Μονιάδες Φονιάδες!

Είναι κάτι καπριά που σε κάνουν να λες να μην πέσουν τα σκυλιά μου πάνω τους. Την ίδια στιγμή παρακαλάς να τα πετύχεις, να είσαι εκεί δίπλα, να τα χορτάσεις μολύβι σαν κάνουν την επίθεση τους στους αγαπημένους τετράποδους συντρόφους μας.

Θυμάμαι κάτι περιπτώσεις που το μόνο που είχε στο μυαλό του το καπρί ήταν πως θα χτυπήσει. Αποκορύφωμα ένα μεγάλος μονιάς ο οποίος δεν χτυπήθηκε ποτέ και η τύχη του αγνοείται από τότε που του έριξα καμπόσα μονόβολα από την απέναντι πλαγιά της στενής σούδας προκειμένου να αφήσει ήσυχα τα σκυλιά μας. Καταλάβαινα να τον χτυπούν αλλά σαν να μην έτρεχε τίποτα ανέβηκε και χάθηκε στο συρραχο. Μετά έπεσε στον Αποστόλη που του έριξε με την σειρά του δυο δεκάβολα και πάλι συνέχισε τον δρόμο του. Φαινόταν πως κάτι έγινε μα… εκεί τελείωσε το πράγμα. Τότε ήταν και η τελευταία μας συνάντηση. Το χτυπήσαμε και ψόφησε σε κάνα ανήλιαγο γιατάκι; Δεν ξέρω. Ήταν όμως φονιάς. Ακόμη και κεινη την μέρα μας χτύπησε ένα σκύλο ελαφρά. Αλλά είχε χτυπήσει έξι, παρακαλώ, μια μέρα στην ίδια καταδίωξη μπρος στα μάτια μας. Τα περίμενε και ένα ένα τα χτυπούσε. Τέσσερα σοβαρά και δύο πιο ελαφρά.

Όμως ήταν από τα λίγα μεγάλα καπριά που χτυπούσαν. Μαθημένο με τα τσομπανόσκυλα όταν πήγαινε στο μαντρί που είχε τροφή για τα ζώα, έκλεινε κυριολεκτικά τον βοσκό στην καλύβα. Αν έκανε να ξεμυτίσει ορμούσε πάνω του, αγνοώντας επιδεικτικά τα σκυλιά που το αλυχτούσαν. Κάθε τόσο τα τιμούσε με μερικές κοψιές! Τα περισσότερο επικίνδυνα καπριά είναι εκείνα που έχουν ένα μέσο βάρος γύρω στα πενήντα εξήντα κιλά σε κρέας. Ειδικά αυτά που έχουν μια ηλικία τέσσερα με έξι χρονών είναι πραγματικοί δολοφόνοι.

Έχοντας επιβιώσει από αρκετές παγάνες και μάχες με κυνηγόσκυλα και τσομπανόσκυλα έχουν λόγω ηλικίας την πείρα και το δόντι να κάνουν την ζημιά χωρίς να προλάβεις το παραμικρό. Ειδικά μετά την περίοδο του ζευγαρώματος, όταν έχουν χάσει και τα περιττά κιλά του καλοκαιριού. Αυτό γίνεται από τις διαδρομές που κάνουν για να μαζέψουν κοπάδι, τις μάχες που δίνουν μεταξύ τους, αλλά και από την διαδικασία της αναπαραγωγής και τότε είναι πραγματικές σφαίρες. Γεμάτα τεστοστερόνη και μίσος για ότι πλησιάζει το γιατάκι τους ή το κοπάδι τους θα μπουν στην διαδικασία της εμπλοκής και ακόμη όταν θα τα πλησιάζει ο παγανιέρης.

Θεωρούμε τα μεγάλα καπριά, τους Μονιάδες επικίνδυνους. Ίσως είναι αν τους ενοχλήσει κάποιος πολύ. Είναι αγριογούρουνα μεγάλα σε ηλικία, που βαρέθηκαν τους καυγάδες και την διαδικασία των μαχών για τα χαρέμια. Έχουν μπει σε μια άλλη νοοτροπία και έχουν διαλέξει τον τόπο που εκείνα θέλουν να περνούν το καλοκαίρι και τον χειμώνα. Από εκεί δεν τα βγάζεις εύκολα. Μα δεν έχουν την επικινδυνότητα των «Φονιάδων» που σας περιέγραψα πριν. Εκείνα θα επιτεθούν θα εκδιώξουν και θα διαφύγουν από μια απίστευτα έξυπνη διαδρομή χωρίς να πάρουν καν μυρουδιά ίσως, κάποια πιο άπειρα καρτέρια!

