Μετά το κυνήγι..

Η Ζωή του Κάπρου το χειμώνα.
Με την επέλαση του πρωτόγνωρου χιονιά για την χώρα μας και αφού πριν ο καιρός ήταν ναι μεν με χαμηλές θερμοκρασίες αλλά ιδανικός για το κυνήγι του Αγριόχοιρου, ήρθε και η απόφαση για το πέρας του κυνηγίου μας για φέτος. Λογικά αναμενόμενη; Όχι για όλη την Επικράτεια, μα έτσι είναι όταν εκείνοι που αποφασίζουν δεν έχουν άποψη τεκμηριωμένη για το κυνήγι. Σε περιοχές που δεν χιόνισε πες μου, γιατί ο κυνηγός οφείλει να μείνει σπίτι του; Μήπως και έρθουν κατατρεγμένα αγριογούρουνα από Μακεδονία και Ήπειρο στην Πελοπόννησο; Άλλα δεν λέω...
Θέλοντας και μη λοιπόν, περάσαμε στην φάση του απολογισμού της κυνηγετικής περιόδου. Ότι έπεσε, έπεσε και αφού γυρίσαμε γεροί όλοι πίσω, όλα καλά λέμε στην Παρέα. Δεν ξεχνάμε όμως ποτέ ούτε τους συναδέλφους κυνηγούς που έμειναν για πάντα να αναπαύονται στο βουνό, ούτε τα σκυλιά μας που στην μάχη πάνω πέσανε (ευτυχώς φέτος κανένα!) σαν καλοί στρατιώτες, αξέχαστα μικρά αδέλφια για εμένα...
Όμως μπορεί εμείς να φύγουμε από το βουνό για ένα δυο μήνες, μέχρι να γυρίσουμε για εκπαιδευτικά και να δούμε πως πήγε φέτος ο γέννος και να χαρούμε την νέα σπορά από ριγωτά διαβολάκια, αλλά τα αγριογούρουνα θα είναι εκεί!
Η αλήθεια είναι πως το αγριογούρουνο είναι ίσως το πλέον προικισμένο από την Φύση ζώο για να ανταπεξέλθει στον πλέον σκληρό χειμώνα της Βορείου Ευρώπης, πόσο μάλλον της Ελλάδος. Το χιόνι που σαν πέπλο απλώνεται και νεκρώνει την φύση δεν επηρεάζει τον αγριόχοιρο παρά μόνο εάν τύχει να υπάρχει έντονη κακοκαιρία κατά την περίοδο της γέννας. Όχι όμως Γενάρη και αρχές Φλεβάρη.
Τα καπριά μετά την περίοδο του ζευγαρώματος, που πάντα η φύση προνοεί με την εμπειρία των παλιότερων σκροφών να γίνεται την κατάλληλη εποχή, είναι πλέον ελαφρύτερα πιο γρήγορα και έχουν χάσει κιλά αρκετά. Αυτό φαίνεται στις μάχες με τα σκυλιά στα τελευταία κυνήγια. Η ταχύτητα και η εγρήγορση στα καπριά είναι το κάτι άλλο. Λες και ξάφνου θυμήθηκαν να πολεμούν σαν μανιασμένα!
Όσο για τα κοπάδια, η όλη διαδικασία της ιεροτελεστίας του ζευγαρώματος τα έκανε πειθαρχημένα. Ξεφεύγουν μέσα από την παραμικρή «τρύπα» της παγανας σαν στρατός. Λες και έχουν στα χέρια τους τα επιτελικά σχέδια από το πακέτο τσιγάρων του αρχηγού που τα σχεδίασε με την ομάδα στην ταβέρνα χθες βράδυ! Λες και ακούνε την σκέψη του παγανιέρη...
Μα ο χειμώνας έχει δυσκολίες που είναι υπαρκτές. Έλλειψη φαγητού, αέρηδες που λυσσομανούν, και παγωμένα νερά. Το αγριογούρουνο έχει μάθει χρόνια τώρα να τα αντιμετωπίζει με πολύ επιτυχία πράγμα που καταδεικνύει και η αύξηση του πληθυσμού του.
Όσον αφορά το φαγητό τα κοπάδια μαζεύονται σε μέρη που έχει πουρνάρι με πλούσιο βελάνι. Μέρη που ίσως δεν βοσκήθηκαν σχεδόν καθόλου πριν και εκεί γιατακιάζουν τις μέρες που το χιόνι έρχεται. Φυσικά η κάθοδος σε πιο χαμηλά υψόμετρα τα φέρνει πιο κοντά σε εναπομείνασες τροφές είτε από καλαμποκοχώραφα είτε από πατάτες είτε από λάχανα που είναι εποχιακά. Φυσικά τα τιμούν δεόντως προς μεγάλη στενοχώρια των ιδιοκτητών τους!
Αυτό που ο περισσότερος κόσμος δεν ξέρει είναι πως το χιόνι με το παχύ παγωμένο πέπλο του δημιουργεί το τέλειο καταφύγιο για τους Αγριόχοιρους γιατί η θερμοκρασία του είναι μηδέν βαθμοί Κελσίου. Από το μείον δεκαπέντε (-15) είναι μάλλον πολύ καλύτερα και αν αναλογιστεί κανείς πως τα αγριογούρουνα μαζεύονται μπάλα για να κοιμηθούν τον χειμώνα, αντιλαμβάνεται κανείς πως οι συνθήκες του χιονιού μόνο πρόβλημα δεν είναι. Φυσικά όταν δεν χιονίζει και έχει αέρα κρύο και δυνατό, πάντα υπάρχουν τα πουρνάρια, οι σκούπες και οι κουμαριές που θα προσφέρουν, στο βάθος ενός φαραγγιού, την προστασία από τον αδυσώπητο Βοριά.
