Τα χαμένα αγριογούρουνα

Υπεύθυνοι για την αύξηση των αλεπούδων και των λύκων στα βουνά είναι πολλές φορές οι Γουρουνοκυνηγοί. Παράξενο αυτό θα πει κάποιος που δεν είναι χρόνια στο βουνό. Το αντίθετο θα ήταν πολύ πιο πιθανό… Ένα πρόσφατο κυνήγι με έκανε να το ξαναθυμηθώ.

Όμως αυτή είναι και η πικρή αλήθεια που ταλανίζει πολλές φορές τις παρέες. Ήταν πριν από χρόνια μια περίοδος στην οποία εκ των υστέρων βρήκαμε είκοσι τουλάχιστον θηράματα που τα θεωρούσαμε χαμένα. Είχαν φύγει τραυματισμένα και τα σκυλιά ακολούθησαν το κυρίως κοπάδι. Έπεσαν σε ένα κλειστάκι η ρε ένα ρεματάκι και εκεί τα βρήκαν οι αλεπούδες και οι λύκοι και έκαναν ραμαζάνι και κατόπιν τα τσομπανόσκυλα ή ακόμη και τα δικά μας κυνηγόσκυλα πήγαν να αποτελειώσουν τα κόκκαλα τους. Ο σκύλος μας που ακολουθούσε το αίμα είχε «αποδημήσει εις Κύριον» και χωρίς σκυλιά τι να βρεις…

Παροιμιώδης η αντοχή του Αγριόχοιρου στα τραύματα. Μα πολλές φορές η δική μας αμέλεια να ψάξουμε και να επιβεβαιώσουμε την κάρπωση του, είτε γιατί δεν έχουμε ένα σκύλο εκεί κοντά, είτε γιατί απαιτεί υπομονή μεγάλη να μείνουμε να ψάχνουμε ενώ το κυνήγι εξελίσσεται.

Όλοι μας ξέρουμε πως αν το αγριογούρουνο βληθεί στο κεφάλι, εκεί που χτυπήθηκε εκεί θα μείνει. Αλλά όλοι έχουμε δει να φεύγουν αγριόχοιροι φαινομενικά αλώβητοι από το καρτέρι μας και μετά από εκατό μέτρα να πέφτουν σαν κεραυνοβολημένοι. Όταν ανοίγουμε το θήραμα βλέπουμε τραύμα στην παροχή της καρδιάς. Παρόλα ταύτα έχει την αντοχή να πάει αρκετά μέτρα μέχρι να πέσει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μείνει αγριόχοιρος στο βουνό μερικά μέτρα από το καρτέρι σε ένα σημείο απίθανο και τον βρήκαμε την άλλη μέρα μισοφαγωμένο ή ακόμη και απείραχτο αλλά φυσικά εκεί τον αφήσαμε.

Η αιτία που γράφω τούτες τις αράδες είναι από ένα πρόσφατο κυνήγι. Τα αγριογούρουνα σηκώθηκαν με το που άκουσαν τα σκυλιά ακόμη δεμένα να γαυγίζουν στον ντορό τους. Δεν άφησαν περιθώριο για καμία αντίδραση. Τα είδε ένας σύντροφος να ροβολάνε απέναντι και τους έριξε κάνα δύο τουφέκια της απελπισίας. Τα είδα και εγώ από το καρτέρι μου ψηλά. Λογάριασα πως θα έχουν σκυλιά στο κατόπι και περίμενα να έρθουν προς το μέρος μου. Όμως τα σκυλιά μας μέχρι να ξεμπλέξουν τον ντορό, μέσα στο κλειστό που τα άφησαν στο σημείο που γιατάκιασαν και έφυγαν οι αγριόχοιροι, πέρασε ώρα. Τυχαία έπεσε το μάτι μου στο πρώτο που έβγαινε σε ένα διάσελο στο σημείο που ήμουν καρτέρι. Εκεί έγινε της Συρίας!

