Οι κάπροι του Χειμώνα

Μπορεί η ομορφιά του Φθινοπώρου και του Χειμώνα να μας χαρίζει όμορφες εικόνες αλλά αυτό όσον αφορά τώρα την άλλη πλευρά του Κυνηγίου τα Θηράματα δεν λέει και πολλά. Εκεί αλλάζουν σχεδόν τα πάντα σε συμπεριφορά όπως η φύση ορίζει όλα τα χρόνια. Στον αγριόχοιρο πανάρχαιοι νόμοι ορίζουν την συμπεριφορά των κοπαδιών και του κάπρου.

Καθώς πλέον διανύουμε το τέλος του φθινοπώρου και την αρχή του Χειμώνα, το κυνήγι γίνεται όλο και πιο δύσκολο για όλους. Οι καιρικές συνθήκες αλλάζουν άρδην και όλα γίνονται πιο δύσκολα.

Σε προηγούμενο άρθρο είπαμε για τον Χειμώνα όσον αφορά τους κυνηγούς και τα σκυλιά και τι πρέπει να προσέχουμε. Το ταγκό όμως θέλει δύο για να χορευτεί! Και στο δικό μας κυνήγι το άλλο μέρος και το σημαντικότερο είναι το θήραμα. Ο αγριόχοιρος ο οποίος είναι μαθημένος μεν στο κρύο και τον χιονιά μα έχει άλλου είδους προβληματισμούς! Τροφή ασφάλεια και αναπαραγωγή.

Τα χιόνια κατεβάζουν τα κοπάδια από τα βουνά, που πλέον δε έχουν άλλο βελάνι να τραφούν ειδικά όταν η χιονόστρωση πλέον είναι μόνιμη και το κρύο επηρεάζει την διαβίωση τους. Οπότε είναι φυσικό να μαζευτούν πιο χαμηλά σε τόπους πιο ζεστούς και αυτό μας φέρνει νέα κοπάδια που δεν έχουν τις συνήθειες των παλιών όσον αφορά διαδρομές και διαφυγές! Παρατηρείται πολλές φορές μάλιστα τα κοπάδια να αντιδρούν με τρόπο που ακυρώνει τα παραδοσιακά καλά καρτέρια, να επιχειρούν και φυσικά να διαφεύγουν μέσα από την παγάνα από σημεία που κανείς δεν περίμενε.

Τα αγριογούρουνα είναι πλέον  κυνηγημένα. Με το παραμικρό αντιδρούν και προσπαθούν να διαφύγουν. Δεν είναι «ησυχασμένα» πια ώστε να μην πολυδίνουν σημασία στον κάθε ήχο και κάθε οσμή. Ακόμη και τα νεώτερα αγριογούρουνα που ακόμη χρόνο δεν κλείσανε έχουν πια κατανοήσει τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει το γαύγισμα του σκύλου και το κουδουνάκι του. Πίσω του ακολουθεί ο Κυνηγός!

Στα χαμηλότερα υψόμετρα κοντά στα ριζά των βουνών ειδικά στην Κεντρική και Βόρεια Ελλάδα το πρωί η πάχνη πέφτει τόσο πυκνή που πολλές φορές ντύνει της πλαγιές και τους κάμπους σαν να έχει χιονίσει.

Η ιχνηλασία στην πάχνη μπορεί να βοηθήσει μεν, αλλά στο ξερό παγωμένο έδαφος ολόκληρα κοπάδια μπορεί να περάσουν και η σκληρότητα του εδάφους να μην επιτρέπει να διακρίνεις τίποτα. Οι νύχτες μεγαλώνουν και ανάλογα μεγαλώνουν και οι διαδρομές των Κάπρων αλλά και των κοπαδιών. Η εύρεση σκαψιμάτων βραδινών, μπορεί και να μην λέει πρακτικά τίποτα, γιατί τα αγριογούρουνα βρίσκονται ήδη δέκα πέντε χιλιόμετρα μακριά. Ειδικά όταν έχει ξεκινήσει η περίοδος Αναπαραγωγής για κάποιες σκρόφες οι Κάπροι μπορεί να διανύσουν Νομούς ολόκληρους σε μια νύχτα!

Η πάχνη μπορεί να καλύψει την Οσμή των Αγριόχοιρων που πέρασαν ακόμη και τα ίχνη στην παγωμένη πλέον λάσπη με το πέπλο της. Με την ανατολή και το σήκωμα της να «εμφανίσει» μετά από το λιώσιμο κοπάδια ολόκληρα στον τυχερό που κοιμήθηκε μέχρι αργά! Έχει τύχει δε να περάσουμε από το ίδιο σημείο γυρνώντας από πολύωρο κόψιμο και να βρούμε φρέσκα ίχνη «από τώρα!» ενώ είναι απλά βραδινά που δεν είδαμε λογω πάχνης. Με την εναλλαγή παγωνιά το βράδυ, πάχνη το πρωί και την ζέστη της μέρας μπορεί να φαίνονται ως φρέσκα ίχνη μίας μέρας ή και δύο μερών πριν. Οπότε καλό είναι να μην βασιζόμαστε οι πιο νέοι ειδικά, τόσο στην οπτική αναζήτηση ιχνών αλλά στην μύτη των σκύλων. Και μάλιστα στην μύτη έμπειρων σκυλιών.

