Τα σκυλιά που χτυπιούνται φαίνονται...

Ο Αραπάκος μας χτυπήθηκε εκατό μέτρα πριν το καπρι αποτελέσει μέρος της θηρευτικής μας χρονιάς.

Οι ταχύτατες προσπάθειες που κάναμε όλοι στην παρέα, από τον πρώτο που τον βρήκε και αγκαλιά τον έβγαλε στην κορφή μαζί με άλλους που έτρεξαν, μέσα από τον πουρναρότοπο που δέσποζε το Ρέμα της Γαλογάβρας στον πάτο του φαραγγιού. Από εμένα που έγινα Νικι Λάουντα να προλάβω, τον Βάϊο δίπλα μου να τον έχει αγκαλιά να του ζεσταίνει με το κορμί του τα σπλάχνα και να του μιλά, μέχρι και η απέλπιδα προσπάθεια του Γιατρού που για ώρα πιστεύαμε ότι καταφέραμε να τον γλυτώσουμε πήγαν στράφι από την υποθερμία και την ανακοπή.

Ψάχνοντας να βρω ένα τίτλο για αυτό που με βασάνιζε μέρες μετά τον χαμό του Αραπάκου πριν τρεις Κυριακές χίλιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου μα μια κολλούσε διαρκώς…

«Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου».

Ο Αραπάκος ήταν χαρισματικός ιχνηλάτης καθαρός Ελληνικός με αλάνθαστη μύτη και κυρίως γρήγορος, πολύ γρήγορος. Αεροπλάνο! Από την αρχή ως το τέλος θα έτρεχε μέχρι να κουράσει και εμάς που τον αναζητούσαμε, φανταστείτε το θήραμα…

Όταν τον είδα να κυνηγά, πρώτη δεύτερη φορά, μέσα μου ήξερα ποιο θα ήταν το μέλλον του και λυπόμουν γιατί το έργο το έβλεπα σε επανάληψη. Και κάποια στιγμή που τα νέα παιδιά της παρέας τον θαύμαζαν ως πρότυπο γουρουνόσκυλου το είπα:

«Δεν έχει ζωή ο Αραπάκος μας. Όταν πιέσει ένα παλιό καπρί πολύ και το κουράσει θα σταματήσει και θα τον χτυπήσει άσχημα, ελπίζω λίγο την πρώτη φορά και να βάλει μυαλό. Αν δεν βάλει, την δεύτερη το πολύ την τρίτη θα πεθάνει». Όταν μετά την πρώτη δεύτερη φορά το τέμπο δεν άλλαζε πλέον απλά περίμενα και όλοι φροντίζαμε να είμαστε κοντά του. Του πήραμε και γιλέκο για ασφάλεια.

Όταν τα σκυλιά χτυπιούνται  οι παράγοντες  που συνηγορούν είναι τρεις παλιά συν ένας σήμερα. Η εγγύτητα της δίωξης, το έμπειρο καπρι, που έχει δώσει μάχες με άλλα για αναπαραγωγή και με λύκους σκυλιά και ανθρώπους για επιβίωση, κυρίως η μορφολογία του κυνηγότοπου που διεξάγεται η παγάνα και σήμερα η έλλειψη γιλέκου στο σωστό νούμερο. Μην γελάτε, ο Αραπάκος χτυπήθηκε μοιραία γιατί πριν μέρες το γιλέκο τον έσφιγγε και του έκανε πληγές στις μασχάλες.  Απερίσκεπτα τον έβαλαν οι κυναγωγοί χωρίς γιλέκο για να μην κακοφορμίσουν οι άρτι ιαθείσες πληγές και «θεραπεύτηκε» δια παντός, αποχωρώντας ένδοξα από αυτόν τον μάταιο κόσμο.

Η εγγύτητα της δίωξης είναι παράγοντας βασικός και καθοριστικός. Όταν είναι το σκυλί κοντά όλα είναι ανοιχτά. Η απότομη στροφή του γουρουνιού που είναι το βασικό του όπλο το βρίσκει εκεί που το θέλει για να αναλάβουν μετά τα χαυλιά να τελειώσουν την δίωξη. Αν μεν ο σκύλος είναι γρήγορος αλλά επιφυλακτικός και νέος πάει καλά. Ίσως αποφύγει τα χειρότερα. Μα αν είναι άγριος και μαχητής; Εκεί είναι θέμα απλά χρόνου και μέρας. Το καλό γουρουνόσκυλο δεν πρέπει «να είναι «καβάλα στο καπρι» ούτε πίσω του, να είναι  πίσω και πλάι του και σε απόσταση αρκετή».

Το έμπειρο καπρί πάλι είναι παράγοντας που θα κρίνει κατά πόσο μια μάχη θα κριθεί άσχημα για το σκυλί. Αν δε ο Κάπρος έχει ξανασκοτώσει ή έχει χτυπήσει σκυλιά πλέον είναι σίγουρο πως δεν χαρίζεται εύκολα για να βγει σε καρτέρι.