Οι κάπροι όμως που έχουν την τάση να κάνουν την ζημιά τα «σκαντζόγρουνα» όπως πολλοί τα λένε δεν θα αφήσουν την ευκαιρία να «συμμαζώξουν» τα σκυλιά που τα διώκουν. Και πίσω θα γυρίσουν να τα αντιμετωπίσουν στην δίωξη αλλά και στον παγανιέρη θα κάνουν επίθεση σαν τον δουν. Πολλές φορές με έσωσε η αυτοθυσία του σκυλιού μου και άλλες τόσες εκείνο η δική μου. Μια φορά καταδιώκαμε ένα καπρί που τραυματίστηκε όπως είπαν από κάτι δράμια που του έριξε ο Μπάρμπα Νάσιος. Το ακλούθησε ο Στέλιος μέσα στο κλειστό και σαν κουράστηκε μπήκα να το κυνηγώ με την σειρά μου.

Το άτιμο το πλάσμα σταματούσε και γύριζε από πάνω μου στην πλάγια, κάνοντας ένα Λ να μου την πέσει από πάνω προς τα κάτω. Αν δεν ήταν η σκυλίτσα η Τσακίρα κοντά μου που το ακολουθούσε σίγουρα δυο φορές θα με έκοβε στην μέση. Το ντουφέκιζα και έφευγε πιο λαβωμένο. Πάλι όμως το ίδιο παιχνίδι. Την τελευταία φορά, όταν κατάλαβα πως το σκυλί το έχασε, γύρισα αριστερά μου και το είδα να ετοιμάζεται γεμάτο αίμα για την επίθεση του. Εκεί «η σεμνή τελετή έλαβε τέλος» με ένα βόλι στην καρδιά. Ήταν ένα τέτοιο Καπρί. Γύρω στα πενήντα κιλά και παμπόνηρο και εκδικητικό. Φυσικό επόμενο, αφού ήταν λαβωμένο.

Αφήνω για το τέλος την περίπτωση των τραυματισμένων κάπρων. Εδώ τα πράγματα είναι ζόρικα πράγματι. Σε όλα τα ζωντανά ο πόνος φέρνει απογοήτευση και παράδοση. Όχι όμως στον αγριόχοιρο! Εκείνος νιώθει τον πόνο και αισθανόμενος το τέλος, θέλει να ανταποδώσει αντιλαμβανόμενος την δύναμη του. Μι ύστατη περήφανη αντίδραση του Βασιλιά του κλειστού. Εκεί πλέον ότι βρίσκεται στην ακτίνα που νιώθει πως μπορεί να κάνει ζημιά κινδυνεύει. Ειδικά σε περιπτώσεις κοιλιακών τραυμάτων που νιώθει όπως λένε το «κάψιμο» από τα υγρά του στομαχιού και το τραύμα του. Τότε έχει την δύναμη ακόμη να μάχεται. Ίσως σε δυο μέρες τρεις να ψοφήσει αν δεν θηρευτεί, αλλά τώρα μπορεί να κάνει ζημιά και την κάνει.

Πολλές φορές έχει γίνει το κακό από λαβωμένο Κάπρο και σε σκυλιά και σε ανθρώπους. Στην πραγματικότητα είναι μια κατάσταση που ελέγχεται και μπορούμε να την προβλέψουμε αν ξέρουμε ότι το θήραμα χτυπήθηκε. Αλλά αν δεν το ξέρει ο παγανιέρης; Τότε τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα. Χρειάζεται πάντα να έχουμε στο μυαλό μας την περίπτωση να αντιμετωπίζουμε λαβωμένο Αγριόχοιρο.

Όμως τα κάπρια που έχουν την τάση να επιτίθενται χωρίς ιδιαίτερο λόγο και την σωματική δυνατότητα είναι τα πραγματικά επικίνδυνα. Εκείνα είναι μια νάρκη που κρύβεται βαθιά στον λόγγο και απειλεί όποιο σκυλί ή κυνηγό βρεθεί κοντά του! Εκεί ο γρηγορότερος επιζεί…