Μα σαν το χιόνι πέσει και το φαγητό υπάρχει αρκετό στις κουφολογγιές μιας πλαγιάς το κοπάδι δεν κουνιέται από εκεί για μέρες. Με την τάξη που διακρίνει τον αγριόχοιρο ακόμη και το βόσκημα του είναι κοντινό και φροντίζει να κρύβεται προσεκτικά.
Πολλοί πιστεύουν ότι με το πρώτο χιόνι και το κρύο είναι πιο εύκολο το κυνήγι. Και δεν μιλώ για συνθήκες που δεν επιτρέπεται το κυνήγι, με πλήρη χιονοκάλυψη αλλά όταν έχει πέσει το πρώτο χιόνι και αλλού έχει αλλού δεν έχει και απλά έχει κρύο πολύ. Λάθος μέγα!
Γιατί και να βρεις πατήματα από το βράδυ πολλές φορές όταν το σκυλί τα ακολουθήσει μέσα στα κλειστά, η παγωμένη ατμόσφαιρα τα έχει κρύψει επιμελώς σαν οσμές. Και ίσως το μεσημέρι που ξεπαγώσει λίγο το κλειστό, (πόσο να ξεπαγώσει;) δεις την συνέχεια του κυνηγιού που καταλήγει, στις μικρής διάρκειας μέρες του χειμώνα, σε εναγώνιο αγώνα δρόμου να βρεις τα σκυλιά μέσα στο σκοτάδι που έρχεται ως σωτήρας του Κάπρου. Θα μου πει κάποιος άμα πέσει; Αν πέσει έχει καλώς, αλλά είναι πλέον πονηρεμένα πολύ και φυλαγονται ακόμη πιο πολύ!
Το σενάριο που περιγράφω είναι η πικραμένη ιστορία των δύο τελευταίων κυνηγιών μας. Κατάληξαν στο απόλυτο μηδέν και σε κατανάλωση τριών ντεπόζιτων πετρελαίου και ενός αερίου! Φυσικά η χαρά μας όταν μέσα στο σκοτάδι πλέον είχαμε στίγμα του σκύλου μας που ήταν στον δίπλα Νομό ήταν απερίγραπτη! Αλλά στο τσιγκέλι του Γκαραβέλη τίποτα...
Όσον αφορά το θέμα του νερού ναι τα παγωμένα νερά είναι ένα πρόβλημα αλλά το Αγριογούρουνο ακολουθει τα κατάντη των ρεμάτων και πάντα βρίσκεται σε φαράγγια που κρατά τρεχούμενο νερό. Γιατί το κρύο προκαλεί αφυδάτωση από τις καύσεις όπως και στον άνθρωπο και απαιτεί νερό πολύ.
Κούμαρα και βελανίδια πεσμένα στο έδαφος είναι ικανά να ταΐσουν στρατό ολόκληρο ειδικά αν εκείνος ο στρατός μπορεί να τα εντοπίζει και κάτω από σαράντα πόντους χιόνι. Φυσικά αυτό που δεν απαντάται εύκολα είναι το σκάψιμο στην γη το σήμα κατατεθέν του αγριόχοιρου. Το παγωμένο έδαφος δεν είναι εύκολος αντίπαλος ακόμη και για την μουσούδα του Βασιλέα των Κλειστών.
Εκείνο που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι όταν μια φορά βγήκα στο βουνό με χιόνι πολύ και με μόνο όπλο τα κιάλια μου. Ήταν απόγευμα και παρατηρούσα μια δασωμένη πλαγιά, που κατάλευκη τώρα, δεν είχε τίποτα να προδίδει το πόσο πυκνό πουρνάρι φιλοξενούσε. Άπλα ολόλευκος μανδύας κάλυπτε τα πάντα. Ακλουθούσα με τα μάτια μου τα ίχνη ενός λύκου που πήγαινε προς τα εκεί. Όταν από μακριά είδα κάτι να προβάλει στο χιόνι. Υποθέτοντας πως ήταν ο λύκος που ήθελα να θαυμάσω σήκωσα τα κιάλια. Μέσα από ένα άνοιγμα στο πουρνάρι το ακριανό, που μόνο όποιος ήξερε το μέρος το Φθινόπωρο ήξερε που αρχίζει και που τελειώνει το κλειστό, άρχισε να βγαίνει ένα κοπάδι αγριογούρουνα που μέτρησα πάνω από τριάντα! Σε ένα τόσο δα κλειστό !Υπέροχη στιγμή να τα βλέπεις να βγαίνουν στο χιόνια και να πάνε για βοσκή εκεί γύρω από το γιατάκι τους. Ήρεμα και χαλαρά μέσα στο χιόνι να ψάχνουν για ρίζες δίπλα σε κρυμμένα από την μαγεία του χιονιού πουρνάρια.
Τότε σκέφτηκα πόσο υπέροχο θήραμα είναι το αγριογούρουνο και πόσο δυνατό και προσαρμοσμένο στο περιβάλλον του. Από όλα τα άλλα θηράματα θαρρώ πως από όλα ξεχωρίζει πάνω από όλα για την εξυπνάδα που συνδυάζεται με την ευφυΐα ασυνήθιστη για ζώο.
Τόσο, που μια ολόκληρη ζωή πρέπει προσπαθείς να γίνεις λίγο αυτό, αν θες να έχεις πιθανότητα να καταλάβεις ποτέ τι κυνηγάς και να το κυνηγάς καλά. Γιατί αν δεν καταλάβεις πως σκέπτεται πάντα θα είσαι ένα βήμα πίσω. Εκτός αν γεννήθηκες Κάπρος....