Τετάρτη στον Βαρκό

«Την Τετάρτη χωρίς άλλο στο Βαρκό, τουλάχιστον θα έχουμε Ίσκιο. Τόσο καιρό με φάγατε με τις στάμπες του Αζόρ, κάθε μέρα σαν πάει με τα γίδια του Σάκη.» Η απόφαση του Αρχηγού πάρθηκε την Κυριακή μετά από ένα απελπισμένο κυνήγι μέσα στην ξεραΐλα. Ήταν η μέρα που έβαζες το σκυλί να βρει ντορό και μόλις έφευγε αλυχτώντας μανιασμένα από το κλειστό στο προσήλιο όλα ξάφνου τα όνειρα εξατμιζόταν, όπως και οι οσμές, από την ξέρα και την ζέστη…

Το «Βαρκό» είναι ένα σημείο κοντά στην κοίτη του ποταμού γεμάτο με δέντρα παλιά αλλά και νέες φυτείες από Καρυδιές Λεύκες, («Καβάκια» όπως τις λέμε) και Ακακίες. Αλλά και δέντρα οπορωφόρα που είναι εύκολο να ποτιστούν δίπλα στο ποτάμι που κυλάει όλο τον χρόνο από τον γεμάτο χιόνια Όλυμπο. Μικρά κτηματάκια με τριφύλλια και καλαμπόκια ανάμεσα σε μια θάλασσα από βάτους! Δεν το ανέφερα από την αρχή, αλλά τα βάτα είναι το κυρίαρχο στοιχείο της χλωρίδας στον Βαρκό. Βάτα και Καλάμια. Κάθε σύνορο χωραφιού είχε τα βάτα για φράχτη. Μα όλα τα χρόνια της εγκατάλειψης της υπαίθρου τα έκαναν να θεριέψουν. Νόστιμα τα βατόμουρα, τρελαίνομαι για δαύτα, μα αδιαπέραστα εμπόδια τα κλαδιά με τα αγκάθια τους για ανθρώπους και ζωντανά.

Όμορφο μέρος να κυνηγάς πρωί πρωί, όταν ακόμη μια αραιή ομίχλη αναδεικνύει το πρώτο φως του Ήλιου. Εκεί βρεθήκαμε και αφήσαμε τον σκύλο μας, αφού είπαμε πως θα κινηθούμε και που θα είμαστε. Καλά τα είπαμε και καλά τα σχεδιάσαμε μα ο σκύλος κάνει το παιχνίδι. Εκεί πλέον, σαν άρχισε στο πρώτο πάτημα ο στρατηγός Τσακίρ να αλυχτά, όλοι σφίξαμε το όπλο και ψιλοχαιδέψαμε την ασφάλεια. Η έλλειψη του Αζόρ, που δίνει την μάχη του με το Καλααζάρ, ο όποιος κυνηγούσε με την μύτη στον αέρα σε τέτοια μέρη, μας οδήγησε στον ντοριάρη Τσακίρ. Λάθος πρώτο. Έκανε κύκλους και πήγαινε στο ίδιο μέρος ακολουθώντας τον ντόρο πάτημα πάτημα. Όλη νύχτα γύρες το καπρι; όλη μέρα ο σκύλος!

Εκεί κάπου χαθήκαμε και εμείς που ακλουθούσαμε τον σκύλο γιατί περνούσε από όλα τα καρτέρι και ο καθένας κοίταζε να τον βοηθήσει και άλλαζε τόπο. Λάθος δεύτερο. Ο σκύλος αργούσε πολύ και όταν έφτασε να κάνει στάμπα σε μια θάλασσα από βάτους όλοι ψάχναμε να δούμε που είναι ο σύντροφος, που έπρεπε να είναι δίπλα μας. Σε ένα τόπο επίπεδο και τόσο φυτεμένο με τόσες εναλλαγές είναι δύσκολο να κυνηγήσεις και να είσαι σίγουρος που τουφεκάς. «Παίδες βάλτε μονόβολα» ακούστηκε ο Αρχηγός στον ασύρματο. «Τουλάχιστον να ξέρουμε που πάνε!»

Η αργοπορία του σκύλου έφερε τον Τζακ στο παιχνίδι, το χωρίο δίπλα εκεί στο χιλιόμετρο! Μαζί και δυο κουτάβια του Στέλιου. Με το που τον αφήσαμε άρχισε το ανυπόμονο γάβγισμα στον ντορό, που πριν έκοβε βόλτες ατέρμονες ο Τσακίρ. Έλα που όμως παράλληλα τα κουτάβια ξετρύπωσαν μια αλεπού και έγινε ο κακός χαμός με τον Τζακ να ακολουθει την δίωξη. Όταν πλέον η αλεπού άφησε την τελευταία τρίχα της ουράς της στα βάτα και μπήκε σε μια τρύπα έληξε το κυνήγι και είπαμε Δόξα τον Θεό!

