Ατυχήματα στο κυνήγι του Αγριόχοιρου

Χαμένος μέσα στην ατέλειωτη παλέτα των χρωμάτων του φθινοπωρινού πρωινού ήμουν στο γνώριμο καρτέρι. Από παγανιέρης καρτεριτζής έτσι πως το έφερε το κυνήγι, μετά από μια κοπιαστική ανάβαση στα κλειστά με τα σκυλιά. Επιτέλους ξεκούραση. Ηρεμία και γαλήνη και απόλυτη ησυχία μιας και τα σκυλιά μας είχαν πάει στην άλλη άκρη του βουνού κυνηγώντας ένα καπρι που έφυγε. Τα έπιασαν τα καρτέρια σαν πέρασε το καπρί και τα έβαλαν σε ένα ντορό από κοπάδι που έμπαινε από εκεί. Πλέον εκείνοι έκαναν την παγάνα και εμείς τα καρτέρια. Από μακριά με νοήματα συνεννοήθηκα με τα υπόλοιπα καρτέρια σαν ζώσαμε τον τόπο και τα περάσματα.

Τα σκυλιά ακουγόταν αχνά και μακριά να έρχονται μεσοπλαγίς το ανηλιακό. «Μακριά είναι ακόμη σκέφτηκα». Το όπλο ακόμη στον ώμο. Απέναντι είδα να ροβολάει τον κατήφορο στην απέναντι μεριά του ρέματος ο Σάκης. Ήταν καρτέρι εκεί κοντά που ξεκίνησαν τα σκυλιά προς το μέσον της διαδρομής έως εμάς. Τα άκουσε και σκέφτηκε πώς είναι καλύτερο να πάει να πιάσει στο «παλιοκόπρι» που θα ντουφεκούσε σίγουρα. Αδιαφορούσε πλήρως για όλα τα καρτέρια που ήταν πίσω του και περίμεναν ώρες. Ο ήχος των σκυλιών δυνάμωνε και ήταν σαφές πως ερχόταν προς το καρτέρι το δικό μου και του Δημήτρη δίπλα μου. Τα μάτια μου άνοιξαν να καλύψω με όλο το οπτικό πεδίο το μέρος. Ακίνητος κάθε κίνηση και ήχος θα ήταν συναγερμός για εμένα. Είδα τον Σάκη να έρχεται ακόμη πιο κοντά μου. Απέναντι. Του έκανα νόημα να δει ότι είμαι εκεί, μήπως και δεν είδε το πορτοκαλί γιλέκο που φορούσα όπως και εκείνος και όλοι μας! Έκανε νόημα όλα καλά, του έλεγα να φύγει μα εκείνος όλο ζύγωνε…

Οι σκέψη μου ήταν πως μάλλον πρέπει να τρελάθηκε γιατί έτσι αχρήστευε το μισό πεδίο βολής. Το πάθος για το επελαύνον κοπάδι τον χάζεψε. Πήγα να γελάσω, μα πάγωσα σαν σκέφτηκα πως είναι αδύνατον να ντουφεκίσω εκεί που έφτασε πλέον. Το αλύχτισμα των σκύλων πια ήταν καθαρό και δυνατό. Πλησίαζαν. Πήγα να επωμίσω προς το σημείο που περίμενα και ήξερα πως θα τα δω να βγαίνουν, μα είδα πάλι μπρος μου τον άλλο και το κατέβασα και ετοιμάστηκα να του μιλήσω στον ασύρματο. Είδα τον Σάκη να έχει επωμίσει.

Εκείνη την στιγμή πρώτα άκουσα το σφύριγμα από τα βόλια και μετά τον ήχο της ντουφεκιάς. Βόλια που έσκιζαν τον αέρα δίπλα μου, από πάνω μου, ολούθε γύρω μου! Στο δεύτερο όπλο που έπεσε είχα ήδη πέσει κάτω να καλυφθώ. Από πάνω μου ακουγόταν τα φύλλα των δένδρων να πέφτουν από τα δράμια που έριχνε ο άλλος λυσσασμένα.
Έπεσαν πέντε έξι ντουφέκια συνολικά. Αποτέλεσμα ΜΗΔΕΝ! Τίποτα δεν έκανε παρά μόνο έσπρωξε το κοπάδι να περάσει μέσα από ένα κλειστό και την τιμή της παρέας να σώσει ο Σάκης ο «Ξεσυλλόγιαστος» παίρνοντας ένα καπράκο στο πίσω καρτέρι. Σαν τελείωσε το πατιρντί σηκώθηκα παρακαλώντας να μην βγει κανένα αργοπορημένο και αρχίσει πάλι ο εξυπνάκιας τα ντουφέκια. Άκουσα στον ασύρματο τον Τάκη δίπλα μου να με ρωτάει με τρέμουλο στην φωνή αν ζω. Είπα πως είμαι καλά…

Κουβέντα δεν είπα απλά άναψα ένα τσιγάρο και κάθισα σε μια πέτρα. Τι σκεφτόμουν; Τίποτα, απλά κοίταζα το δάσος πόσο όμορφα έδειχνα στολισμένο με τα χρώματα του φθινοπώρου…

Όλοι οι άλλοι, που πήραν χαμπάρι πως μπήκε μπροστά στα καρτέρια και έριχνε κατά βούληση, άρχισαν να του λένε διάφορα γαλλικά. Εκείνος όμως χωρίς κουβέντα γύρισε πάλι προς τα πάνω γιατί άκουσε πως ένα από τα σκυλιά είχε στάμπα ένα Κάπρο που έμεινε μέσα.

