Κυνηγός, αυτός ο άγνωστος στον καθρέφτη μας…
Μπορεί να πέρασαν Αιώνες, Χιλιετίες και να κύλισαν εκατομμύρια κυβικά νερό κάτω από τα γεφύρια και στους καταρράκτες, από τότε που ο άνθρωπος κυνηγούσε και ζούσε για να φτάσουμε στο σήμερα που κυνηγά για να ζει πάλι. Στο ενδιάμεσο μεσολάβησαν πράγματα και θαύματα, καταστάσεις καινοφανείς για το ανθρώπινο είδος, ευκολίες στην καθημερινότητα, διαρκώς αυξανόμενες σε σημείο που την κατέστησαν αφόρητη για το σώμα αρχικά και μοιραία κατά το αρχαίο ρητό και για το πνεύμα.
Το κυνήγι ήταν απαραίτητο για τον άνθρωπο προκειμένου να βρει τα αναγκαία για να κορέσει την πείνα του να ντυθεί και να δημιουργήσει οικογένεια στην απαρχή των αιώνων στο λυκόφως της ύπαρξης του. Μετά από πολλές αλλαγές στον τρόπο ζωής προς το καλύτερο πάντα, (πάντα;), έφτασε πάλι να πάρει τα βουνά κυνηγημένος από τον εαυτό του, για να βρει εκείνο που έχασε, κυνηγώντας ξανά με καθορισμένο τρόπο πλέον και με αρχές που αποκαθιστούν την ισορροπία ώστε να κυνηγά με πιθανότητες περίπου όπως τότε που η ένδεια των όπλων του τον καθιστούσε λαχταριστό μεζέ πολλές φορές αντί για θηρευτή. Γυμνάζοντας ξανά σώμα και πνεύμα σε επαφή με την Μητέρα Φύση.
Ένας αγωνιστικός τρόπος του κυνηγιού, ο οποίος ποιος θα το έλεγε, πρόσφατα στην χώρα μας αλλά και παλιότερα και σε πολλές χώρες ξανάγινε βιοποριστικός για μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της επαρχίας. Ναι στον Εικοστό πρώτο αιώνα ξανά κυνηγάνε κάποιοι για το φαγητό της οικογένειας, για την «τσάντα» όπως συνηθίζεται να το λένε.
Ο κυνηγός σήμερα είναι ο μόνος που ενδιαφέρεται πραγματικά για την αειφορία της φύσης χωρίς κανένα συμφέρον, πέρα από αυτό, για το οποίο θέλουν να υπάρχει αφθονία θηραμάτων όλοι οι θηρευτές της φύσης. Μην μου πει κάποιος ότι ο Αετός το Γεράκι ο Λύκος και η Αλεπού δεν θέλουν την Φύση όσο το δυνατόν καθαρή και αειφόρα με πολλά και αυξανόμενα θηράματα. Ναι ακόμη και βιοποριστικά αν το έβλεπε κάποιος όπως το έβλεπαν παλιά, οι κυνηγοί πονάνε την φύση όσο πότε κανείς άλλος δεν μπορεί να φανταστεί απλά διότι βλέπουν την κάθε αλλαγή πρώτοι και πιο γρήγορα από τον καθένα, με προσλαμβάνουσες που έχουν κριτήριο μόνο την ανάγκη της Φύσης.
Τώρα για τους άλλους όλους που κερδίζουν από προγράμματα και επιδοτήσεις, δες κάτι ΜΚΟ και κάτι οργανώσεις, με μέλη κάτι τύπους απίθανους, που η μόνη σχέση τους με το βουνό είναι ένας παλιός νατουραλιστικός πίνακας με βουνά, τον οποίο και καταχώνιασαν στην Αποθήκη αντικαθιστώντας τον με κάτι πιο «κομ-ιλ-φο» σε αφηρημένη τέχνη στο σαλόνι τους, όταν κονόμησαν χοντρά «σώζοντας» την φύση που κατά τα άλλα δεν έχουν δει ποτέ.
Ακόμη και αυτός ο αγράμματος κυνηγός που δεν ξέρει πολλά-πολλά για φαινόμενα θερμοκηπίου και για ασθένειες μολυσματικές, είναι η πρώτη γραμμή άμυνας και η πρώτη σειρήνα συναγερμού όπως πρόσφατα είδαμε και με το θέμα της λύσσας που επανάκαμψε δριμύτερη μετά από τριάντα σχεδόν χρόνια την ώρα που όλοι οι εμπλεκόμενοι μάλωναν άλλος για επιδοτήσεις προγραμμάτων, άλλος για μισθολογικά θέματα και ότι άλλο εκτός από το ζητούμενο. Την επιτήρηση και διαχείριση της φύσης την οποία χρεωθήκαμε να παραδώσουμε αλώβητη στα παιδιά μας.
Είναι το κυνήγι, πέρα από την σωματική ευωχία, που ετοιμάζει τον άνθρωπο για την ζωή και την επιμονή στην αναζήτηση και επίτευξη στόχων, με τρόπο που χαράζει ανεξίτηλα στην ψυχή του νέου καθιστώντας στον υπομονετικό στις κακοδαιμονίες του αληθινού κόσμου και στις μικρές και μεγάλες αποτυχίες της ζωής, αλλά και τον γαλουχεί στην σεμνότητα με την οποία πρέπει να αποδέχεται την επιτυχία και τον έπαινο, μέσα από τις προηγούμενες αποτυχίες και λάθη τα οποία στο κυνήγι περισσεύουν.