Σημαδεύοντας τον Αγριόχοιρο
"Η προσκόπευση στο κυνήγι του Αγριόχοιρου είναι τέχνη"…
Όλα είχαν πάει τέλεια, η παγάνα απλώθηκε με σιωπή και γρήγορα. Στις θέσεις τους όλα τα καρτέρια κλείνοντας τον τόπο με μαεστρία. Τα σκυλιά αμολήθηκαν στην ώρα τους «να τα σηκώσουν» και τα παιδιά «έκαμαν πόλεμο στην παγάνα» με τα ντουφέκια να ανάβουν φωτιά, ρίχνοντας στον αέρα παγανόσκαγα και χαλώντας τον κόσμο στις φωνές. Τα Αγριογούρουνα κίνησαν για τα καρτέρια με φόρα, κοπάδι ολόκληρο από «τεθωρακισμένα», θαρρείς και βάλθηκαν να κατεβάσουν το βουνό και να ξεπατώσουν τα πουρνάρια στο γοργό και ασταμάτητο πέρασμα τους.
Οι ασφάλεια στο όπλο βγαλμένη από ώρα και το δάχτυλο στην σκανδάλη, να την χαϊδεύει απαλά παίρνοντας τα κενά, «τα μπόσικα», σε μερικούς ανυπόμονους. Το Καπρί μπροστά. Το είδε από μακριά να χαράζει την κατεύθυνση που τα άλλα θα ακολουθούσαν, χάθηκε στο κλειστό, ξαναφάνηκε και σε λίγο έφτανε στο καρτέρι του από αριστερά. Το μυαλό είχε κολλήσει πλέον στην βασική αίσθηση, στα μάτια! Τα αυτιά τεντώθηκαν να ακούσουν τον καλπασμό που ολοένα και αυξάνονταν όταν η όραση αχρηστευόταν από το πυκνό δάσος που έκρυβε το όμορφο θήραμα. Διάλεξε ένα καθαρό μέρος ανάμεσα στο δρυόδασος εκεί που δεν ήταν πυκνούρα από όπου υπολόγισε να περάσει και το είχε σίγουρο. Πέρασε από εκεί μπρός του στα πενήντα μέτρα από αριστερά προς στα δεξιά… Ντουφέκισε ίσια πάνω του, έπεσε η πρώτη και μετά η δεύτερη και η τρίτη μαζί! Άρχισε να τρέχει να το προλάβει γεμίζοντας και ακόμη μέσα του δεν κατάλαβε τι έγινε αρνούμενος να πιστέψει πως έφυγε αλώβητος ο θεόρατος κάπρος που τον είχε για σίγουρο. Τον τουφέκισε ξανά από πίσω μα ήταν αργά, έφυγε…
Το κοπάδι που ερχόταν και θα περνούσε από εκείνο το σημείο ακολουθώντας τον κάπρο, με τις ντουφεκιές έστριψε αριστερά από το καρτέρι και έφυγε σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ για τον κυνηγό μας.
Ευτυχώς εκείνη την μέρα έπεσαν σε ένα κυνηγό της παρέας που έπιασε δεύτερο «ζώμα» πίσω απ τα καρτέρια μιας και ήταν μακριά και δεν προλάβαινε να φτάσει έγκαιρα. Εκείνος κράτησε 3 με τέσσερις ντουφεκιές. Ξαναγέμισε και του έμεινε και μια στην θαλάμη!