Είναι η εποχή το τέλος Φθινοπώρου και η αρχή του Χειμώνα που εκεί που βρίσκονταν αρκετά θηράματα πλέον δύσκολα βρίσκεται από κανένα. Ο λόγος είναι απλός. Τα αγριογούρουνα αναζητούν ζεστά και απόγωνα μέρη με πρόσβαση σε τροφή και νερό. Οπότε ψάχνουν να «γιατακιάσουν» σε μέρη που το κρύο της χειμωνιάτικης μέρας και ο άνεμος που ίσως λυσσομανά δεν θα τα επηρεάζει κατά την ανάπαυσή τους.

Υπάρχει και κάτι άλλο που ίσως μοιάζει μεταφυσικό και παράξενο. Απασχολεί τους πάντες και εξήγηση δεν δίνει πειστικά κανείς. Η «ανεξήγητη» εξαφάνιση των αγριόχοιρων κατά την δημιουργία κοπαδιών για την αναπαραγωγή. Ενώ ξέρουμε ότι τα καπριά μάχονται μεταξύ τους και δημιουργούν «χαρέμια» ολόκληρα, περιμένοντας την «κυρίαρχη σκρόφα» να δώσει το σύνθημα για δεκτικότητα στο ζευγάρωμα στις νεώτερες, τα κοπάδια δεν φαίνονται πουθενά. Μέσα σε μέρες τα κυνηγοτόπια ερημώνουν και η ιχνηλασία όσο λεπτομερής και να είναι δεν έχει αποτέλεσμα.

Η εξήγηση που προσωπικά πιστεύω, δεν είναι ότι χάνονται μέσα σε ανήλιαγες ρεματιές. Γιατί όπου και να βγαίνει κυνηγός, ίχνος δεν υπάρχει όπως μαρτυρούν οι πιο πολλοί. Φυσικά δεν είναι μόνο οι γουρουνάδες που μπαίνουν στα κλειστά αλλά και μπεκατσοκυνηγοί. Οπότε κάπου κάποιος θα τα απαντούσε. Το φαινόμενο αυτό οφείλεται σε δυο πράγματα. Το ένα έχει να κάνει την εγγενή ευφυΐα του αγριόχοιρου και το άλλο είναι ανθρώπινο δημιούργημα, τα Καταφύγια Άγριας Ζωής. Οι αγριόχοιροι μένουν σε περιοχές που ξέρουν ότι δεν απειλούνται για το ζευγάρωμα και ας υπολείπεται σε τροφή μιας και εκεί υπάρχει ήδη η υπερκατανάλωση από τα θηράματα όλο τον χρόνο. Εκεί κρατούν τις «σκλάβες» τους μέχρι να τελειώσει η ετήσια ιεροτελεστία  της διαιώνισης του είδους. Μετά ξάφνου πάλι, εμφανίζονται από το πουθενά κοπάδια ολόκληρα, προς τέρψιν των κυνηγών εκεί προς τα Χριστούγεννα και το τέλος της κυνηγετικής περιόδου.

Το βασικότερο που ισχύει τότε, είναι πως τα καπριά ξεχνούν τον απομονωτισμό που τα χαρακτηρίζει όλο τον χρόνο. Δείχνουν μαχητικότητα για τα κοπάδια που βρίσκονται στην περιοχή τους και είναι ιδιαίτερα επιθετικά. Και επειδή έχουν χάσει αρκετό βάρος, από την διαδικασία της αναπαραγωγής και των μαχών μεταξύ τους, πλέον είναι πολύ πιο γρήγορα αλλά και επικίνδυνα. Ειδικά οι μεγάλοι σε ηλικία Κάπροι οι «Μονιάδες» δεν εννοούν να φύγουν από το γιατάκι που έχουν βρει για να ησυχάσουν. Στην περίπτωση αυτή το ξεφώλιασμα είναι μια δύσκολη υπόθεση. Το παιχνίδι παίζεται στην «στάμπα» όπου απαιτείται προσοχή, ειδικά όταν η πρόσβαση για τους παγανιέρηδες είναι δύσκολη και ελλοχεύει ο κίνδυνος να χτυπηθούν τα σκυλιά. Είναι πλέον η εποχή, που οι τετράποδοι σύντροφοι μας στον μαγικό κόσμο του κυνηγιού, χρειάζονται όσο ποτέ άλλοτε την βοήθεια μας. Δεν είναι λίγες οι παρέες, που έμειναν μέχρι το τέλος της Κυνηγετικής Περιόδου χωρίς σκυλιά, έχοντας απώλειες από τραυματισμούς η θανάτους αυτή την Εποχή.

Θυμάμαι πάντα αυτή την εποχή, κάθε χρόνο σαν άρχιζε να μπαίνει ο χειμώνας ,συνήθιζε να λέει στους συντρόφους του ένας παλιός σκληροτράχηλος κυνηγός δίπλα στο τζάκι που έκαιγε πουρνάρι:

«Παιδιά μπήκε  ο Χειμώνας. Είναι καιρός να ξεχωρίσουν οι Κυνηγοί από τα Κυνηγόπουλα και να φανεί ποιος είναι από ατσάλι και ποιος από ζάχαρη!».