Δεν θα ξεχάσω κάποτε ήμουν μέσα σε ένα μονοπάτι δίπλα σε ένα δασωμένο ρέμα όπου ο τόπος ήταν δύσβατος σφίγγοντας το όπλο μου στα χέρια. Σαν να μην πέρασε ώρα από τότε θυμάμαι που αγνάντευα απέναντι από το ρέμα στο Κουκούλι όταν ένα αγριογούρουνο που ακουγόταν να σκίζει τα κλειστά και το λαχάνιασμά του έφτανε στα αυτιά μου σαν τρένο στην ανηφόρα, φάνηκε να ροβολά κατηφορικά με χίλια. Έλεγες δεν θα σταματήσει παρά μόνο αν πέσει πάνω σε καμιά σφαίρα… Ούτε πουρνάρια ούτε κουμαριές το φρέναραν. Όταν απρόσμενα σταματά απότομα πίσω από ένα θάμνο. Κάνει λίγο πίσω και περιμένει. Το σκυλί μας ο Τζώνη ερχόταν καλπάζοντας πίσω του καθώς ήταν ψηλός και δεμένος, αλυχτώντας στον ντορό. Μόλις έφτασε στον θάμνο το καπρί μόνο με την ακοή θαρρείς  πετάχτηκε και έκανε την χαρακτηριστική πλάγια κίνηση με το στόμα μισάνοιχτο να τον αρπάξει.

Ο Τζώνης νέος καθώς ήταν τινάχτηκε σαν ελατήριο και με μια όμορφη κίνηση βρέθηκε στον αέρα και γλύτωσε πηδώντας πάνω από τους χαυλιόδοντες, που σαν το δρεπάνι του χάρου θέριζαν από κάτω του! Το Καπρί σαν είδε πως δεν πέτυχε τίποτε και απλά χασομερούσε δίνοντας στόχο έβαλε θαρρείς την πέμπτη ταχύτητα και έφυγε σαν δαιμονισμένο για να βγει τελικά εκτός παγάνας μακριά από το καρτέρι μου. Το συγκεκριμένο είχε χτυπήσει αρκετά σκυλιά και ήξερε. Έτυχε σε εμένα να δω πως στήνει παγίδα και κατάλαβα ότι είναι αυτό από τον τρόπο του. Γιατί πάντα το θορυβώδες μοτίβο της δίωξης το ακλουθούσε μια σιωπή και ένα σκούξιμο σκύλου.

Σε τέτοια καπριά μόνη ασφάλεια είναι ο κυνηγός κοντά στα σκυλιά.

Εδώ ερχόμαστε στον τρίτο παράγοντα. Η μορφολογία του κυνηγότοπου είναι ουσιαστική, για την δυνατότητα υποστήριξης από τον παγανιέρη ώστε να είναι κοντά στα σκυλιά. Υπάρχουν κυνηγοτόπια που είναι «φονιάδες». Εκεί λίγοι Άντρες, μετρημένοι στο ένα χέρι από όλη την Ελλάδα, μπορούν να κινηθούν στοιχειωδώς. Τέτοια μέρη διάσπαρτα σε όλη την ύπαιθρο είναι γνωστά στους Κυνηγούς ανά το Πανελλήνιο τόσο για τα Αγριογούρουνα που φιλοξενούν όσο και για τα σκυλιά που πέθαναν για να τα σηκώσουν. Ο πειρασμός όμως των αριθμών των θηραμάτων και των ντορων που είναι διάσπαρτοι στον τόπο, οι «λούτσες» που παντού βρίσκεις και τα γιατάκια κάτω από κάθε πουρνάρι, είναι οι σειρήνες που μας καλούν και σαν λιγοστέψουν τα Αγριογούρουνα, ειδικά την περίοδο του ζευγαρώματος από τα συνηθισμένα κυνηγοτόπια μας, υποκύπτουμε και πληρώνουμε το τίμημα άλλοτε ακριβό άλλοτε πιο φτηνό. Αλλά το πληρώνουμε πάντα.

Σήμερα με την πρόοδο της τεχνολογίας και τα νέα υλικά με τα οποία κατασκευάζονται υφάσματα έχει καταστεί δυνατό να έχουμε γιλέκα για τα σκυλιά μας αδιαπέραστα από τους χαυλιόδοντες του Κάπρου. Είναι πλέον απαραίτητο, αν οικονομικά είναι δύσκολο για μια παρέα να αγοράσει για κάθε της σκυλί γιλέκο, τουλάχιστον για τα επιθετικά σκυλιά και την ασφάλεια τους να υπάρχει γιλέκο το οποίο προφυλάσσει τα σκυλιά μας από το ατύχημα. Το κακό της υποθέσεως είναι ότι όταν ένα επιθετικό σκυλί μάθει με το γιλέκο και νιώσει ότι έχει «νικήσει» το γουρούνι σε μάχες σώμα με σώμα όταν θα κληθεί πλέον να κυνηγήσει χωρίς αυτό θα σκοτωθεί. Γιατί η ψευδής αίσθηση της ασφάλειας θα το κάνει απρόσεκτο και πιο επιθετικό. Το νούμερο του γιλέκου είναι το σημαντικό. Ακριβώς όπως πρέπει γιατί έτσι το σκυλί θα νιώθει άνεση και δεν θα παρουσιάζει προβλήματα κατά την Εργασία του. Αν το γιλέκο του Αραπάκου  ήταν σωστό ο σκυλάκος μας θα κυνηγούσε για πολλά-πολλά χρόνια ακόμη…

Από όλους τους παράγοντες ξεχώρισα τον τέταρτο γιατί αφενός είναι νεοφανής και αφετέρου, είναι ο μόνος που απολύτως είναι στο χέρι μας και έχει αποτελέσματα, που λίγο πολύ όλοι έχουμε ακούσει για αυτά στα κυνηγοτόπια και αρκετοί έχουμε δει την προστασία που προσφέρουν.

Ας μην είμαστε λοιπόν φειδωλοί σε χρήματα όταν πρόκειται για την ασφάλεια των σκυλιών μας γιατί όπως όλοι ξέρουμε, πολλοί το ζήσαμε, ο πόνος του χαμού ενός σκύλου είναι πολύ περισσότερο από ότι μπορεί να φανταστεί κάποιος…