Εκπαιδεύοντας τα αγριογούρουνα όλο το καλοκαίρι στις μάχες

Το κοπάδι με τα γίδια του Θεόδωρου απλώθηκε στην πλαγιά, πάνω από το μαντρί του, για καθημερινή βοσκή στο πουρνάρι. Οι ήχοι από τα κουδούνια έδιναν στο κρυο πρωινό του φθινοπώρου μια μουσική διάσταση, στην φύση που ετοιμαζόταν να υποδεχτεί τον χειμώνα. Πιο ψηλά και ο βοσκός τους και από κοντά τα σκυλιά του κοπαδιού. Δεν έπαιζε την φλογέρα όπως παλιά, αλλά με το κινητό του μιλούσε με τον γαλατά και έδινε παραγγελία για τροφές, ενόψει του χειμώνα για τις μέρες που ο χιονιάς θα τα έκλεινε στο μαντρί. Το κοπάδι μπήκε σιγά σιγά στο κλειστό και από κοντά δύο τρία από τα σκυλιά του.

Ξάφνου, την σιωπή και την μελωδία των κουδουνιών του κοπαδιού, διέκοψε το αλύχτισμα των τσομπανόσκυλων που έδωσαν το σήμα στα υπόλοιπα να πάνε κοντά τους. Σε μια πυκνούρα του κλειστού γάβγιζαν γύρω γύρω μανιασμένα. Ξάφνου το αλύχτισμα το διαδέχτηκε ένας ήχος από κλαδιά που σπάζουν και μια πονεμένη κραυγή από την παρδαλή σκύλα. Τα υπόλοιπα σκυλιά αφού για λίγο σκόρπισαν τριγύρω άρχισαν να καταδιώκουν την σκρόφα με τα μικρά της ώσπου αφού έφυγε μακριά γύρισαν στο κοπάδι. Το ίδιο σκηνικό έγινε από ότι μου είπε ο Τσομπάνος και άλλες πολλές φορές και η σκύλα του χτυπήθηκε όχι μία αλλά πολλές φορές όλο το καλοκαίρι φέτος. Ειδικά με ένα καπρί που γιατάκιαζε εκεί αλλά και με την σκρόφα που έτυχε και είδα το συμβάν γιατί εκεί κυνηγούσαμε.

Την επόμενη Τετάρτη βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος. Απλωθήκαμε για να κόψουμε τον τόπο και ένας σύντροφος βρήκε στην άμμο από ένα ρέμα τα ίχνη ενός αγριόχοιρου. Μάλλον για καπρι του φαινόταν. Πιάσαμε τα καρτέρια ανάλογα με το που βρισκόταν ο καθένας μας κατά την ιχνηλασία. Η βιασύνη μας να πιάσουμε τα περάσματα δεν ήταν πιο γοργή από τον χρόνο που χρειάστηκε ο Τζακ να βρει το Καπρί. Ακούσαμε μια μανιασμένη επίθεση τον σκύλο να σκούζει και μετά άρχισε το κυνηγητό. Τα υπόλοιπα σκυλιά που αφήσαμε έτρεξαν γρήγορα να βρουν τον σύντροφο τους, λες και ήξεραν πως είχε ανάγκη για βοήθεια. Ίσως και με την γλώσσα των σκύλων να τους το είπε, αλλά ποιος από μας ξέρει να καταλάβει; Βέβαια με τα χρόνια έχω σχηματίσει την πεποίθηση πως καταλαβαίνουν και πότε έχει στάμπα και πότε έχει δίωξη αγριόχοιρου. Ειδικά κάποια σκυλιά που δεν κυνηγούν αλεπού σαν ακούσουν τα άλλα που έπεσαν στον ντορό της δεν πάνε. Ενώ αν καταλάβουν αγριόχοιρο τρέχουν με χίλια…

Το αγριογούρουνο πέρασε από τα καρτέρια μιας και ήμασταν λίγοι και στις θέσεις μας δεν φτάσαμε. Αλλά η ουσία είναι αλλού. Το ίδιο σκηνικό έγινε με την σκρόφα που σας έλεγα. Το Σάββατο πέσαμε στον ντορό της. Με μια καρμπόν κίνηση με εκείνη που είδα επιτέθηκε στα σκυλιά μας και αφού τα σκόρπισε έφυγε όπως τότε με τα τσομπανιάρικα. Το τέλος ήταν διαφορετικό γιατί μετά από καταδίωξη άγρια την καρπωθήκαμε. Αλλά και πάλι έφαγε το κεφάλι της μοναχή της. Έφυγε προς ένα σημείο αφύλαχτο και ο Σάκης το πιο κοντινό καρτέρι ήταν ψηλά ακόμη, του φωνάξαμε να τρέξει. Εκείνη όμως κάθε λίγο γύριζε και κυνηγούσε τα σκυλιά που την δίωκαν. Την τελευταία φορά που γύρισε έδωσε χρόνο στον Κυνηγό να φτάσει εκεί που λογάριαζε πως θα την προλάβαινε. Και τέλος η ιστορία της.

