Ο κάπρος ως θηρευτής

Όποιος δεν είδε το μάτι του κάπρου να ανοίγει και να φαίνεται το άσπρο γύρω του, όταν σαν τρελαμένος ορμάει πάνω του, δεν έχει πλήρη άποψη για το ζώο που δίκαια ονομάζεται ο «Βασιλιάς του Κλειστού». Και είναι!

Ο θρασύς και ατρόμητος κάπρος, είναι ίσως το μοναδικό αγριμικό που κοιμάται στο ίδιο κλειστό με Λύκους και δεν σηκώνεται η τρίχα του. Αντίθετα προκαλεί, η παρουσία του στο γιατάκι του, μερικά μέτρα από την φωλιά του Λύκου, ανησυχία  στα όνειρα του μυθικού «δολοφόνου» των παραμυθιών. Δεν είναι λίγες οι φόρες σε μέρη δύσβατα και κλειστά ανήλιαγα, σε «στάμπα» με Καπρι θεόρατο, που σηκώσαμε Λύκους που ήταν φωλιασμένοι διπλά και δεν μιλάμε πάρα για δέκα είκοσι μέτρα μακριά!

Ο Κάπρος λοιπόν δεν φοβάται και πολλά. Απλά δεν έχει διάθεση να αντιπαρατεθεί με τον άνθρωπο αλλά και με τον σκύλο, παρά μόνο αν του γίνει ο σκύλος «στενός κορσές» και του χώσει και καμιά δαγκωσιά κλεφτή, εκεί που είναι ξαπλωμένος στο γιατάκι του και αδιαφορεί για το διαρκές γάβγισμα. Με τον άνθρωπο πάλι σαν τραυματιστεί και αρχίσει ο πόνος να του καίει τα σωθικά ή νιώθει πως το σπασμένο πόδι δεν θα του επιτρέψουν την σιγουριά της φυγής.

Εκεί τα γράμματα αλλάζουν, άλλος είναι ο θηρευτής και άλλο είναι το θήραμα. Το τραγικό πολλές φόρες είναι ότι το θήραμα (ο κυνηγός!), δεν το ξέρει και ακόμη περνάει τον εαυτό του για θηρευτή! Και τότε το αποτέλεσμα γίνεται πρωτοσέλιδο στον τοπικό τύπο και στα δελτία των οκτώ. «Κυνηγός χτυπήθηκε θανάσιμα ή στην καλύτερη σοβαρά από αγριόχοιρο μάχη έδωσε το ΕΚΑΒ και οι Διασώστες για να μεταφερθεί κλπ κλπ….».

Μα εκείνο που δεν ξέρει ο πολύς ο κόσμος είναι πως το αγριογούρουνο στήνει παγίδες θανάτου κατά την διαφυγή του, τόσο στον Σκύλο άλλα και στον Άνθρωπο όταν κουραστεί από την δίωξη και ειδικά όταν τραυματιστεί. Δεν είναι λίγες οι φορές που περιμένει τα σκυλιά στο μονοπάτι κρυμμένο πίσω από ένα πουρνάρι ή ένα βράχο. Μερικές φορές μάλιστα το κάνει έντεχνα, κάνοντας λίγο πίσω με την «όπισθεν» πισωπατώντας, όπως είχα την τύχη κάποτε να δω! Το σταμάτημα του εκεί γεμίζει οσμή τον τόπο και το καταδιώκον σκυλάκι έρχεται προς την οσμή, που εκεί γίνεται πιο έντονη. Ψιλοσταματά και μην βλέποντας το Καπρί πάει να περάσει και τότε πετάγεται σαν μυθικό τέρας της Οδύσσειας, απότομα και του την δίνει στα πλευρά και όχι μια μα δυο και τρεις φορές σε χρόνο ασύλληπτα μικρό. Στην περίπτωση που είδα, ο «Τζώννυ» μας ήταν ένα νέο πολύ αθλητικό σκυλί και πρόλαβε και πήδηξε κυριολεκτικά στον αέρα, πάνω από τα δόντια του κάπρου, που από χαμηλά κατευθύνονταν στα πλευρά και την κοιλιά του. Τις περισσότερες φορές όμως η εξέλιξη δεν είναι ευτυχής…

Μέχρι εκεί πάει καλά, ότι και να γίνει κρίμα λες, αλλά σκύλος ήταν ο «μακαρίτης» ή ο πολυτραυματίας. Όταν όμως ο στόχος είναι ο άνθρωπος;

Πότε γίνεται αυτό; θα ρωτήσει κανείς εύλογα. Δεν είθισται να πάμε στο δάσος και να ορμάνε τα Αγριοκαπριά πάνω μας! Φυσικά και αυτό έχει γίνει αλλά σπάνια και για λόγους εντελώς άλλους.

Ο τραυματισμένος Κάπρος πρέπει να θηρεύεται και να κυνηγιέται μέχρι να αποκτηθεί για λόγους Κυνηγετικής Τιμής και παράδοσης, για λόγους μη βασανισμού του ζώου και για λόγους ασφάλειας του κόσμου επιπλέον!

