Ο Κώστας που γνώρισα....

 

 

 

Χρόνια πριν, σαν ξεκίνησα να κυνηγώ με την Ομάδα μου στο Βλαχογιάννη, άρχισα να συχνάζω στην καφετέρια, που άραζε η ομάδα μετά το κυνήγι και σχολιάζαμε την επιτυχία και τις αποτυχίες…

Εκεί γνώρισα τον Κώστα και την Ουρανία τους ιδιοκτήτες του καφέ. Ένιωσα ότι ήταν φίλοι μου από την αρχή. Έτσι ένιωσαν και εκείνοι.

Ο Κώστας ήταν ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ κυνηγός του Λαγού στην περιοχή. Άνετος και γνώστης με αγάπη στα σκυλιά και λατρεία εκείνων για τον Κώστα. Η επιτυχία πάντα σίγουρη. Ήξερε τον Λαγό και πάντα στην άκρη της τέντας του μαγαζιού κρέμονταν ένας Λαγός και από νωρίς…

Όμως ο Κώστας λάτρευε να ακούει την ομάδα μας να μίλα για το αγριογούρουνο… Του άρεσαν οι μικροκαβγάδες μας και τα πειράγματα μας το χιούμορ και η αγάπη μας. Αγάπη ήταν και ο Κώστας. Αρχοντικός και έξυπνος, δραστήριος και ενεργητικός και πάντα γνώστης για το κυνήγι, άκουγε τον πιο άπειρο να του λέει την γνώμη του.

Το Κυνήγι ήταν η ζωή του…

Μια μέρα, που δεν θα την ξεχάσω ποτέ, μου είπε η Ουρανία ότι ο Κώστας έχει θέμα… Κατάλαβα αμέσως πως δεν ήταν κάτι το ασήμαντο. Ήταν το κάλεσμα για μάχη στα μαρμαρένια αλώνια. Μίλησα μαζί του για λίγο και μου έκανε εντύπωση το πόσο με εμπιστευόταν σαν φίλο από την αρχή, γιατί και εγώ έτσι ένιωθα απέναντι στον Κώστα και την Ουρανία από τον πρώτο καιρό που γνωριστήκαμε.

Έφυγε για κάποιες μέρες και σαν γύρισε τον βρήκα ένα μεσημέρι, καθώς γύριζα από το κυνήγι με την παρέα στο μαγαζί, να κάθεται σαν ζεν πρεμιέ έχοντας ένα λαγό κρεμασμένο. Χάρηκα όπως όλοι που τον είδαμε και η χαρά έγινε θαυμασμός όταν μας έδειξε την πληγή από την επέμβαση! Απλά εκεί καταθέτεις όπλα… Παλληκάρι με τα όλα του ήταν πάντα, τώρα ημίθεος για όλους εμάς που μάθαμε να φοβόμαστε μια γρίπη.

Ο καιρός περνούσε και φαινόταν όλα καλά. Ο Κώστας έβγαζε το μεράκι του και έδινε τον αγώνα. «εβδομήντα εσύ στα εκατό και τριάντα εγώ, μου είπε ο γιατρός Γιώργο», μου έλεγε, «το εβδομήντα είναι σίγουρο γιατρέ του είπα» αυτή ήταν η ψυχολογία του. Ατσάλι.

Με δεδομένη την αγάπη του για τα σκυλιά, έδωσε και σημασία σε έναν τομέα που δεν έδινε παλιά. Να βγάζει και γουρουνόσκυλα! Είχε φτιάξει μια ομάδα από Πορσελαίν φοβερή και είχε και ένα τσούρμο από Ελληνικούς ιχνηλάτες, μα ήρθε στην ζωή του και ο «Βαγγέλης» ένα γουρουνόσκυλο που τον έφερε πιο κοντά στην ομάδα για να το ακούει να κυνηγά. «Άντε Βαγγέλη πόρτο ρε Βαγγέλη…» Λατρεία ο Βαγγέλης! Και που να δείτε τι έγινε σαν τον χτύπησε τον «Βαγγέλη» ένα αγριογούρουνο και παραλίγο να τον ευνουχίσει!!! Το γέλιο που έβγαλε με το χιούμορ του ακόμη διαγράφει μειδίαμα στα χείλη μου και τώρα που γράφω αυτές τις αράδες.