Για την Ιστορία το καπρί βρέθηκε την ίδια μέρα και ντουφεκίστηκε από τον ίδιο κυνηγό στο κεφάλι, σε στάμπα μετά από ώρες, γιατί το σκυλί το πήρε από κοντά. Βρέθηκε όμως και ένα μονόβολο στο μπούτι του πίσω…
Σε όλους μας θυμίζει κάτι η ιστορία αυτή. Όλοι όσοι κυνηγούμε τον αγριόχοιρο το έχουμε δει να γίνεται και μάλιστα πολλές φορές. Τι έγινε και η αποτυχία έφερε την πίκρα στην καρδιά του συντρόφου που παρηγοριά δεν είχε αν και λέγαμε πως «όλους έχει γίνει»; Τι άλλο…
Η Προσκόπευση του ενός ήταν λάθος και άριστη του δεύτερου. Όταν μιλάμε για προσκόπευση στο Αγριογούρουνο, ειδικά με μονόβολο γιατί μιλάμε για ντουφεκιές από πενήντα μέτρα και πάνω. Εκεί που πλέον το θήραμα μπορεί να καταβληθεί μόνο με μονόβολο και όχι με σφαιρίδια, δράμια. Γνώμη μου βέβαια είναι πάντα πως πρέπει να κυνηγιέται το άγριο με μονόβολα, κοντά, μακριά, σε πυκνό, σε καθαρό, παντού. Γιατί στα κοντινά αστοχία δεν υπάρχει παρά τυχαία, ή μόνο από ψυχολογικούς λόγους ή ξάφνιασμα και σε μακρινές βολές τα δράμια δεν κάνουν τίποτα σε ένα θήραμα άξιο θήρευσης.
Ο αγριόχοιρος κατά την δίωξη του μπορεί να πιάσει ταχύτητα που υπερβαίνει τα 40χλμ/ωρα κόβοντας δίπλα το βουνό και σε ανηφόρα τα 25χλμ/ωρα δεν είναι τίποτα για τον 5χρονο κάπρο που δεν είναι ακόμη βαρύς και φυσικά δεν μιλάμε για σκρόφες οποίες είναι ταχύτατες! Αυτό σημαίνει ότι κινείται από 7 - 11 μέτρα/δευτερόλεπτο! Σε έδαφος κυρίως καλυμμένο από την φύτευση, όπου τα σημεία που έχεις πεδίο βολής είναι λίγα έως ελάχιστα.
Στην προσκόπευση υπάρχουν δύο μυστικά. Μετά από χρόνια κατάλαβα πως είναι νόμοι και όποιον παραβιάσεις έχασες.
Πρώτο μυστικό είναι να έχεις μόνο μια μάρκα φυσιγγίων στην ζώνη σου. Μονόβολα υπάρχουν πολλά και έχουν γίνει πολλές παρουσιάσεις από ειδικούς. Μα στο όπλο σου στο μάτι και στο χέρι σου ειδικός είσαι εσύ. Δοκίμασε τα όλα, όσα θέλεις, ΠΡΙΝ το κυνήγι, όχι ΜΕΣΑ στο κυνήγι. Όχι όπου να είναι, αλλά σε στόχο και δες με ποιο τουφεκάει το όπλο σου καλύτερα. Και ανεξάρτητα τι έκανες μια μέρα που κάτι στράβωσε και τι σου λένε οι άλλοι μην το αλλάζεις. Γιατί; Διότι με τον τρόπο αυτό θα εξασφαλίσεις το ένα βασικό της Προσκόπευσης. Την ταχύτητα του βλήματος. Θα ξέρεις ακριβώς, πόσο χρόνο κάνει να πάει στα εκατό μέτρα και πόσο πέφτει στην καθορισμένη απόσταση. Εάν το μονόβολο σου ταξιδεύει με 500μ/δευτ. σημαίνει ότι στα 50 μέτρα κάνει να πάει ένα δέκατο του δευτερολέπτου (0,1sec). Οπότε ξέρεις τι έχεις από ταχύτητα ισχύ και τροχιά.
Το να έχεις στην «φυσιγγαριά» σου όλων των ειδών τα μονόβολα δεν λέει τίποτα. Μόνο μπέρδεμα σου φέρνει και σε μακρινές βολές αλλού πάει το ένα αλλού πάει το άλλο. Μου έχει τύχει να πάρω κάπρο σε απόσταση απίστευτη, όταν το είχαμε για χαμένο, με το δεύτερο ή και το τέταρτο- πέμπτο βλέποντας που έπεσε το πρώτο και σήκωσε σκόνη ώστε να διορθώσω την σκόπευση μου. Άλλα ήταν ΙΔΙΑ τα μονόβολά μου. Μπορείς να έχεις, αν θες για εξαιρετικές περιπτώσεις, έως πέντε πολύ καλής ποιότητας, υψηλής ταχύτητας, «γρήγορα» μονόβολα και με πτώση μικρή για καμιά μακρινή ντουφεκιά που και πάλι πρέπει να ξέρεις ακριβώς τι κάνει βλητικά. Και αυτά σε θέση που δεν θα τα τραβήξεις γρήγορα. Μόνο για υπολογισμένη βολή.
