Πόλεμος...
Γιατί αν η μάχη με το ανήμερο θεριό κρατά μερικά δευτερόλεπτα, άντε λεπτά, που αιώνια σου φαίνονται να είναι, ο πόλεμος είναι με το βουνό, το δάσος, τα πουρνάρια, την άγρια χειμωνιά, το αφέγγαρο περπάτημα στο μαύρο ξημέρωμα και το ατελείωτο καρτέρι στο ξεροβόρι και την παγωνιά...
Πόλεμο με την αντοχή σου και το μυαλό, πόλεμος με την ατέλειωτη ανηφόρα σαν σε γέλασε η ξελογιάστρα κατηφόρα και σε πήρε χαμηλά κι όταν κάτω έφτασες σου λένε οι σύντροφοι να ανέβεις πάνω γρήγορα, ξανά, γιατί εκεί θα το ανταμώσεις κείνο που κυνηγάς από το πρωί και έφτασε μεσημέρι...
Και το κορμί σου δεν βαστά και τα πόδια πονούν και τρέμουν τα γόνατα, μα η καρδιά αλύγιστη σε παίρνει και σε ανεβάζει ξανά στο διάσελο και στην άκρη της ρεματιάς ή στην καρδιά του δάσους, για να βρεθείς μονάχος με τον άρχοντα του και σαν σε μαρμαρένια αλώνια να το ξεκαθαρίσετε.
«..κι οποίος νικήσει από τους δυο να παίρνει την ψυχή του..»
Σωστός πόλεμος είναι ο αγώνας του κυνηγού με το βουνό και πόλεμος ακήρυχτος παλιός, που πάντα στο τέλος το βουνό πάλι θα νικήσει, σαν τα χρόνια περάσουν και αλύγιστο θα στέκει εκεί και ο κυνηγός που το πάταγε σαν λιοντάρι θα φύγει...
Μα όσο το πατάω σαν λύκος που διαβαίνει τις ράχες σκίζοντας, εγώ θα είμαι ο άρχοντας του, τι κι αν σαν άλλος Διγενής Ακρίτας θα βρεθώ κάποτε με τον «Λαμπροφορεμένο Ξυπόλητο» να παλέψω στα μαρμαρένια αλώνια...
Ας χαρούν τότε τα κάπρια, που την γενιά τους χρόνια ξεκλήριζα. Μα θα χαρούν για λίγο, γιατί το Μανλιχέρι μου ο γιος θα κρατεί και το χνώτο του για χρόνια θα 'χουν στον ντορό τους σαν Λύκος ακούραστος να τρέχει. Και τα βουνά λίγο ας χαρουν γιατι το εγγόνι μου, Ασλάνι αλύπητο, θα τα πατεί και ύστερα τα παιδιά του...
Αυτόν τον πόλεμο δεν τον κερδίζει ένας μα του ανθρώπου η γενιά...
Αφιερωμένο στου Κώστα του Γκουντούλα τον νιογέννητο εγγονό!!!