Στάθηκα τυχερός φαίνεται πως το καντήλι μου είχε λάδι ακόμη. Την ίδια τύχη όμως δεν είχαν πολλοί συνάδελφοι. Στο κυνήγι μας θρηνήσαμε αρκετές φορές θανάτους και άλλες περισσότερες άνθρωποι μπήκαν στην διαδικασία να περάσουν εβδομάδες και μήνες στα Νοσοκομεία. Η απροσεξία είναι κάτι που ποτέ δεν πρόκειται να συγχωρηθεί όταν το αποτέλεσμα της είναι βόλια στον αέρα που κατευθύνονται σε άνθρωπο. Οι τύψεις και όλη η πίκρα δεν μπορεί να αναιρέσει το αποτέλεσμα που πολλές φορές είναι τελεσίδικο.

Η μανία να καρπωθεί κάποιος ένα θήραμα πολλές φορές τυφλώνει τον κυνηγό. Δεν ήταν άπειρος ο σύντροφο που το έκανε. Στο καφενείο μετά μιλώντας είπε πως συνειδητοποίησε το τι έγινε μόνο σαν κατέβηκε από το βουνό και τον κοίταζαν όλοι σαν πιθανό φονιά. «Να εγώ ήθελα να μην χάσουμε το κοπάδι» είπε…

Πολλοί λένε διάφορα για τους νέους κυνηγούς, όχι σε ηλικία αλλά σε ενασχόληση με το κυνήγι του αγριόχοιρου. Ίσως μαθημένοι με άλλα θηράματα και πυρομαχικά πολλές φορές δεν συνειδητοποιούν τι μπορεί να συμβεί σε μια δύσκολη ντουφεκιά. Προσωπικά πιστεύω πως εκείνοι ίσως να προσέχουν περισσότερο και δεν εξαρτάται από την πείρα τόσο, όσο από την τήρηση των μέτρων ασφαλείας. Και κυρίως από τον έλεγχο του πάθους για την κάρπωση. Ποτέ δεν πρέπει να κοροϊδεύουμε ένα σύντροφο που δεν έχει ακόμη επιτυχία φέτος. Τον αναγκάζουμε να κάνει πράγματα πέρα από τα όρια του και ίσως να προκαλούμε εμείς το λάθος, που θα στοιχήσει ακριβά σε όλους μας.

Αν γράφω σήμερα την ιστορία τούτη είναι γιατί και άλλες φορές έτυχε να σφυρίξουν μονόβολα κοντά μου, μα ήταν από άπειρους κυνηγούς. Τους τέλειωσαν τα ψιλά σκάγια της παγάνας και προκειμένου να σηκώσουν τα γουρούνια έριχναν από φιλότιμο ότι είχαν. Χωρίς να σκεφτούν που πηγαίνουν. Μα το να έρθει κάποιος έμπειρος και να κάνει τέτοια χοντράδα καταδεικνύει θαρρώ πώς όλοι μπορεί να πέσουμε στο ίδιο λάθος.

Η προσοχή στην τήρηση των κανόνων του παιχνιδιού πρέπει να είναι σχολαστική. Δεν είναι θέμα μαγκιάς ή αποφασιστικότητας το να μπεις μπρός από τα καρτέρια και να πάρεις εσύ το θήραμα. Η κάρπωση στο κυνήγι του αγριόχοιρου είναι θέμα ομαδικό και μόνο έτσι υπάρχει η επιτυχία. Η τήρηση των μέτρων ασφαλείας είναι κομμάτι αναπόσπαστο του κυνηγίου του δικού μας. Ο σκοπός πάνω από όλα είναι να χαρούμε την έξοδό μας στο βουνό και να πάρουμε τις εμπειρίες που απλόχερα χαρίζει ή Φύση. Το αν θα πάρουμε εμείς το θήραμα είναι τελικά θέμα περισσότερο τύχης παρά αξιοσύνης. Εξάλλου το θήραμα ανήκει στα σκυλιά που το κυνηγούν και στην παρέα όλη φυσικά. Ας φροντίσουμε όλοι μας φέτος να είναι μια χρονιά που δεν θα υπάρξει κανένα ατύχημα στο κυνήγι του Βασιλιά του Κλειστού. Η τύχη είναι με εκείνον που δεν την προκαλεί λένε και μάλλον έχουν δίκιο.