Μόνο τότε...

Και τι σαν πέφτει χιόνι πάνω σου πυκνό που σε περνάει ως το μεδούλι και κάνει το κορμί να τρέμει;
Τι κι αν η βροχή πέρασε ως το κόκκαλο, από ώρες πριν, σαν είσαι στο απόμερο καρτέρι στο έλεος του βοριά που λυσσομανά, λες και θέλει να σε διώξει να αφήσεις τόπο να διαβεί το θεριό, που κρύβεται ώρα στο ανήλιαγο ρουμάνι παίζοντας παιχνίδι θανάτου με τα σκυλιά και τους παγανιέρηδες;

Τι κι αν μες στην παγάνα είσαι, μια ανάσα από το Καπρί που αφρίζει μαλώνοντας με τα σκυλιά και στάζουν πάνω σου τα κλαδιά το παγωμένο χιόνι ή την βροχή που ακόμη πέφτει, και πριν την ρουφήξει αχόρταγα το χώμα του κλειστού περνάει σε κάθε πόντο του κορμιού σου, καθώς παλεύεις με τα κλωνάρια και τα κλαδιά, που φράζουν το δρόμο σου σαν φίλοι να είναι από χρόνια με το Καπρί που κρύβουν και φυλάγει;

Τίποτα από όλα αυτά ποτέ εκεί δεν νιώθεις, εκεί δεν είσαι, γιατί σαν αλύχτησε το όμορφο σκυλί σου πρώτη φορά και το βρήκε στο γιατάκι του πλακωμένο, έφυγες από το κορμί σου και πετάς εκεί μαζί του στην αγωνία του να το σηκώσει...

Ψυχή είσαι πια και μόνο Ψυχή που πετά!!

Τίποτα πια δεν νιώθεις, παρά του Δημιουργού την ομορφιά που απλώνεται μπροστά σου με τις νιφάδες γύρω σου να πέφτουν πυκνές ή με τις κρύες στάλες του δρολαπιού, που το δάσος κάνουν να ευωδιάζει πέφτοντας πυκνές, καθώς ο αγέρας του δίνει ζωή και κίνηση κάνοντας το να ανασαίνει...

Και σαν πέσει κεινη η ντουφεκιά δική σου ή άλλου, ποιος έριξε νόημα δεν έχει και η χαρά του τέλους, φωτιά θα βάλει στα καρτέρια και βάλσαμο στου παγανιέρη την καρδιά. Και όταν θα τρέχεις να πας εκεί που αντάμα με τους συντρόφους ("νόστους εταίρους...") να βγάλεις από το βαθύ φαράγγι το Καπρί πάλι καιρό δεν νιώθεις...
Μόνο τον δρόμο όταν πάρεις για τον γυρισμό σαν λάβουν όλα τέλος, τότε και μόνο τότε, πάλι στο κορμί σου θε να μπεις και θα το βρεις πουλάκι μαργωμένο πάνω στο κλαρί παιχνίδι του χιονιά και σύγκορμος θα τρέμεις...
Μόνο τότε...
Αυτό είναι το Κυνήγι του Αγριόχοιρου.