Όταν ο Κάπρος τραυματιστεί πλέον έχει στόχο ΚΑΙ τον παγανιέρη, μην πω πρώτα εκείνον. Άσχετα ποιος του έριξε και τον τραυμάτισε. Τον άνθρωπο. Είναι σαν να λέει «θα πεθάνω που θα πεθάνω άλλα θέλω και να πάρω έστω έναν μαζί μου!»

Τότε στην απεγνωσμένη πορεία του να φύγει από τα σκυλιά που τον ζώνουν και έρχονται αποφασίζει να σταματήσει. Θες από τον πόνο και την δίψα που φέρνει το σοκ του τραύματος; ίσως από κούραση και την μανία να εκδικηθεί; Φημίζεται για την εκδικητικότητά του εξάλλου!

Όταν ειδικά το «καρτέρι» που τον τουφέκισε είναι ένας «παγανιέρης» της ομάδας, δηλαδή άτομο που ξέρει να χειρίζεται τέτοιες καταστάσεις, χύνεται μετά την ντουφεκιά και την μη άμεση καταβολή του ζώου ξωπίσω του πριν ακόμη φτάσουν τα σκυλιά. Τότε είναι το επικίνδυνο χρονικό διάστημα. Με μόνο οδηγό τα ολόφρεσκα ίχνη στο κλειστό προσπαθεί να «τελειώσει» το θεριό πριν έρθουν τα σκυλιά και χτυπηθεί κάποιο.

Το τέλειο σκηνικό για ατύχημα. Ακλουθείς εσύ ο έμπειρος παγανιέρης με ταχύτητα και θόρυβο ενίοτε αρκετό, σπάζοντας κλαδιά στο διάβα σου, μέσα στα «ολόκλειστα» τμήματα του δάσους που καταφεύγει τα ολόφρεσκα πλέον ίχνη του. Όμως αυτό δεν λέει τίποτα για την ασφάλεια σου, γιατί το Καπρι ενίοτε κάνει μια στροφή σαν Λ  και σε περιμένει από πάνω σου συνήθως. Καθώς εσύ αφοσιωμένος βρίσκεις πατημασιές και ίσως ίχνη αίματος σταλαγματιές (πόσο θα ήθελες έναν σκύλο εκεί κοντά, αλλά που! ακόμη είναι μακριά…) και ενώ μια παράξενη ησυχία απλώνεται γύρω σου, τότε ξάφνου εξαπολύει επίθεση!

Ορμή Κάπρου λένε! Όλα σπάνε στο διάβα του! Αν η απόσταση δεν είναι αρκετή και εσύ όχι μόνο  γρήγορος αρκετά, αλλά και να σου επιτρέπει το «κλειστό», τα δένδρα, να γυρίσεις έγκαιρα την κάνη σου είσαι απλά τελειωμένος!

Τα «αδέρφια» μας οι Παγανιέρηδες που φύγανε για τα Κυνηγοτόπια του Παραδείσου, σε κάτι τέτοιες μάχες δεν ήταν οι χειρότεροι. Ήταν πολύ καλύτεροι από εμάς παγανιέρηδες μα η κακιά στιγμή και η πυκνή φύτευση κυρίως, δεν επέτρεψαν σε εκείνους την δυνατότητα να αμυνθούν.

«Αν δεν μπορείς να γυρίσεις καν το όπλο σου, όσο κι αν είσαι αστραπή τι να το κάνεις;» Είπε κάποιος φίλος και είχε δίκιο. Απολύτως…

Από προσωπική εμπειρία ξέρω, πως εκεί το κοντό ντουφέκι και το μονόβολο είναι απαραίτητα. Αυτό που ακούω να λένε συνάδελφοι «του έριξα δράμια και το πήραν στο πλάι και πάει…» και κουραφέξαλα. Μονόβολο, να το παίρνει και να πηγαίνει το Καπρί ένα μέτρο πίσω στην κάθε Ντουφεκιά! Τα δράμια χάνουν στο κλειστό. Εκεί η μεγάλη δύναμη στο πυρομαχικό μετράει πολλαπλασιαστικά!

Είναι θέμα κλασμάτων του δευτερολέπτου μερικές φορές και κρίνεται η ζωή μας  και του σκύλου μας που κάποια στιγμή φτάνει στην στάμπα. Αν μεν το τελείωσες νωρίτερα πάει καλά. Αλλιώς έχουμε θέμα και μάλιστα σοβαρό!

Κάθε φορά που έζησα τέτοιες στιγμές και προφανώς για να γράφω ακόμη σήμερα, βγήκα νικητής, το πρώτο πράγμα που έκαμα σαν τελείωσε, ήταν τον Σταυρό μου. Μετά είπα εκείνη τη λέξη που συνηθίζω να λέω στον Ασύρματο με ψυχρή και ήρεμη φωνή: «Τέλος».

Μα εκείνες τις φορές η φωνή μου αποπνέει πάντα μαζί με την ψυχρή ηρεμία και μια αίσθηση ταπεινότητας και σεβασμού για τον Άξιο αντίπαλο, που έτυχε για ακόμη μια φορά να ξεπεράσω για λίγο.

Ελπίζω με την βοήθεια του Θεού και με τον «φόβο» στην καρδιά μου για οδηγό να νικήσω και κάθε επόμενη φορά…