Με τον αγώνα του να φαίνεται ότι πάει καλά, στο κυνήγι που πάντα ήταν άριστος είχε πλέον γίνει άπιαστος. Κάθε μέρα ο Λαγός του κρεμιόνταν πρώτος στην τέντα του καφενείου προκαλώντας τους άλλους με την γρηγοράδα του. Στην αποτυχία όταν ερχόταν, σπάνιο, έλεγε «Αρσενικός!!» με τον δικό του έξυπνο και γλυκό τρόπο. Αλλά και στο γουρούνι ερχόταν για να καταγράφει την τρέλα μας και πρώτη φορά είδα τον εαυτό μου να ντουφεκά σε βίντεο που έγραψε ο Κώστας. Πάντα οργανωμένος και με σειρά καλή, ήταν ένας φίλος που έκανε τις εξορμήσεις μας όταν ερχόταν μαζί μας να έχουν πάντα την δική του πινελιά.

Μια μέρα η Ουρανία μου είπε πως κάτι δεν πάει καλά και ο Κώστας πρέπει να κάνει πάλι επέμβαση. Πάγωσα για λίγο γιατί θεώρησα πως νίκησε το θεριό, μα να σαν Λερναία Ύδρα πάλι ξεφυτρώνει ένα κεφάλι. Αμέσως όμως σκέφτηκα πως ο Κώστας θα το έκοβε και αυτό και είπα όλα θα πάνε καλά.

Τα γνωστά. Νοσοκομεία, επεμβάσεις, σχήματα και πάλι στο καφενείο να μας διδάσκει δύναμη, χιούμορ και ζωή. Ξανά στον λαγό και φυσικά κάνοντας θραύση και στα τελευταία κυνήγια στην παρέα, από κοντά.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω την μέρα που στον Ορφανό μέσα στην ομίχλη που σαν πέπλο κατέκλυζε τα πάντα και ενώ το τελευταίο κυνήγι έμοιαζε να κλείνει με αποτυχία για την σεζόν, ακούστηκε η φωνή του Κώστα στον ασύρματο «τελείωσε!», δίνοντας σε όλους χαρά. Και πέρα από αυτό δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω πως σε αντίθεση από όλους που σαν τελειώνει το κυνήγι της μέρας προφασίζονται τα μύρια όσα για να μην μείνουν να μαζέψουμε τα σκυλιά που κυνηγώντας την υπόλοιπη αγέλη τρέχαν στα ρουμάνια ο Κώστας έμεινε έως το τέλος. Ο μόνος που μπορούσε να πει ότι πρέπει να φύγει και έπρεπε κιόλας.

Δεν θα πω για το τέλος τίποτα… Γιατί για μένα ποτέ δεν υπήρξε τέλος. Γιατί στα μαρμαρένια αλώνια ο νικητής πάντα είναι ο ίδιος, αυτή είναι η μοίρα του καθενός μας. Μα το τραγούδι δεν γράφτηκε ποτέ για τον ξυπόλητο νικητή, αλλά για το Παλληκάρι που οκτώ χρόνια πάλεψε αντρίκια σαν άλλος Διγενής Ακρίτας, εκεί που οι περισσότεροι πέφτουν χωρίς να ρίξουν ντουφεκιά. Ο Κώστας έριξε πολλές…

Ο Φίλος μου δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας.

Αιώνιος κυνηγός και λιοντάρι των βουνών, έτσι έμεινε για μένα μέσα στην ψυχή μου, μα και για όσους τον γνώρισαν…