Το θέμα τελικά είναι πως τα αγριογούρουνα εκπαιδεύονται και αυτά από το κυνήγι των τσομπανόσκυλων. Οι βοσκοί δεν κουβαλάνε όπλο φυσικά και ειδικά το καλοκαίρι ακόμη και εκείνοι που είναι κυνηγοί δεν οπλοφορούν. Αποτέλεσμα είναι να αποκτούν τα αγριογούρουνα την αίσθηση πως θα βγουν νικητές από την μάχη που δίνουν κάθε φορα. Στο τέλος επειδή δεν μπορεί κανείς να πάει να τα βοηθήσει, ποιος τρελός τα βάζει άοπλος με ένα καπρί; η έκβαση είναι μοιραία για κάποια σκυλιά και στις πιο πολλές φορές τα φιλοδωρούν με μερικά κοψίματα. Αυτό όμως σε ένα πανέξυπνο ζώο σαν τον αγριόχοιρο καταγράφεται σαν εμπειρία. Και είναι αποδεδειγμένο πως το αγριογούρουνο αποκτά αρκετή πείρα με τα χρόνια. Στην πραγματικότητα την φυσική τάση του αγριόχοιρου να φεύγει από τον κίνδυνο την καταστέλλουν οι διαρκείς αναμετρήσεις με τα τσομπανόσκυλα αλλά και με τα κυνηγόσκυλα κατά τα εκπαιδευτικά κυνήγια δε πολύ μικρότερο βαθμό.

Υπάρχουν αγριογούρουνα που είναι από την φάση τους πιο μαχητικά, όπως σε κάθε ζώο. Αλλά όταν ο παράγοντας αυτός συνδυαστεί με την εμπειρία και τις διαρκείς τριβές με τους διώκτες τους τα σκυλιά, φέρνει σε πολύ πλεονεκτική θέση τον αγριόχοιρο. Το κλειστό είναι το βασίλειο του και τα πουρνάρια με τα βάτα τα κάστρα του. Εκεί είναι ανίκητος. Αν αποφασίσει να «τελειώσει» ένα επίμονο και άπειρο σκυλί ή ένα που είναι μανιώδες θα το «τελειώσει». Μόνη ελπίδα ο παγανιέρης του οποίου τρέμει και την ανάσα.

Με την μικρή δική μου πείρα στο κυνήγι είκοσι τόσα χρόνια, αλλά και από την τεράστια εμπειρία άλλων φίλων, παλιότερων κυνηγών, πιστεύω τελικά πως τα αγριογούρουνα που βρίσκονται πιο κοντά σε κατοικημένο τόπο και σε κτηνοτροφικές μονάδες έχουν νοοτροπία πρώτα επίθεσης και μετά φυγής. Σε απάτητα μέρη που έχω τύχει να κυνηγήσω δεν προλαβαίνει κανείς να ακούσει την στάμπα. Το Αγριογούρουνο έχει εξαφανιστεί, μονιάς ή κοπάδι με το πρώτο γάβγισμα. Να γυρίσει να χτυπήσει τον σκύλο ή να κάνει επίθεση στον κυνηγό μόνο αν έχει τραυματιστεί.

Εκπαιδεύοντας τα αγριογούρουνα στις μάχες όλο το καλοκαίρι τα τσομπανόσκυλα αθέλητα τους τα κάνουν να έχουν επιθετικότητα αλλά και πείρα στην επίθεση. Είναι πολλές φορές υπεύθυνα τα ίδια για τους τραυματισμούς τους αλλά και των κυνηγόσκυλων.

Τέλος θυμάμαι ένα αγριογούρουνο που κυνηγούσαμε κάποτε κοντά σε ένα μαντρί. Έτρωγε στις κοπάνες ενώ τα τσομπανόσκυλα το γάβγιζαν ως το πρωί. Όποιο ζύγωνε, πέθαινε! Το ίδιο έκανε με τα σκυλιά μας. Περίμενε στο γιατάκι του, τα χτυπούσε και σαν ένιωθε τον κυνηγό να έρχεται πήγαινε λίγο παραπέρα μέσα στο ανήλιαγο και αδιάβατο κλειστό. Το ίδιο εκεί μέχρι που κάποια στιγμή από φάσιζε και αργά αργά από διαδρομή που κανείς δεν υπολόγιζε πήγαινε σε ένα παλιό καμένο πουρναροτόπι που απλά ήταν αδιάβατο. Εκεί έμενε και άκουγε κυνηγούς και σκυλιά να βρίζουν γαβγίζουν μέχρι να φτάσει το βράδυ να πάει πάλι στις κοπάνες των προβάτων!