Από την άλλη είναι το Καπρί και η ταχύτητα του. Πως θα καθορίσουμε την ταχύτητα του; Οι παλιοί λέγανε: όταν τρέχει με καλπασμό, πάνω από τα πενήντα μέτρα ως στα εκατό μέτρα, «ρίξε του όσο ένα καπρί μπροστά του» και θα το πάρεις στην καρδιά. Και μαθηματικά βγαίνει. Στα πενήντα μέτρα αν το αγριογούρουνο κάνει 10μ/δ και η σφαίρα κάνει 0,1 δευτερόλεπτο να πάει σημαίνει ότι το θήραμα μας θα έχει μετακινηθεί κατά 1 μέτρο! Άρα αν ντουφεκίσουμε περίπου ένα μέτρο και κάτι πιο μακριά η σφαίρα μας θα πέσει στο καπρι και μάλλον σε καίριο σημείο. Φυσικά πρέπει πάντα να κοιτάζουμε και το κουτί με τα μονόβολα που όλα δίνουν λίγο πολύ την «πτώση» του στα 100μέτρα.
Στην πραγματικότητα της χώρας μας και των κυνηγότοπων το θήραμα καλό είναι να έρθει όσο κοντά γίνεται. Έλα όμως που ευτυχώς-δυστυχώς δεν έχει το δάσος πολλά Αγριογούρουνα με «αυτοκτονικές τάσεις»! Οπότε
Η προσκόπευση καλό είναι να γίνεται ακολουθώντας το θήραμα σκοπεύοντας μάλιστα μπροστά του με ταυτόχρονη κίνηση του όπλου καθώς αυτό κινείται. Όποιος μπορέσει να το κάνει είναι άριστος ειδικά στο δάσος που κινείται το Θήραμα και διαρκώς κρύβεται φαίνεται και αλλάζει κατεύθυνση διαρκώς. Και όποιος το έκανε μια φορά να περάσει να του δώσω παστέλι αν το κάνει και μια δεύτερη! Οπότε πάμε στο δεύτερο που είναι το έξης κόλπο που ένας φίλος αλάνθαστα κάνει. Περιμένοντας στο καρτέρι εκτιμά την ταχύτητα το θηράματος. Όταν φτάσει κοντά διαλέγει ένα σημείο που βλέπει καθαρά και ρίχνει από τα σαράντα πενήντα μέτρα όταν βλέπει το θήραμα να πλησιάζει στο σημείο που σημαδεύει. Έτσι έχει και δεύτερη βολή αν ρίξει η πρώτη, που το πετυχαίνει συνήθως καίρια, και από την άλλη αν είναι κοπάδι που περνά αφήνει το πρώτο το δεύτερο να περάσουν και μετά τουφεκάει στο ίδιο σημείο και συνήθως «γεμίζει την καρότσα»!
Το βασικότερο πάντως που θυμάμαι όσα χρόνια να περάσουν είναι το έξης που έλεγε ένας παππούς από το Κιλκίς: «Γιώργη, βάλε πάντα γρήγορο μονόβολο και ντουφέκα το μπρός στον ζουρνά. Και άμα είναι πολύ μακριά πες: «Θεέ μου βόηθα» και ρίξε πολύ μπρος του, να! εκεί που ακόμη δεν πήγε! Εκεί που θα λες «τι τουφεκάω τις πέτρες;»…«Έχεις την ψυχραιμία να βλέπεις τον κάπρο και να μην ντουφεκάς πάνω του; Θα πέσει! Και έχει ο Θεός, αν θέλει θα πέσει!»