Πήραμε τα σκυλιά πάλι και ο Δήμος με πείσμα αποφάσισε να μπει οι ίδιος εκεί που ο σκύλος έφτανε σταμπάριζε και αδυνατούσε να μπει. Με υπομονή και το πάθος που τον χαρακτηρίζει κατάφερε να ανοίξει διάδρομο σε ένα σημείο όχι και τόσο πυκνό. Ο Τσακίρ και ο Τζακ πέρασαν πίσω του στάμπαραν καμπόσο και έφυγαν. Το καπρί δεν κουνήθηκε. Όλοι ξέραμε πως είναι εκεί «πλακωμένο» και ατάραχο. Χρόνια στον Βαρκό τα Καπριά έχουν θεριέψει και έχοντας εξοικειωθεί με τον άνθρωπο ξέρουν πως κάποια στιγμή θα φύγει. Τότε σαν πέσει το σκοτάδι θα βγουν να επιθεωρήσουν το βασίλειο τους. Αβίαστα και απρόσκοπτα κινούμενα στα βάτα λογω κατασκευής δεν νιώθουν τον πόνο των αγκαθιών στο κορμί τους όπως τα τετράποδα φιλαράκια μας. Αποτέλεσμα μηδέν…

Αλλάξαμε τόπο και πήραμε το μέρος παγάνα. Ο Ήλιος που ανέβαινε ζέσταινε την ατμόσφαιρα, τα δένδρα παρείχαν σκιά αλλά η υγρασία ήταν πλέον αφόρητη. Μέσα από ρέματα με νερά και εμφανή γιατάκια του κάπρου πατήματα και λούτσες σαν μπανιέρες φτάσαμε τελικά εκεί που ο Αζόρ είχε δώσει μάχες με ένα κοπάδι και του χάρισαν πέντε παράσημα. Με τα χίλια ζόρια και αφού βγάλαμε τα γιλέκα από τα σκυλιά μήπως και μπουν στην «ζίγρα», σηκώσαμε άλλες δύο αλεπούδες. Γύρω γύρω από την ζούγκλα με καλάμια και βατιώνες, μέχρι τέσσερα μέτρα ψηλές, χωρίς οπτική επαφή μεταξύ μας, πετάχτηκαν και έφυγαν αντουφέκιστες. Η ομάδα μας έχει ευτυχώς την νοοτροπία που κάθε ομάδα έπρεπε να έχει όσον αφορά την τουφεκιά. Δεν είναι χίλια τα εκατό σίγουρος που θα πάει η σφαίρα; Δεν θα πατήσει ποτέ την σκανδάλη. Και ας περνά ο κάπρος του αιώνα ή ας είναι η αλεπού στα πέντε μέτρα. Βγήκαν κάποια στιγμή τα σκυλιά, άδειο το γιατάκι. Σε λίγο βγήκαν και τα μικρά που κυνηγούσαν τις αλεπούδες, δεν χαρήκαμε και πολύ, αλλά τα πιάσαμε με τα γλυκόλογα.

Σκεφτόμουν πως τελικά η παρέα όταν ξέρει ένα τρόπο κυνηγίου δύσκολα μπορεί να πάει σε άλλο κυνηγότοπο με άλλες συνθήκες. Είχα κυνηγήσει μια δυο σεζόν σε τέτοιο τόπο και ήξερα πόσο δύσκολο είναι. Μπορεί να είναι ξεκούραστο το ισιάδι μα μονό ξεκούραστο δεν είναι όταν έχεις το άγχος «που είναι ο άλλος;». Στο βουνό βλέπεις τα πάντα. Εδώ τίποτα. Περίμενα να έρθει ο Δήμος να δούμε τι θα κάνουμε, έφτασε κοντά μια το μεσημέρι.

Ο Αρχηγός στάθηκε στην μέση της παρέας και είπε: «Ξέρω ένα μέρος που θέλω να πάμε δεν ξέρω αν θέλετε εσείς. Λέω να πάμε στην Κυρά Ουρανία για καφέ. Μιας και έχω γενέθλια σήμερα, σας κερνάω κιόλας να με ευχηθείτε.» Όλοι συμφωνήσαν με χαρά γιατί όλοι το ίδιο σκεφτόμασταν. Φεύγοντας τον άκουσα να λέει σιγανά: «όσο για τον Βαρκό να μου λείπει, καλά κυνηγάμε στα βουνά, στο πουρνάρι και στα δένδρα. Εδώ στο τέλος παρακαλούσα μην βγει γουρούνι και ντουφεκιστούμε!» Μάλλον τα είπε όλα…