μακρινή η απόσταση το μόνο που θα γίνει είναι να προξενήσει τραύματα που απλά θα μολύνουν το κρέας. Αν η τουφεκιά με τα δράμια είναι άστοχη φυσικά όλοι ξέρουμε πως μας χαιρετάει κανονικότατα όπως και με το μονόβολο!

Εκείνο το οποίο πρέπει να επισημάνουμε είναι το υδροστατικό σοκ το οποίο στο κυνήγι μεγάλων θηραμάτων είναι και ύψιστης σημασίας. Όταν ένα μονόβολο χτυπάει το αγριογούρουνο προκαλεί μέσω της μεταφοράς ενέργειας απότομη αύξηση της πίεσης στο αίμα και θα του προκαλέσει «νευρική αναστολή». Αποτέλεσμα είναι το θήραμα να πέσει ή να επιβραδύνει πολύ προσφέροντας μας την δυνατότητα της δεύτερης εύστοχης τουφεκιάς που θα το τελειώσει. Ο αγριόχοιρος είναι μεγάλο θήραμα, ειδικά ο Κάπρος που φτάνει στο βάρος Λιονταριού.

Το μόνο που μπορώ να πω κανείς είναι πως από την εμπειρία μου δεν είδα ποτέ να υστερεί κάποιος που ρίχνει μονόβολα σε σχέση με εκείνον που χρησιμοποιεί δράμια. Μπορώ να πω κιόλας πως πιο πολλά θηράματα παίρνουν στην παρέα μου κυνηγοί που χρησιμοποιούν μονόβολα παρά εκείνοι που ρίχνουν μόνο δράμια.

Για το τέλος αφήνω το εξής. Ας μου πει κάποιος που μπαίνει στην στάμπα σε τραυματισμένο κάπρο από κοντά να του ρίξει, ότι εκείνη την ώρα που όλα κρέμονται σε κλάσματα δευτερολέπτου και ακόμη η ακεραιότητα του, ότι δεν θα βάλει στην θαλάμη μονόβολο! Αυτό μάλλον τα λέει όλα!