Άφησα το πρώτο να περάσει και έριξα στα υπόλοιπα. Ότι μονόβολο είχα έφυγε, ξαναγέμισα και ξαναέριξα… Ένα καπρί δίχρονο έμεινε εκεί και ένα άλλο ξέκοψε αριστερά από τα άλλα. Το ένα τραυματισμένο ακολούθησε το κοπάδι. Ήρθαν δυο σκυλιά μας δεν έμειναν σε αυτό που έπεσε αλλά πήραν το κοπάδι από κοντά. Με τα πολλά με τα λίγα βρήκαν το τραυματισμένο που το πήραμε μετά από μια καταδίωξη εκεί κοντά. Όπως είχε πέσει και εκείνο που ξέκοψε. Χωρίς σκυλιά δεν το έβρισκα πουθενά. Τελικά το βρήκε ο τσομπάνος με τα γίδια την παράλλη μέρα τριακόσια μέτρα πιο κάτω και μας πήρε τηλέφωνο. Ήταν χτυπημένο στο στήθος, μάλλον πνευμόνι…

Να ο λόγος που πολλές φορές το δούλεμα περί μυωπίας στο καφενείο μετά το κυνήγι είναι άνευ ουσίας! Να ο λόγος που σε κάθε παρέα εκτιμούν πολύ τα σκυλιά που θα πάρουν τον ντορό να βρουν το λαβωμένο ή πεσμένο θήραμα από το αίμα του. Είναι πολλές οι περιπτώσεις ειδικά τον χειμώνα που έχει λίγο χιόνι έστω σε κάποια σημείο του βουνού να ανακαλύπτουμε αίμα. Καταλαβαίνουμε εκ των υστέρων πως αγριόχοιρος για τον οποίο όλοι λέγαμε πως έφυγε αλώβητος τελικά είναι χτυπημένος και μάλιστα σοβαρά. Ειδικά τραύματα πάνω στον κορμό και στην κοιλιακή χώρα δεν αφήνουν αίμα πολλές φορές τόσο όσο ένα κατά τα άλλα μικρό τραύμα σε φλέβα στο πόδι. Εκεί βλέπεις αίμα το ακολουθείς και το αγριογούρουνο αλλάζει απλά σύνορα κάνοντας τα σκυλάκια μας να αφήνουν την δύναμη τους σε κάθε ρουμάνι και ρεματιά που περνά…

Όλη μας η προσπάθεια στο βουνό που εν τέλει εξαρτάται από την καλή τοποθέτηση των καρτεριών. Και φυσικά την τουφεκιά που θα δικαίωση των κόπο των παγανιέρηδων και των σκυλιών μας, έχει όμως πάντα ως παράμετρο την αντοχή του κάπρου στα τραύματα.

Είναι χαραγμένη στην μνήμη όλης της παρέας η περίπτωση που είχαμε όλη μέρα να κυνηγάμε ένα κάπρο που διέφευγε από κάθε καρτέρι. Τον σκοτώσαμε τελικά στην στάμπα και όλοι μαλώναμε τα καρτέρια που ντουφέκισαν γιατί όλοι έλεγαν πως έριξαν καλά αλλά θήραμα δεν είχαμε. Τελικά ανακαλύψαμε, το έδειξε η «νεκροψία», πως το τεράστιο καπρί είχε στο κορμί του τουλάχιστον τέσσερις τουφεκιές από δράμια και τρία μονόβολα και συνέχισε για δυο χιλιόμετρα μακριά. Όσο είχε αντοχές. Εκεί ένα μονόβολο στο κεφάλι το τέλειωσε, αφού χτύπησε και ένα δυο σκυλιά στην ξέφρενη πορεία του.

Θεωρώ πως όταν οι πιο παλιοί κυνηγοί τουφεκούσαν είχαν μεγαλύτεροι υπομονή στο να ψάχνουν το κάθε αγριογούρουνο που τους έπεφτε στα καρτέρια όταν έφευγε. Τώρα με τον υπερπληθυσμό και τις μεγάλες καρπώσεις πλέον αν δεν πέσει εκεί που ρίξαμε δεν μπαίνουμε στον κόπο να δούμε που πήγε το λαβωμένο θήραμα. Έφυγε; έπεσε;

Στο τέλος τέλος είναι ιερό μας καθήκον να μην αφήνουμε πληγωμένα θηράματα στο βουνό και ακόμη χειρότερα σκοτωμένα αγριογούρουνα. Διότι αυτό δεν συνάδει με τους άγραφους νόμους του κυνηγιού.

Θυμάμαι τότε εκείνη την χρονιά που είχαμε «αφήσει» (φυσικά χωρίς την θέληση μας) πολλά αγριογούρουνα στο βουνό τον αρχηγό να μου λέει με ειρωνικό καημό:

«Γιώργο φέτος στον Τσέβρεχο στο βουνό οι αλεπούδες μου έχουν στήσει άγαλμα τόσο που τις έχω ταΐσει!!!»